– Што тычыцца станоўчых прыкладаў, канкрэтных клубаў, то пагаджуся: Ваня Біёнчык у «Славіі», не маючы вялікіх магчымасцяў пры камплектаванні, зрабіў вельмі шмат, каб каманда была на належным узроўні. Мазырчукі вылучаюцца добрым прэсінгам-гэта робіць іх вельмі нязручнымі для любога суперніка. І цікавасць да футбола ў горадзе зноў з'явілася. А гэта дарагога варта.

На мой погляд, дастаткова кваліфікавана працуюць усе лідары. А галоўную праблему, вырашыўшы якую, можна прыкметна падняць наш футбол, усе ведаюць. Гэта трэнерская праца на этапе развіцця гульца. А вось як гэта зрабіць – асобная вялікая размова. Альберт Эйнштэйн неяк сказаў: «Вы думаеце, усё так проста? Так, усё проста. Але зусім не так».

Адзін з прыкладаў такой працы – Швецыя. Там лічаць, што ўздым мясцовага футбола адбываўся двойчы, шмат у чым дзякуючы таму, што ў іх з'явіліся плеяды таленавітых трэнераў у юнацкім футболе.

У 1982 годзе паўпрафесійны клуб «Гётэборг» разам са Свенам-Еранам Эрыксанам выйграў Кубак УЕФА. А ў 1994 годзе нацыянальная зборная пад кіраўніцтвам Томі Свенсана заняла трэцяе месца на чэмпіянаце свету. Тое ж самае мела месца ў Нідэрландах, Францыі, Германіі. У нейкай ступені было і ў нас.

Самае важнае – стварыць на юнацкім этапе развіваючае асяроддзе, дзе галоўная мэта – не перамога ў матчы або турніры, а працэс навучання. Вядома, можна перамагаць, але гуляючы ў футбол, які развівае юнака, які разняволены, маючы права на памылку.

Было б месца ў газеце, я мог бы прывесці наўскідку з дзясятак выказванняў на тэму выбітных еўрапейскіх трэнераў, шмат цікавых прыкладаў. Ужо 50 гадоў чую адну і тую ж фразу: «Савецкі (расійскі) футбол забіты гульнёй на вынік на юнацкім этапе». Беларускі футбол – таксама, – сказаў Башмакоў.

Аўтар: Юрый Дыбоўскі

Крыніца: pressball.by

Аляксандр Башмакоў