Расійскі брамнік «Баера» Лунёў: «Для мяне беларусы і ўкраінцы заўсёды будуць брацкімі народамі. Адбываецца нешта жахлівае. Гінуць людзі з абодвух бакоў»

Расійскі брамнік леверкузенскага «Баера» Андрэй Лунёў распавёў, што лічыць украінцаў і беларусаў брацкімі народамі.

Нагадаем, з 24 лютага Расея працягвае вайну ва Украіне з выкарыстаннем тэрыторыі Беларусі.

– З табой у камандзе хтосьці спрабаваў казаць аб тым, што адбываецца?

– Так, аднаклубнікі цікавіліся, як сітуацыя ў цэлым, як жывуць людзі.

–Ты імкнешся дыстанцыявацца ад гэтых размоў?

– Не. У мяне ёсць сваё меркаванне на гэты конт, ёсць адчуванні. Ёсць інфармацыя аб тым, што адбываецца з людзьмі, таму што ў мяне тамака жывуць сваякі ў розных рэгіёнах, працуюць у розных у сферах.

– У Германіі наогул ёсць людзі, якія ставяцца да Расіі пазітыўна?

– Так. Калі не пазітыўна, то нейтральна дакладна. Хаця, можа, гэта яны да мяне пазітыўна ставяцца.

Калі я лячыўся пасля траўмы, адзін знаёмы немец паказвае мне фота машыны і кажа: «Толькі ў Расіі такую ​​купіць можна, дапамажы! Заплачу, колькі трэба!» А тамака «Ніва» старая невядома якога года. Я пытаю: «Як я табе яе знайду? Ты ведаеш, які ў яе прабег? Ён такі: «Ведаю, ведаю. Я проста кайфую ад такой машыны, яна ў мяне ўжо была, але зламалася». Я нават знайшоў такую ​​машыну на Авіта, але потым пачалася ўся гэтая сітуацыя і перагнаць стала нерэальна.

– У Расіі цяпер камусьці страшна, камусьці па-барабану. Якія эмоцыі ў цябе выклікаюць апошнія навіны?

- Натуральна, ты разумееш, што адбываецца нешта жудаснае. Гінуць людзі з абодвух бакоў. Для мяне беларусы і ўкраінцы заўсёды будуць брацкімі народамі. Але ёсць неразуменне сапраўдных прычын. І незразумелая канчатковая мэта. Калі і чым усё гэта скончыцца?

– Ты ў Расіі прапісаны?

– Так.

– Табе позва не прыходзіла?

– Не ведаю. Мама нічога не казала, значыць, мусіць, не. Ну прыйдзе і прыйдзе. І што?

– Ты вясной дапамагаў бежанцам у Германіі. Гэта была твая ініцыятыва?

– Мне жонка сказала, што збіраюць дапамогу для дзетак, якія прыехалі з Украіны. Нехта з бацькамі, нехта без. Узрост зусім розны - ад груднічка да школьнікаў. І на першы час у іх не было нічога. Я прапанаваў дапамагчы грашыма, але мне сказалі: "Грошамі не трэба". У выніку мы паехалі ў краму, купілі пачынаючы ад памперсаў, бутэлечак і сумесяў, і заканчваючы цацкамі, роварамі, – сказаў Лунёў.