Экс-гулец «Гарызонта» Хамянчук: «Брат загінуў у Ірпені. Ішла калона з расійскай тэхнікай. «Зараз мы іх ########», – яго апошнія словы»

Экс-баскетбалістка «Гарызонта» ўкраінка Аляксандра Хамянчук распавяла ў інтэрв'ю «Зеркалу» пра тое, як на вайне ва Украіне паранілі яе бацьку, і пра тое, як загінуў яе брат.

– Спрабавалі перацягнуць бацькоў за мяжу?

– Так. Але адмаўляюцца. Няўжо што хуткім часам наведаюць мяне ненадоўга. Луцк асабліва не чапалі. Мама ўвесь час казала: «Паглядзім, паглядзім». Летась у сакавіку загінуў мой брат. Натуральна, мама не магла паехаць – трэба было займацца арганізацыяй пахавання. Пасля на фронт паехаў бацька... Яго паранілі. Мама такая: «Адновім тату і прыедзем». Але зараз ён зноў збіраецца ваяваць – рана больш-менш загаілася.

– Колькі яму гадоў?

– Ужо 60. Ён лічыць сваім абавязкам абараняць краіну. «Я павінен» – і кропка. Першы раз, яшчэ да ранення, доўга дабіваўся, каб адправілі на фронт. Настойваў: «Я вас шматлікіх перабягаю – толькі пусціце». Шукаў шляхі, як патрапіць на перадавую. Гэта ў яго ад бацькі – мой дзядуля ўдзельнічаў у Другой сусветнай вайне. Бацька і брат выраслі на гісторыях аб гераізме, небяспецы. Я толькі нешта чула мімаходам – дзяўчынак не прысвячалі ў такія рэчы. Вось і цяпер тата, ачуняўшы ад ранення, кажа: «Там жа мае пабрацімы, а я дома. Калі з імі нешта здарыцца, то буду сябе вінаваціць».

– Куды яго паранілі?

– Асколак трапіў у грудную клетку. Сантыметр-паўтара ад сэрца. У той дзень анёл-ахоўнік бацькі выдатна папрацаваў. Усё пачалося з таго, што раніцай ім прывезлі добрыя каскі. Па-мойму, шведскія. І першы асколак затрымаўся менавіта ў ёй. Далей бацька пайшоў памагаць параненаму таварышу. Кінуў у акопе зброю, якую пазней знайшлі ў раздробненым стане. То бок, калі б ён застаўся на ранейшай пазіцыі, то загінуў бы. Пашанцавала таксама, што хутка знайшлі тату ў бальніцы. Ва Украіне сёння складана даведацца пра месцазнаходжанне параненых.

– Як загінуў ваш брат?

– Ён пайшоў добраахвотнікам у войска яшчэ ў 2014-м. Потым уступіў у шэрагі марпехаў. Менш за год заставалася да канца кантракта. Мішка сустрэў дзяўчыну, у іх былі планы. Але пачалася вайна... Брат знаходзіўся ў Ірпені. Ішла калона з расійскай тэхнікай. Па словах партнёра, Мішка сказаў: «Цяпер мы іх ######## [пакажам]». Гэта былі яго апошнія словы... Брат і раней спрабаваў пайсці на грамадзянку. Але не змог. Абараняць сваю зямлю прыносіла яму радасць.

– Вы былі блізкія?

– Так. Я старэйшая ў сям'і, а Мішку, сярэдняму брату, было 27 гадоў. Мне было цяжка прыняць, што яго больш няма. Не прысутнічала на пахаванні, апазнанні… Толькі з дапамогай тэрапіі ўсвядоміла, што яго ўжо не вярнуць. Бо рэальна чакала званка на працягу года. Думала, што брат проста схаваўся на час, дык трэба.

– Калі размаўлялі ў апошні раз?

– Заўсёды баялася Мішку тэлефанаваць. Асцерагалася, раптам ён не выключыў гук і неяк вылічаць яго пазіцыю. Звычайна пісала, а брат набіраў, калі быў вольны. За два тыдні да яго смерці адправіла апошняе паведамленне… 5 сакавіка Мішкі не стала.

– Пасля гэтага ў вас з'явілася нянавісць?

– Хутчэй, агіда. Нельга быць «па-за вайной» пасля ўсіх забойстваў дзяцей, выпадкаў гвалту над жанчынамі, катаванняў над бяззбройнымі мужчынамі, якіх агрэсары звязвалі і расстрэльвалі, – распавяла Хамянчук.