Мікалай Хадасевіч: «Зборная асобна – аўдыторыя асобна. І гэта не нам так захацелася, мы проста нахрен не патрэбныя гэтаму футболу»
Журналіст Мікалай Хадасевіч падзяліўся меркаваннем пра разбурэнні беларускага футбола на прыкладзе зборнай Беларусі.
«Задайце сабе пытанне: калі вы супастаўляеце ўсе факты, што адбываецца з беларускім футболам, што думаеце?
Вам не здаецца часам, што гэта праўда вельмі «майстэрскае» кіраванне, і нават, напэўна, не кіраванне, гэта вельмі майстэрскае знішчэнне беларускага футбола?
Давайце глядзець. Зборная, якая не перамагае 16 матчаў запар разам з Георгіем Кандрацьевым, і на працягу 16 матчаў запар не мяняецца трэнерскі штаб. Міхаіла Мархеля прыбралі, паставілі яго памагатага, далей вось гэтая чарада няўдач. Нават у клубе з самым цярплівым кіраўніком не даюць такі картбланш трэнеру, каб верыць. Гэтае правіла любога прафесійнага клуба, і наогул трэнеры ведаюць пра гэта лепш за ўсіх: калісьці нешта не ідзе, трэнер нясе адказнасць, яго прыбіраюць, хаця б нейкі ўсплёск [эмоцый] і гэтак далей.
У нас гэтага ўвогуле не адбываецца. Пытаннем, як сябе адчувае Георгій Кандрацьеў, я ўжо задаваўся. Трэба мусіць ці змірыцца, ці патрапіць у сапраўды нейкія закладнікі, каб вось дык вось сёрбаць лыжкамі, гэтыя няўдачы. Ніводны трэнер не вытрымае. У выніку людзі проста сыходзяць, а вось тут нейкая зваротная цяга.
Што ў нас яшчэ са зборнай адбываецца? У апошні час у зборную то адны выклікаюцца, то іншыя не выклікаюцца, у рэшце рэшт мы дайшлі да таго, што перад гэтым зборам ужо вельмі многія футбалісты проста самі не паехалі. Гэта датычыцца Шыкаўкі, які проста ўзяў водпуск і паехаў адпачываць, рыхтавацца да новага сезона ў Экстраклясе; гэта тычыцца [Віталія] Лісаковіча, які не паднімаў трубкі, тым самым паслаў [трэнерскі штаб зборнай,] хоць ён, увогуле, спатрэбіўся б са сваімі футбольнымі талентамі; гэта тычыцца Чычкана, які ажэніцца; можа, я не ведаю, Шкурына, возьмем сюды, які адмовіўся даўным-даўно.
Гэта ўсё абойма патэнцыйных гульцоў, але яны проста адмаўляюцца. Гэта абставіны, якія прывялі футбалістаў да таго, каб яны ўвогуле гэтую зборную ўжо не шанавалі.
Як жа гэтыя абставіны ўвогуле склаліся так, што ў зборнай проста не аказалася ў прынцыпе больш-менш прыкметнай групы людзей, якія б ёй суперажывалі. Гэта, увогуле, страшна давесці да такога стану, калі нацыянальнай зборнай, гонару, не суперажывае вялікая колькасць людзей, а робяць мемчыкі, гуляюць на стаўках, кожны матч прайграны выйграюць і гэтак далей. Гэта трэба было паспрабаваць, каб дайсці да гэтага.
Прычым я неаднаразова казаў: сувязь паміж нацыянальнай зборнай і аўдыторыяй вельмі простая, роўна як і паміж футбольнай федэрацыяй і аўдыторыяй таксама вельмі простая. Калі чалавек адчувае давер з боку іншага чалавека, які нечым кіруе, і хоча разам суперажываць, ісці па гэтым шляху.
Вам, калі вы бачылі ці чыталі інтэрв'ю Уладзіміра Базанава, хацелася суперажываць яго справе? Хоць гэта, увогуле, не яго справа, але гэта нашая справа хутчэй. Таму што Уладзімір Базанаў прыйшоў і сышоў, а мы засталіся. І мы будзем глядзець і за беларускім футболам, і за нацыянальнымі зборнымі, і за чэмпіянатам, і за сваімі любімымі клубамі, якія ў вас ёсць. Чалавек бяздзейны і нам уцірае аб тым, што ўсё будзе выдатна ў 2028 году.
Або ўзяць цяперашняга трэнера зборнай: у яго то суддзі, то не хапае фарту, то там наогул футбол лайно, прабачце мяне – таму вось не атрымліваецца ніяк згуляць. Ёсць нейкае пачуццё суперажывання? Узнікае [яно], калі першая асоба нацыянальнай зборнай такое гаворыць?
Зборная ўжо асобна, а аўдыторыя асобна. І гэта фармуецца не таму, што нам раптам захацелася, а мы проста бачым, што мы нахрен не патрэбныя гэтаму футболу: ні як заўзятары, ні як блогеры, ні як журналісты, ні як проста беларусы.
Яны ўвесь час хіляюць да таго, што доўга ляцець, гуляюць на нейтральных палях, пустыя гэтыя трыбуны, як цяжка і гэтак далей. Сябры мае, калі б вам далі матч згуляць у Беларусі, на стадыёне «Дынама» ці ў Жодзіне, калі б не зладзілі б бутафорыю на трыбунах, у вас не было б там нікога на трыбунах. Было б такое ж нейтральнае поле. Там бяздзейныя людзі прыйшлі б паглядзець, вось мая здагадка. Таму не трэба на гэта скардзіцца, не існуе нейкай нябачнай аўдыторыі, якая нібыта перажывае, а ўсё навокал толькі нядобразычліўцы.
Вось гэтая фраза Георгія Канрацьева аб тым, што не любяць нас. Дык а завошта кахаць? Жадаецца спытаць. За тое, што ў вас вось тое, што я пералічыў, і вы гэта лічыце нормай? Усе нармальныя людзі, эмпатычныя, думаючыя, гатовыя суперажываць, яны ўсё гэта выкупляюць. Выкупляюць на раз-два-тры не шчырасць. Так што адкажыце сабе на гэтае пытанне: завошта вас павінны кахаць?
Упаданне ў ахвяру, размовы, што нас ніхто не любіць… Чорт бы іх пабраў, давайце заканчваць», – сказаў Хадасевіч.
