Максім Недасекаў: «Спартсмены кажуць пра медалі – ды не, патрэбны фінансы. У 25 мець, як я, сваё жыллё, машыну мары – гэта вельмі крута. Нядаўна стаў засцілаць ложак»

Падпісант праўладнага ліста спартсменаў, лёгкаатлет Максім Недасекаў расказаў, чым ганарыцца ў свае 25 гадоў.

– Чвэрць стагоддзя ззаду. Падагульніце вынікі.

– Усяго, вядома, дасягнуць немагчыма. За 25 гадоў я выканаў тыя ўстаноўкі, якія сам сабе даваў у спартыўнай кар'еры: абзавесціся сваім жыллём, купіць машыну мары.

Мне 25, пры гэтым некалькі маіх сяброў заўсёды застаюцца побач, і гэта самае галоўнае. Сябры для мяне, напэўна, важней за ўсе мае ўчынкі, тое, што я раблю. Бо сябры заўсёды падтрымаюць у складаную хвіліну, заўсёды падзеляць з табой тваё ж шчасце, калі ўзяць тыя ж Алімпійскія гульні. Сябры зрабілі мне цудоўны падарунак тады.

– Гэта дзіўна, бо вы амаль не закранулі спартыўнае жыццё.

– Людзі да 25 гадоў рэдка нешта маюць і зарабляюць. Для мяне гэта было больш не тое, што медаль Алімпійскіх гульняў, а больш фінансавае пытанне.

Таму што мець у 25 гадоў тое, што я маю зараз, – гэта вельмі крута, гэтым ганарацца мае бацькі. Гэта быў вялізны стымул для спаборніцтваў, што ты бачыш: калі ты будзеш трэцім, першым, другім, то гэта фінансы. Калі не патрапіш у прызы, то няма фінансаў. У мяне ўсё элементарна. Працэнтаў 80-90 спартсменаў пра гэта замоўчваюць. Гавораць, што вось, патрэбны медаль. Ды не, патрэбны фінансы.

Мы прадстаўляем наш народ, нашу дзяржаву, наш сцяг, гімн. На пастаменце гэта вельмі важна. Гэта зразумеюць толькі спартсмены, расказаць гэта звычайнаму чалавеку немагчыма. Ён не зразумее тыя эмоцыі, калі спартовец стаіць на першым месцы на пастаменце і ганарыцца тым, што гуляе гімн яго краіны.

Калі на стадыёне каля сарака тысяч чалавек. Вось, напрыклад, у Торуні, калі я стаў чэмпіёнам Еўропы, і вось адразу ж, калі ласка – гімн, сцяг. Вось на той момант, калі ты стаіш на пастаменце, аб фінансах ты не думаеш.

– Можна сказаць, што вы праўдаруб і не любіце хлусiць. Ці так гэта?

– Раней мог хлусіць. Кудысьці клічуць, але не хачу ісці, казаў, што справы. Цяпер так, не трываю хлусню. Заўсёды за сумленнасць. Няхай непрыемна, але затое праўда.

– Чаму памянялі сваё стаўленне?

– Час мяняе людзей. Я пачынаю сталець. Галава па-іншаму працуе. Думкі па-іншаму. Ужо не так, як у 20 магу бегаць і скакаць. Але імкнемся да сваіх 20-гадовых сіл. Трэба ўзяць сябе ў рукі.

Вось нядаўна стаў засцілаць за сабой ложак: прачнуўся – заслаў. Ня тое, што раней. Імкнуся засцілаць ложак - ужо добра.

– Наколькі вы добры гаспадар?

– Люблю чысціню. Вядома, могуць быць раскіданыя шкарпэткі. Куды без гэтага? Але люблю парадак. Гатую рэдка – ёсць каму гэтым займацца, – сказаў Недасекаў.