Сын Анчалоці праваліў кар'еру гульца, але ўжо гатовы стаць топ-трэнерам

Часта кажуць, што галоўная дабрадзейнасць Карла Анчалоці – гэта ўменне стварыць у любым клубе сямейную атмасферу. Ён можа заявіцца ў дом да Рудзiгера, пайсці ў рэстаран з Бекхэмам або затролить Крышціяну. Слова «сям'я» набывае з Карла цалкам канкрэтныя рысы.

Кажуць, што ў 2000-х на базу «Мілана» верталётам прыляталі толькі два чалавекі: Сільвіё Берлусконі і Луіза Гібеліні – першая жонка Карла. Яна не магла дапусціць, каб яе муж блукаў па аўтастрадах ад Мілана да Пармы, і мела ліцэнзію пілота.

Нават дачка Карла пастаянна каля бацькі, бо яе муж, Міна Фулька, з 2013 года абавязкова працуе дыетолагам у штабе Анчалоці. Але самы вядомы прыклад – Давідэ Анчалоці. Сын Карла знаходзіцца ў штабе бацькі з 23 гадоў – з тых часоў як алленаторе ўзначаліў «ПСЖ».

З гадамі стала зразумела, што Давідэ не проста выконвае функцыю маральнай падтрымкі, але і сам патроху становіцца зоркай трэнерскага штаба. Менавіта дзякуючы яму Анчалоці не застойваецца на месцы, як многія калегі, а працягвае заставацца на вяршыні. А зусім нядаўна Карла заявіў, што не выключае змены роляў, калі ўжо ён будзе памочнікам уласнага сына.

Ездзіў з бацькам на Еўра-2000 і хаміў настаўніку латыні

Вядома, дзяцінства Давідэ было не зусім такім, як у звычайных дзяцей. Знаёмства з селебрыці, прычым не толькі спартыўнымі, адпачынак у прыгожых месцах. Аднойчы Давідэ пачаў збіраць альбом налепак з футбалістамі. Праз нейкі час бацька, які ведаў людзей з «Панінi», прыйшоў з кучай пачкаў – сыну заставалася толькі ўклеіць патрэбных гульцоў.

У інтэрв'ю Corriere ў 2017-м Давідэ ўспамінаў нямала вясёлых гісторый з дзяцінства. У чацвёртым класе хлапчук нахаміў настаўніку латыні, а калі той выгнаў яго з класа, ён вываліў яму на стол кучу ваўчараў з супермаркета, а потым сказаў, каб той купіў сабе рамонкавай гарбаты. Ужо на наступны вечар Анчалоці-старэйшы выбачаўся перад выкладчыкам, а таксама прымусіў зрабіць гэта сына.

На Еўра-2000 яны з бацькам паехалі ўласным ходам, спыняючыся ў кемпінгах. «Там было немагчыма спаць, кожныя пяць хвілін грукаталі грузавікі», – успамінае малодшы Анчы. Неяк палову іх дома зняў італьянскі DJ Ringo, хоць Давідэ і было няёмка ў прысутнасці зоркі, ён разумеў, што яго бацька яшчэ больш вядомы, але ж ён толькі бацька, а не музыка.

Калі малы трэнаваўся ў Міланела, то Карла забіраў яго кожную пятніцу дадому ў Парму, а па дарозе напяваў хіты Рэната Дзера і Лауры Паўзіні. Анчы нават спрабаваў прышчапіць сыну добры густ на кіно, таму прымушаў глядзець «Хроснага бацьку» і «Слаўных хлопцаў» Марціна Скарсэзэ. Апошні Давідэ так і не прагледзеў, з-за чаго дагэтуль трывае падколы ад таты.

Сам адчуў, што не мае таленту футбаліста

Давідэ гуляў у моладзевых камандах «Мілана» і да гэтага часу лічыць гэты клуб найлепшым у свеце. Аднак яго талентаў хапіла толькі на тое, каб пагуляць у Прымаверы і з'ездзіць у арэнду ў сціплы «Баргаманера».

За асноўную каманду юнаку ўдалося згуляць у Кіеве, калі мясцовае «Дынама» арганізавала сустрэчу ў гонар свайго 80-годдзя. Нямала асноўных гульцоў не маглі прыняць удзел, але за «расанеры» выйшлі Кафу, Неста, Пата, Абамеянг, а наш герой замяніў Эмерсана на 88-й хвіліне. Сустрэча скончылася з лікам 2:2.

Былы партнёр па моладзевай камандзе Валерыа Брандзі нахвальвае свайго сябра: «Давідэ быў вельмі разумным паўабаронцам з добрай левай нагой. У яго была здольнасць прадбачыць гульню, што дазваляла загадзя разумець, дзе будзе мяч. Калі мне трэба знайсці яго галоўную сілу, я б сказаў – гэта гульнявы інтэлект»

Але сам малады гулец выдатна разумеў уласныя перспектывы: «Захапленне гульнёй ператварылася ў працу, калі я зразумеў, што не магу быць футбалістам. Я дарос у «Мілане» да Прымаверы, а потым быў на правах арэнды ў «Баргаманера». У гэты момант я зразумеў, што ў мяне няма правільнага спалучэння розуму і таленту, мой розум усё бачыў, але мае ногі не рэагавалі. Стаць прафесіяналам я не змог, таму вырашыў працягнуць вучобу і ператварыць свой запал да футбола ў працу».

