Чэмпіён АГ Шаравараў: «Перад АГ-1992 ўрачы сумняваліся, што змагу нармальна хадзіць – аднавіўся і гуляў яшчэ 10 гадоў»

Галоўны трэнер гандбольнага «БНТУ-БелАЗ» Канстанцін Шаравараў, які ў складзе савецкай зборнай выйграў залаты медаль на Алімпійскіх гульнях-1988, расказаў, як на яго кар'еру паўплывала траўма.

– Пасля алімпійскага золата ў Сеуле і срэбра на чэмпіянаце свету ў Чэхаславакіі па ўзросце вы яшчэ цалкам маглі паехаць на Гульні-1992 у Барселону. Аднак у заявачным спісе вашага прозвішча не аказалася.

– Я вельмі хацеў згуляць на другой Алімпіядзе, але, на жаль, перашкодзілі акалічнасці. За год да старту атрымаў траўму ахілавага сухажылля на правай назе. Аперацыю мне зрабілі ў Фінляндыі – усё прайшло паспяхова. І праз чатыры месяцы я зноў уліўся ў гульню з марай аб маючым адбыцца старце на Гульнях-92. У той час нямала забіваў. А потым здарылася чарговая драма. Па іроніі лёсу, гуляючы за зборную СССР на турніры ў Іспаніі, я яшчэ раз пашкодзіў злашчаснае сухажылле. І тры месяцы не здымаў гіпсавы бот. Як ні сумна, але мара пра залаты дубль адышла. Пасля аперацыі лекары не рэкамендавалі гуляць у гандбол і, наогул, сумняваліся, што Шаравараў калі-небудзь зможа нармальна хадзіць.

– Канстанцін Рыгоравіч, верагодна, што на такі дыягназ былі сур'ёзныя асцярогі?

– Так, яны апынуліся небеспадстаўныя. Дактары мне адразу не паведамілі, што пасля другой аперацыі сухажылле стала на паўсантыметра карацей. Як след – не было поўнага ходу ступні.

Тым не менш, праз нейкі час, я зноў апынуўся ў страі. Але, улічваючы свой характар і жаданне, вырашыў дужацца, аднавіўся і гуляў пасля гэтага яшчэ 10 гадоў. Прычым, не самых кепскіх гадоў. Выступаў ужо ў складзе беларускай каманды, на першым для нашай краіны чэмпіянаце Еўропы ў 1994-м у Партугаліі, дзе я ўвайшоў у «Star Team», а Беларусь заняла восьмае месца сярод шаснаццаці ўдзельнікаў.

Акрамя таго, я прафесійна «прабегаў» яшчэ дзевяць легіянерскіх гадоў, выступаючы за нямецкі, ізраільскія і шведскія гандбольныя клубы. Прычым, перыяд у Скандынавіі стаў самым працяглым – цэлых пяць гадоў. Такім чынам, не камусьці, а самому сабе даказаў, што магу змагацца, – распавёў Шаравараў.