Баскетбаліст «Гродна-93» Пустагвар пра працу ў IT: «Многія спартсмены, скончыўшы спартовую кар'еру, застаюцца трэніраваць іншых. Але я ў гэтым сябе не бачу»

37-гадовы баскетбаліст «Гродна-93» Аляксандр Пустагвар расказаў пра тое, як паралельна са спартыўнай кар'ерай стаў працаваць у IT.

– У гэтым сезоне вы яшчэ гуляеце за гродзенскі клуб «Гродна-93».

– Так, хацелася яшчэ пагуляць – перш за ўсё, для сябе, таму я прыняў прапанову трэнера і застаўся ў Беларусі.

– А ў ІТ калі вырашылі перайсці?

– Мусіць, гады 2,5-3 назад. У мяне ў галаве было некалькі ідэй спартовых дадаткаў, і мне здавалася, што яны былі б карысныя. Я меў зносіны з хлопцамі ўнутры каманды, хто мог бы карыстацца такім прадуктам, – і атрымаў добрыя водгукі. Але ўсё гэта былі проста размовы. Я ж наогул не ведаў нічога пра распрацоўку – проста была цікавасць.

– Вы задумаліся пра распрацоўку яшчэ і таму, што спартыўная кар'ера завяршалася?

– Ну вядома, я і для гэтага таксама пачаў вучыцца. Спачатку было незразумела, ці варта займацца распрацоўкай – а раптам не пайшло б, не цікава было. Але з цягам часу я зразумеў, што мне гэта падабаецца. Зразумела, што тут патрэбен своеасаблівы склад розуму – прыйшлося перабудавацца.

Так, многія спартсмены, скончыўшы спартыўную кар'еру, застаюцца трэніраваць іншых. Але я ў гэтым сябе не бачу. Мне цікава гуляць – да гэтага часу, нягледзячы на ўзрост, – і я працягваю, пакуль магу і пакуль запатрабаваны.

– Як знаходзілі час, каб займацца, – па начах вучыліся?

– Не, па начах ніколі – тым больш перад гульнямі. Я тады гуляў за «Цмокі-Мінск», але 2-3-4 гадзіны мог знайсці практычна кожны дзень. Часцей вучыўся ў дарозе – пакуль мы дабіраліся куды-небудзь на аўтобусе, я чытаў.

А калі сезон завяршыўся, я з'ехаў гуляць у Румынію – адзін, без сям'і. Трэніровачны працэс у нас быў пабудаваны так: трэніроўка была ўсяго адна ў дзень – у другой палове. Раніцай сходзіш у залу на гадзіну-паўтары, а далей займаешся.

У гэтым сезоне я гуляю ў Гродне, а сям'я ў Мінску, так што часта бываю ў дарозе: у цягніку едзеш 4 гадзіны, адкрыў ноўтбук – і час літаральна праляцеў. Калі адкрываеш задачу і разбіраешся, прачынаецца спартовая цікавасць: пакуль не дараблю – не супакоюся.

На выходных я мог даўжэй пасядзець. Калі дзень без трэніровак – то гадзін 5-6, а то і больш. У перапынках паміж трэніроўкамі мог гадзіны 1,5 папрацаваць, а потым яшчэ крыху ўвечары.

Напярэдадні гульняў і ў дзень перад гульнёй я не пішу код, бо гэта забірае вельмі шмат энергіі. А ў мяне так: калі я гуляю, то гэта для мяне – асноўнае.

Узрост – узростам, але хочацца ў першую чаргу сабе даказаць, што ты нешта яшчэ можаш. Зараз ідзе барацьба за тое, каб пазмагацца з «Мінскам» у фінале чэмпіянату Беларусі, куды наша каманда яшчэ не выходзіла. А там ужо як пашанцуе.

– У спорце вы – «сеньёр», у распрацоўцы – толькі джун. Якое гэта?

–  Ну, з чагосьці трэба пачынаць. У спорце бо сапраўды гэтак жа: спачатку трэба выявіць сябе, і не стаяць на месцы. Паміж спортам і ІТ шмат паралеляў: і тамака, і тамака не важна, 20 табе гадоў або 35 – калі ты не аддаешся справе, не спрабуеш сёння стаць лепш, чым быў учора, – прыйдзе хтосьці іншы, абгуляе цябе і зойме тваё месца . Паверце, баскетбалісту з беларускім пашпартам з'ехаць кудысьці гуляць, акрамя Расіі, – няпроста. Але трэба развівацца – і ўсё атрымаецца, – сказаў Пустагвар.