Юры Пунтус: «Лічу, што ўсе 10 гадоў працы маёй з Капскім пайшло на фармаванне суперпадмурка БАТЭ. Ён казаў, што я яго навучыў разумець і ведаць футбол знутры»
Галоўны трэнер «Макслайна» Юрый Пунтус расказаў, у чым феномен Анатоля Капскага, з якім ён працаваў у БАТЭ з 1996 па 2004 гады.
– Вы працавалі ў БАТЭ з 1996 года – самы пачатак. Як вы лічыце, у чым феномен Капскага, не калі ўжо каманда грымела, у тым ліку і ў еўракубках, а ў самым пачатку, за кошт чаго яму ўдалося зрабіць з БАТЭ, тое, што мы бачым зараз і што бачылі літаральна некалькі гадоў таму. Самыя вытокі, калі ўзяць.
– Толя быў закаханы ў футбол. На жаль, па яго складзе, асабліва ў дзяцінстве, ён мне казаў, у яго было шмат больак, якія не давалі яму самому стаць дваровым футбалістам. Ён быў проста заўзятарам, закаханым у футбол. Ён пра мінскае «Дынама» 1982 гады распавядаў, што мы ўсё на тым перыяд і не ведалі.
І пайшло гэтае каханне, як мне ўжо расказвалі, таму што пазнаёміліся мы канкрэтна 12 красавіка 1996 года на сходзе, калі мяне хлопцы, якія ўгаварылі мяне стаць галоўным трэнерам – Кулінковіч Аляксандр Сяргеевіч быў на чале – выбралі ўсё ж мяне па нейкіх парад : [Анатоль] Багавік параіў, з федэрацыі параілі, што ёсць хлопец малады, закаханы ў футбол. Бярыце – не памыліцеся.
А Толя быў барысаўскі, ён узначальваў «Сталкер», ён ужо зарабляў і ведаў, як зарабляць нейкія немалыя грошы. Але яму футбола не хапала, таму была такая, напэўна, з гэтага і пачалося адраджэнне новага БАТЭ, [каманда] «Фамальгаўт». Прыватная каманда. І яна крыху адасобілася ад горада, ад балельшчыкаў, ад кіраўніцтва горада, і гэта не ўсім падабалася, і вырашылі хлопцы, што давайце ўсё ж БАТЭ.
Гэта было зноў створанае БАТЭ, але калі вы акунецеся ў гады 70-80-я, то гэта быў клуб, які шмат разоў быў чэмпіёнам Беларусі, шмат разоў [браў] Кубак Беларусі, і нават у адзін год і тое, і тое выйграваў , таму мы адраджалі.
Ну і вось сышліся дзве зоркі такія 12 красавіка: Анатоль Анатольевіч быў старшынём, а я галоўны трэнер. Маладыя хлопцы – ён мяне на 6 гадоў малодшай, але я тады таксама быў малады, я лічу, – 36 гадоў толькі мне стукнула.
Феномен у чым? Мусіць, у яго жаданні развіваць [футбол], у яго прыстойнасці, таму што час было ў 90-е гады самі разумееце [які]. Захочаш быць крышку бандытам – будзеш бандытам, захочаш, каб пра цябе гаварылі і ты слова мужчынскае трымаў, – ты будзеш такім паважаным. Быў тады час і дзвюх бухгалтэрый… Не было такога, як цяпер, калі ты гульца бярэш, і ён падкантрольны ўсім органам, і трэба за яго афіцыйна заплаціць, а раней улагодзіў трэнера, улагодыў бацькоў, залагодзіў кіраўніка [футбольнай] школы. Мы з ФК «Мінск» тады супрацоўнічалі. То бок, гэта яны зараз ФК «Мінск», а тады была проста футбольная школа «Змена», дзе мы чэрпалі свае кадры. Плюс РУОР Юрыя Пышніка на ладан дыхаў, хаця ён ставіўся да міністэрства, але ў іх у той перыяд не было такіх грошай, каб вялікую ўвагу надаваць. З маёй падказкі, кажу: «Толь, давай і сюды акунемся».
