Дырэктар СДзЮШАР «Юнацтва» Слыш: «Па сутнасці, Беларусь – хакейны карлік. З дзіцячымі трэнерамі вялікая праблема – з цяперашнім заробкам даводзіцца шукаць дадатковыя заробкі»

Дырэктар СДзЮШАР «Юнацтва» Максім Слыш распавёў з чым звязана падзенне ўзроўню хакея ў Беларусі, а таксама распавёў пра галоўныя праблемы дзіцяча-юнацкага хакея ў Беларусі.

– Яшчэ некалькі гадоў таму такія зборныя, як Германія ці Данія, былі для нашых юніёраў прахаднымі. Цяпер сітуацыя памянялася. Мы не паспяваем за развіццём сусветнага хакея?

– Многія кажуць, што пры СССР у рэспубліцы было тры катка, а цяпер больш сарака – аднак вынікі ўпалі. Але ніхто не адзначае, колькі арэн у іншых краінах! У той жа Германіі каля 200 крытых хакейных пляцовак са штучным лёдам. У Швейцарыі, дзе насельніцтва прыкладна такое, як у нас, – каля 160.

У дзесяцімільённай Швецыі 360 арэн... і гэта не лічачы адкрытых пляцовак, якія ёсць у кожным двары. Па сутнасці, мы хакейны карлік, які змагаецца за месца пад сонцам.

Вялікая праблема ў нас таксама з трэнерамі. Не дазваляе цяперашняя зарплата цалкам сканцэнтравацца на працоўным працэсе ў сваёй камандзе, таму даводзіцца ўвесь час шукаць дадатковыя заробкі. Вопытныя майстры, якія паспелі пагуляць у розных лігах і краінах, не асоба гараць жаданнем ісці ў дзіцячы або юнацкі хакей. Хоць набытымі вопытам і ведамі маглі б моцна дапамагчы падрастаючаму пакаленню. Тая моладзь, што прыходзіць на пасаду трэнера, – гэта хлопцы, у якіх праз розныя прычыны не атрымалася стаць прафесіяналам. Адпаведна, яны не да канца акунуліся ў гэтую атмасферу, няма ў іх неабходнага вопыту. Тым не менш гэта не кажа пра тое, што ў такіх спецыялістаў няма будучыні.

Плюс да ўсяго існуе праблема міграцыі кадраў. Ні для каго не сакрэт, што самыя моцныя школы знаходзяцца ў Мінску. Таму і вязуць дзяцей з перыферыі ў сталіцу, зніжаючы хакейны патэнцыял у сваім рэгіёне. У тых, хто праявіў сябе тут, дарога ляжыць на ўсход. Жывы прыклад – наш Павел Карнавухаў, які ў дзяцінстве пераехаў з «Юнацтва» ў маскоўскі ЦСКА, – сказаў Слыш.