Стэф і Леброн выратавалі Амерыку: ЗША ледзь не прадулі сербам, але цудам вярнуліся з « –17»!

У Парыжы-2024 вызначыліся ўдзельнікі фіналу мужчынскага баскетбольнага турніру – і гэта было эпічна. Адзін з двух паўфіналаў завяршыўся апсетам, а ў другім ледзь не адбылася галоўная сенсацыя Гульняў – амерыканцы знаходзіліся ў чатырох хвілінах ад паражэння ад віцэ-чэмпіёнаў свету з Сербіі.

Расказваем, як гэта было.

Французы змаглі здзівіць Германію – не без дапамогі суддзяў і немцаў

Гістарычны забег каманды Гордзі Херберта ў дэбютны фінал Алімпіяды завяршыўся самым нечаканым чынам – у паўфінале супраць гаспадароў Гульняў, якіх Германія спакойна і ўпэўнена вынесла ў групавым раўндзе (85:71). Нішто не прадвяшчала праблем і на гэты раз: дзейныя чэмпіёны свету адкрылі сустрэчу рыўком 12:2, прымусіўшы Венсана Кале браць тайм-аўт ужо на трэцяй хвіліне – і менавіта такі выбуховы пачатак, здаецца, і згуляў з Бундэстым злы жарт.

Немцы чамусьці збавілі абароты, даўшы французам час і магчымасць перабудавацца – зноў вакол гульцоў з Еўралігі (Гершон Ябузеле другі раз запар стаў найлепшым скорарам Ле Бле, накідаўшы 17 пунктаў за 26 хвілін). Чэмпіён Еўралігі Матыяс Лесар дадаваў энергіі ў сваіх зменах разам з Віктарам Вембаньямам, а самога суперталента «Сан-Антоніа» Кале пачаў больш разумна выкарыстоўваць ужо падчас матчу – чым, напэўна, парадаваў Грэга Попавіча, які першую чвэрць на трыбунах арэны ў Берсі глядзеў з такім выразам твару:

Пад вялікі перапынак Францыя адгуляла двухзначнае адставанне і, відавочна, спыніла нямецкі напад – той не генераваў дастатковай колькасці якасных спроб і праз супраціў французаў, і праз свае няўдалыя дзеянні. Гэта было вельмі падобна да чвэрцьфіналу леташняга ЧС супраць латвійцаў, які праваліў Дэніс Шродэр (у паўфінале Алімпіяды ён атрымаў 18 пунктаў, але кінуў толькі 6/18 з поля і аддаў усяго чатыры асісты), але на гэты раз ратаваць Германію не было каму.

Выраўняўшы матч, у другой палове французы банальна зрабілі больш удалых плэеў у важнейшыя моманты, чым супернік. Дзесьці пацешыў шыкоўнай абаронай Уэмбаньяма (яго блок, выпісаны Шродэру на трохпунктным кідку, стаў адным з галоўных хайлайтаў сустрэчы), дзесьці нечакана класныя хвіліны даў плэймэкер з глыбокага запасу Эндру Албісе, які гуляе нават не ў Еўралізе, а ў Еўракубку – расставіўшы партнёраў у пазіцыйным нападзе і заняўшы Віктара ў тых пазіцыях, з якіх ён проста не мог прамахнуцца.

Ну і суддзі таксама прыстойна дапамаглі ў канцоўцы, калі Германія спрабавала выратаваць матч на сцяжку – не зафіксаваўшы, у прыватнасці, фол супраць Франца Вагнера пасля падбору на сваім кошыку пры «-2» для немцаў, што мусіла прывесці да двух штрафных кідкоў на карысць Германіі за 10 секунд да завяршэння асноўнага часу – і, цалкам магчыма, авертайму.

Як бы там ні было, французы прарваліся ў фінал Алімпіяды другі раз запар – гэта ніяк не вынікала з іх баскетбола падчас групавога раўнда, але выглядае дастаткова заслужаным пасля таго, што гаспадары паказалі ў плэй-оф. Амаль прыбраўшы з ратацыі Рудзі Гобера (ці то сапраўды праз траўму, ці то таму, што ён проста праводзіць слабы турнір – гэта мы калі і даведаемся, то толькі постфактум) і ўзроставага Нанда дэ Кола, які проста не паспявае ў нападзе згенераваць больш, чым прапускае ў абароне, трэнер Коле знайшоў рэцэпт поспеху. Усё грунтуецца на гульцах з еўрапейскіх клубаў і неверагодным таленце Уэмбаньямы – ад якога трэнер, як часам здаецца, патрабуе зашмат, але галоўны талент пакалення ў баскетболе трымаецца.