І, мусіць, ад таго, што нам у той перыяд больш за ўсіх трэба было менавіта шукаць гэтыя маладыя кадры. А калі нехта быў канкурэнтна здольны, як [Мікалай] Рындзюк, яго рвалі на часткі, а тут ужо, хто лепш умовы прапануе. І Толя знаходзіўся, разумеў, што такім чынам трэба фармаваць каманду.
Магу пахваліцца, што ўсё лепшае ў перыяд з 1996 года і туды далей-далей-далей… Мінскае «Дынама» само сабой, там ужо былі зорачкі і Бялькевіч, і Хацкевіч, але яны былі дынамаўскія і, пакуль не сышлі з Беларусі, трымалі марку «Дынама». Потым яны сышлі, і на [іх месца] БАТЭ і скокнуў.
Я лічу, што ўвесь час працы Капскі-Пунтус – 10 гадоў – сышло на фармаванне супер… Гэта значыць, мы выйгравалі шмат чаго, але мы сфармавалі суперпадмурак, і за гэты час Анатоль Анатольевіч памужнеў як менеджэр. Таму што адразу, калі вы пакапаецеся ў яго інтэрв'ю, можа, здаюся нясціплым, але гэта было так, а самае галоўнае пра гэта казаў ён, што я яго навучыў разумець і ведаць футбол знутры. Ён быў проста закаханы заўзятар, а ўжо ўвыдатнена, дзеля смеху, што такое кутні, што такое аўт і якая тактыка, перш за ён... толькі са мной сядзеў... Але ён хацеў усё ведаць. Ніводнага кроку без яго не рабілася.
Але ў нас былі вельмі даверлівыя адносіны, але самае галоўнае, што Толя быў такі харызматычны чалавек, што я заўсёды гаварыў пры ягоным жыцці, што з ім побач знаходзіцца не год за два, а год за тры.
Ніхто не зразумеў майго сыходу з БАТЭ, бо, калі я сышоў быў адзін год маленькі правал – адзіны год, дзе БАТЭ не было прызёрам – 2005 год, калі я сышоў у «МТЗ-РІПА», а Ігар Крыушэнка стаў галоўным. Хаця пасля правалу яны двойчы сталі чэмпіёнамі. І потым прыйшоў Віктар Ганчарэнка. Калі Капскі быў ужо той Капскі, які быў у кароне. А Віктар быў тым вучнем нашым, які ўсё ўвабраў, і плюс у яго сучаснае сваё. Калі мы з Толяй камплектаваліся толькі нашай беларускай моладдзю і нашымі футбалістамі фамільнымі – Ліхтаровіч, Чумачэнка, Саша Сяднёў у нас гуляў, Стрыпейкіс, Юрэвіч быў не пры мне, Васілюк крыху пазней быў, але прыклад быў вось такі. Гэта значыць альбо зялёная моладзь, якую мы даводзілі да майстэрства, альбо футбалісты з нашых клубаў, якія адбыліся. Але ў БАТЭ ішлі ўсё з задавальненнем. А калі Ганчарэнка прыйшоў, то тут з'явілася ў Толі разуменне менеджменту еўрапейскага. З'явіліся і легіянеры, і зорныя прозвішчы былі. Гэта быў час самы залаты.
Але гэтую традыцыю ўвёў я Толе, што на змену кожнаму трэнеру прыходзіў выхаванец клуба, які праходзіў, і як гулец у клубе, і потым як трэнер, які вучыўся праз дубль, праз працу з намі побач. З сістэмы. Толя яе падтрымаў, і вось гэта вось поспех БАТЭ таго часу, – распавёў Пунтус.
⚽️ Чэмпіянат свету-2022 па-беларуску і без VPN! Пампуй дадатак Tribuna.com
