Сяргей Стась: «У плэй-оф Экстралігі можна выйграць 5:2 і прайграць 0:5»

Галоўны трэнер «Гомеля» Сяргей Стась пракаментаваў вынік серыі супраць «Нёмана» (4-2) у 1/4 фіналу плэй-оф Экстралігі.

– Пачатак матчу быў за «Нёманам», мы слаба стартавалі, уваходзілі ў гульню, саступалі ў руху, але затым раскачагарыліся, цярпліва згулялі, правялі контратаку і выдатна забілі. Дзейнічалі дакладна па плане, хлопцы разумелі, што вяртацца ў Гродна і праводзіць дзевяць гадзін у аўтобусе не хочацца. Дацярпелі, сур'ёзна падышлі да гэтага, добрая камандная перамога была сёння.

Вы ведаеце, вяртаючыся ў Гомель з Гродна, я верыў у каманду і разлічваў на нашых адданых балельшчыкаў, якія насамрэч любяць каманду, шчыра перажываюць за яе і прыходзяць хварэць, а не на тых, якія не вераць і гавораць усякія гадасці. Я вельмі ўдзячны нашым сапраўдным заўзятарам, якія верылі ў каманду. Была шалёная падтрымка ва ўсіх матчах, якія мы праводзілі дома і на выездзе, было прыемна гуляць пры такіх трыбунах.

– Ці чакалі, што серыя завершыцца за шэсць матчаў і што яны будуць завяршацца з такімі часам палярнымі рахункамі?

– Я казаў, што адштурхоўвацца ад нейкага рахунку нельга, гэта плэй-оф, тут можна выйграць 5:2 і прайграць 0:5, трэба як мага хутчэй забыцца гэты матч і ісці далей. А так усе гульні былі аднолькавымі па напале, усё было роўна, проста дзесьці мы ўдала забілі, дзесьці «Нёман», дзесьці большасць суперніка спрацавала, а мы, наадварот, недысцыплінавана згулялі. Усе гэтыя дэталі адыгрывалі сваю ролю.

– Перад гэтай сустрэчай уся каманда верыла, што закрыеце серыю ўжо сёння?

– Мусіць, гэта лепш спытаць у рабят. Вядома, яны ўсе вераць, але складана зазірнуць да кагосьці ў галаву. Я настройваў рабят, што гэта магчыма і няма нічога немагчымага, калі ты хочаш зрабіць гэта – то гэта трэба проста рабіць.

– Што можаце сказаць аб маладых хакеістах, у прыватнасці аб тых, хто быў камандзіраваны з «Дынама» і «Дынама-Шынніка»?

– Калі ўзяць Шаціла, то, калі хлопец доўга не гуляў, мы не можам рызыкаваць і кідаць хлопца ў топку плэй-оф, гэта не будзе добра. Гулялі тыя, хто быў у абойме, у каго было больш гульнявога часу, калі нешта кардынальна памянялі б, то гэта была б падстава хлопцаў.

Нават калі нехта з хлопцаў не згуляў ні разу, то мы не ставілі гульца не таму, што ён не цягне, не можа, не гатовы, проста не хацелася падстаўляць хлопцаў. Усё роўна, калі ты доўга не гуляеш, то ты губляеш гульнявы тэмп, увогуле, усё не так проста, – сказаў Стась.