Сабаленка пра рэакцыі на паразы: «У дзяцінстве я і плакала, і хвалявалася, але немагчыма выйграць усё»

Беларуска Арына Сабаленка распавяла, як спраўляецца з паразамі.

– Большая частка дзяцей 8-12 гадоў пасля паражэнняў ідзе да бацькоў скардзіцца і плакаць. Калі вы прайграеце, вы ўсміхаецеся – нібы і не так моцна пакутуеце. У дзяцінстве вы былі такі ж ці проста навучыліся па-іншаму перажываць паразы?

– Добрае пытанне. Мне ўсё-ткі трохі цяжка. Апошні раз я кінула ракетку – вось мой узровень эмацыйнасці. Кінула яе адзін раз, а потым супакоілася. У дзяцінстве я і плакала, і хвалявалася. Тады было шмат эмоцый. Але я навучылася таму, што мінулае – толькі момант. Так, цяпер я прайграю, але ў мяне ёсць тысячы шанцаў перамагчы. Гэта толькі этап. Трэба прыняць паразу, пайсці далей і пастарацца ў наступны раз згуляць лепш.

Калі ты дабіраешся да вырашальных стадый, то немагчыма выйграць усе. Часам даводзіцца прайграваць, каб атрымаць нейкі ўрок. А потым – магчыма, на больш буйных або важных турнірах – успомніш пра гэты ўрок і правядзеш фінал лепш.

Гэта ўсяго толькі працэс.

– Ці ёсць у вас нейкія прыёмы, каб пасля цяжкай паразы з матчболаў у фінале Мадрыда захаваць пазітыўны настрой, забыцца і проста пайсці далей?

– Эмоцыі – мой галоўны прыём.

Калі б я прайграла 0:6, 0: 6, то сапраўды б яшчэ доўга хвалявалася, таму што адчувала б, што не зрабіла ўсё магчымае, не аддала ўсе сілы. А я ў гэтым матчы пакінула ўсё на корце. Я змагалася як магла за кожнае ачко. Так, Упусціла пару магчымасцяў.

Што я зрабіў няправільна. Проста яна нашмат лепш згуляла ў ключавыя моманты. У наступны раз паспрабую дадаць.

Гэта ўжо ў мінулым. Навошта мне ў ім заставацца? Проста трэба пайсці далей, працаваць яшчэ крыху больш, каб у наступны раз згуляць лепш, – сказала Сабаленка.