Амерыканцы аказаліся не гатовыя да сур'ёзнай бойкі – ад правалу выратавалі Стэф і Леброн

Суперзорныя заакіянскія «Мсціўцы» ледзь не правалілі першую сур'ёзную праверку на гэтай Алімпіядзе – выйшлі на паўфінал супраць сербаў камандай, настолькі ўпэўненай ва ўласнай перавазе, што для яе пацверджання быццам бы і не трэба было нічога рабіць. Свяціслаў Пешыч, у сваю чаргу, атрымаўшы паражэнне ў групе (тады балканцаў яшчэ ў першай палове пахаваў Кевін Дзюрэнт, забіўшы абсалютна ўсё, што меў), зрабіў слушныя высновы пасля першай паразы ад ЗША – ну і траўма Міколы Йовіча яму таксама ў гэтым збольшага дапамагла.

Сербы адгулялі паўфінал вялікімі лайнапамі – побач з Мікалаем Йокічам, які не сыходзіў з пляцоўкі, нават маючы праблемы з пераборам персанальных папярэджанняў, увесь час знаходзіўся яшчэ адзін намінальны цэнтр, Філіп Петрушаў ці Нікола Мілуцінаў. Гэта дапамагло еўрапейцам не саступаць габарытамі ў абароне і ў барацьбе за падбор – а наперадзе ўвогуле не было праблем.

Нязграбная абарона амерыканцаў, якую крытыкавалі яшчэ пасля выставачнага матчу з Паўднёвым Суданам (некалькі тыдняў таму ЗША атрымалі сотню ад афрыканскіх дэбютантаў Алімпіяды), дала Сербіі раскідвацца ў першай палове – ужо да вялікага перапынку галоўныя фаварыты Парыжа-2024 атрымалі ў кошык 54 пункты і дзесяць далёкіх кідкоў. Прычым калі супраць лідараў суперніка кшталту Йокіча ці Багдана Багданавіча падапечныя Стыва Кера яшчэ эпізадычна спрабавалі гуляць у абароне сур'ёзна, то пра ролевікаў, здаецца, наогул не чулі, як пра Андрэаса Абста год таму – насыпалі ЗША, у першую чаргу, Агнен Добрыч і Алекса Аўрамавіча, у якіх часам было па 2-3 секунды, каб падрыхтаваць і выканаць спробу.

Амерыканцы прагулялі б гэтую сустрэчу са знішчальнай розніцай (саступалі і «-17»), калі б не Стэф Кары – адзін з найлепшых снайпераў свету ўвесь матч спрабаваў адказваць Багданавічу і кампаніі, замахнуўшыся на рэкорд усіх часоў па колькасці дакладных далёкіх спроб у матчы фінальнай часткі алімпійскага турніру (10 у Кармела Энтані ў 2012-м). Ён трымаў каманду ў гульні да пачатку заключнай чвэрці, чакаючы, пакуль прачнуцца іншыя – у прыватнасці, Джоэл Эмбіід.

На траіх Стэф, Джоэл і Леброн Джэймс – з дапамогай Дзюрэнта, які забіў звышважны сярэдні кідок на апошняй хвіліне – і арганізавалі выратавальны рывок у чацвёртай чвэрці (яе, адзіную з усіх чатырох, Амерыка выйграла 32:15). Упершыню зраўнялі крыху менш чым за чатыры хвіліны да фінальнай сірэны, а затым даціснулі сербаў пасля таго, як Добрыч не забіў неверагодна важную трохпунктную спробу, а затым страціў Кары ў абароне. Прайграваючы падбор, усё яшчэ прапускаючы пункты ад Багданавіча – аднак банальна забіваючы больш.

Стэф у выніку настраляў 36 балаў – гэта не рэкорд ні зборнай ЗША, ні плэй-оф алімпійскіх турніраў, але сапраўды яго самы важны перформанс за амерыканскую зборную. Леброн аформіў трыпл-дабл 16+12+10, Эмбіід (вось дзеля гэтага вечара яго і варта было натуралізаваць) даў 19 балаў за 26 хвілін – і на траіх у іх роўна 75% усіх выніковых дзеянняў каманды. Самая статусная зборная свету выжыла дзякуючы сваім галоўным зоркам – і, як у Токіа-2020, будзе змагацца за золата з французамі.

Фота: ФІБА