Падобна, золата ўдарыла Малафееву ў галаву: «Дынама» выканала задачу Лукашэнкі і стала чэмпіёнам СССР – вось яно як!
Хоча ўдзесяцярыць «духоўныя кандыцыі».
7 снежня мінскае «Дынама» атрымала золата ЧБ-2023, якога ў сістэме чакалі даўно.
Месца для ўзнагароджання абралі пад стаць – рэстаран Astoria Riverside знаходзіцца на беразе вадасховішча Дразды, сяліцца ў якога даўно палюбiлі рэжымнікі. На самой цырымоніі кіраўнік БФСТ «Дынама» Ігар Абярэмка яшчэ і заявіў, што ад тытула «вялікае задавальненне» атрымалі ўсе 10 «сілавых ведамстваў», якія ўваходзяць у таварыства. Выступаў на сцэне і кіраўнік АБФФ Мікалай Шарснёў – ён, сярод іншага, заявіў, што яму прыйшло некалькі лістоў з падзякай за тое, што «Дынама» стала чэмпіёнам.
Але ўсё гэта пацьмянела, калі да сцэны дабраўся Эдуард Малафееў. Трэнер «Дынама»-1982 даўно вядомы сваімі палымянымі прамовамі – і вось калекцыя папоўнілася яшчэ адным эпічным спічам на 10 хвілін. Вядома, проста тэкст не перадасць усёй экспрэсіі Малафеева, які выйшаў да мікрафона пасля амаль паўтары гадзіны банкета. І адразу моцна здзівіў – заявіў футбалістам «Дынама», што яны «змаглі, сталі чэмпіёнамі Савецкага Саюза», што ахрысціў нібыта «радасцю для ўсяго нашага беларускага народа». І так, Малафееў без праблем нагадаў, што «задачу чэмпіёнамі стаць» для клуба ў 2021-м паставіў Аляксандр Лукашэнка – і вось яе «выканалі».
Далей Малафееў заявіў, што «і сам дапамагае калектыву» «Дынама», і расхваліў гендырэктара клуба Андрэя Толмача («вось гэты генеральны чалавек, пашана і хвала») і галоўнага трэнера Вадзіма Скрыпчанку. Малафееў сказаў, што за 19 гадоў без чэмпіёнства да яго на стадыёне нібыта пастаянна падыходзілі заўзятары і прасілі дапамагчы камандзе, з-за чаго «стаў раней сыходзіць з футбола». Цяпер жа былому трэнеру каманды «лягчэй стала ў жыцці», за што ён і дзякаваў Скрыпчанку, называючы «Вадзім, мой залаты». Той відавочна ўразіўся – адразу пасля прамовы Малафеева падышоў да яго ля сцэны.
А ўслед за прамовай пра Скрыпчанку Малафееў нечакана амаль заравеў, што белфутболу трэба «чаго б гэта ні каштавала вярнуць гледачоў на трыбуны», і, маўляў, «мы можам гэта зрабіць». Як: няўжо адмяніць ліміты, якія зніжаюць узровень футбола, абнавіць стадыёны і прыбраць надгляды «сілавікоў» на ўваходзе? Не, у Малафеева іншы рэцэпт: галоўнае – «духоўна-маральны момант». Па словах трэнера, «калі тут мы можам у два-тры разы ўзмацніць фізічныя кандыцыі, то духоўныя – можам удзесяцярыць іх».
Далей Малафееў сказаў, што «аддаў 60 гадоў сумеснага жыцця» «Дынама» (хоць як трэнер яшчэ ў савецкія часы сыходзiў у маскоўскае «Дынама», а 1990-е наогул практычна цалкам адпрацаваў у Расіі) – а потым перайшоў да фірмовай стравы, вершаў. Спачатку, расказаўшы, што «Сяргей Міхалкоў напісаў гімн Савецкага Саюза», анансаваў ягоную байку – але прачытаў нейкую пераробку пад футбольныя рэаліі твора «Лебедзь, шчупак і рак» расійскага аўтара Івана Крылова. А затым пасля пасылу «паважайце старэйшых – будзеце доўга жыць на свеце» прачытаў байку Крылова «Лісты і карані» пра тое, што другія важнейшыя, чым першыя.
Пасля ўсяго гэтага Малафееў раптам зноў амаль закрычаў, што «яшчэ раз віншуе» ўсіх з чэмпіёнствам, якое гэтым разам тройчы назваў «гераізмам», і пажадаў аўдыторыі, каб яе захоўваў бог. Гэтыя словы ўжо танулі ў апладысментах і свісце публікі, пад якія Малафееў і пайшоў са сцэны.
Ну а следам на сцэну выйшаў Юрый Вяргейчык – і сказаў, што палюбiў жаночы футбол. Сапраўды, гэта быў дзівосны вечар!
Іншыя пасты карыстальніка