Ужо тады ён даваў парады сваім таварышам па камандзе, бачыў гульню як трэнер, а не звычайны гулец. У 22 гады юнак скончыў універсітэт па спецыяльнасці «фізічная актыўнасць і спартыўныя навукі». На ўручэнне дыплома тата ляцеў чартарам з Парыжу, а мама на верталёце. Сям'я падарыла яму «Ролекс», які ў хлопца скралі на адной з вечарынак праз чатыры гады.

Пачынаў у «ПСЖ», у «Напалі» абвінавачвалі ў кумаўстве, стаў героем у Мадрыдзе

Давідэ папрацаваў скаўтам у «Парме», а затым Карла паклікаў сына працаваць з моладдзю ў «ПСЖ». Хлапчукі, якія яшчэ ўчора блукалі па крымінальных раёнах Парыжа, гаварылі на такім французскім слэнгу, што Давідэ прыйшлося праходзіць паскораны курс па вывучэнні французскай мовы, каб хоць нешта разумець. У Парыж ён прыехаў з Франчэска Маўры – яшчэ адным прадстаўніком клана Анчалоці, які апошнія 10 гадоў абавязкова мяняе клубы за Анчалоці-старэйшым. Давідэ і Франчэска – найлепшыя сябры і аднагодкі, нават цяпер у «Рэале» яны праводзяць больш за ўсё часу разам.

Паступова Карла падпускаў сына да больш важнай працы з першай камандай. Упершыню гэта адбылося ў «Баварыі». Анчы было нялёгка, нават праз моўны барʼер, але Давідэ значна лягчэй было вывучыць нямецкую мову. Цяпер гэта адзін з козыраў малодшага, ён свабодна гаворыць на пяці мовах: італьянскай, іспанскай, англійскай, французскай і нямецкай. Гэта вельмі дапамагае ў працы з гульцамі.

Але самае цяжкае было ў «Напалі», бо ў Італіі асабліва прыдзірліва глядзелі на сямейныя адносіны ўнутры трэнерскага штаба, угледжваючы ў гэтым непатызм. У Неапалі не разумелі, чаму трэнінг праводзіць Давідэ, калі на працу бралі старэйшага Анчалоці. Аднак у «Рэале» ўсе проста ў захапленні ад 34-гадовага трэнера.

Давідэ працуе па 12 гадзін у дзень, прыходзіць на базу адным з першых, а сыходзіць – адным з апошніх. Малодшы Анчы рыхтуе старэйшаму ўсе неабходныя справаздачы, уключаючы відэа, каб бацька мог адразу ўсё прааналізаваць. «Мая задача – прымусіць яго сумнявацца», – кажа Давідэ, а бацька ўсё часцей слухае свайго сына. У іх цёплыя, але працоўныя адносіны. На людзях ён называе бацьку толькі «Містэр», як усе ў камандзе.

Давідэ не толькі звязаны з тактыкай, але і захоплены псіхалогіяй і лідарствам, чытаючы кнігі і праглядаючы мноства подкастаў. Журналісты сцвярджаюць, што ён – найбліжэйшы да распранальні і пастаянна камунікуе з гульцамі, асабліва з тымі, хто мала гуляе. Таксама ў сферу яго абавязкаў уваходзяць стасункі з трэнерскім штабам «Кастыліі». Дэвід арганізуе змешаныя трэнінгі з першай камандай і размаўляе з лідарамі моладзі.

Жонка малодшага Анчы, іспанская мастачка Ганна Галочэ, кажа, што яе муж хоча разбірацца ва ўсім. «Калі ён бачыць, як гуляюць у шахматы – хоча навучыцца, калі чуе, як хтосьці гуляе на трубе, то таксама думае, дзе б узяць некалькі ўрокаў», – кажа жанчына, з якой ён пазнаёміўся падчас свайго першага прыходу ў Мадрыд.

На базе «Рэала» ўжо жартуюць, што цяпер Карла трэба прадстаўляць як сына Давідэ, а не наадварот. Каб засяродзіцца на самаразвіцці, ён нават закрыў свае сацыяльныя сеткі.

Зорны час– матч супраць «Сіці». Цяпер яго хочуць бачыць галоўным трэнерам

Іспанскія СМІ распісалі момант, калі пад канец матчу з «Баварыяй» Давідэ звярнуўся да Карла: «Хаселу, давай!». Вынік вядомы.

Яшчэ больш эпічнай была гісторыя з выбарам пенільцістаў на серыю супраць «Сіці». «Калі застаецца чатыры-пяць хвілін, ты пачынаеш думаць. Я стаўлю 5-ы нумар першым, таму што Джуд Белінгем мае добры ўдар, Лукас Васкес – цудоўна выконвае, Нача Фернандэс – гулец з вялікім вопытам і індывідуальнасцю, а Антоніа Рудзiгер – гулец з яйкамі.

Я напісаў пяць выканаўцаў пенальці, я кансультаваўся з Карла, а таксама атрымаў дапамогу ад Кепы Арысабалагi і іншых гульцоў, я трохі змяніў спіс.

Карла? Ён заўсёды спакойны», – распавядаў малодшы Анчы.

Хоць Давідэ кажа, што пачне трэнерскую карʼеру не раней, чым у бацькі скончыцца кантракт з «Рэалам», але прапановы пачынаюць зʼяўляцца. Сярод іх французскі «Рэймс», таксама кажуць пра зборную Бразіліі. Хто ведае, магчыма, зусім хутка ў барацьбу ўмяшаецца «Мілан» – дзіцячая мара гульца.

Фота: Mutsu Kawamori/Global Look Press