Дудзік пра перамогу Беларусі над Швецыяй на АГ-2002: «Тое, што адбылося, называлі «Цудам на лёдзе»-2. Мы былі шэрымі конікамі, а шведы – прэтэндэнтамі на золата»

Экс-нападаючы зборнай Беларусі Дзмітрый Дудзік падзяліўся ўспамінамі пра перамогу Беларусі над Швецыяй у чвэрцьфінале Алімпійскіх гульняў-2002 у Солт-Лэйк-Сіці.

– Перад матчам са шведамі ў фуд-зоне мы падыходзілі да аўстралійскага канькабежца, які сенсацыйна выйграў залаты медаль у шорт-трэку. Ён ехаў апошнім, але на фінішы ўсё перад імі пападалі. Мы падыходзілі, дакраналіся да яго, каб перацягнуць крыху ўдачы.

Яшчэ ў камандзе была традыцыя: як правіла, хтосьці з маладых ці дэбютантаў расказваў анекдот ці смешную гісторыю на сходах. Ужо не ўзгадаю, хто і што расказваў, але дакладна памятаю, што менавіта перад матчам са шведамі ў пакоі для сходаў у кампусе, дзе мы жылі, з'явіўся раздрукаваны на друкарцы вялікі партрэт Анатоля Васэрмана. Яго павесіў ці то Алег Мікульчык, ці то Вадзік Бекбулатаў. Васэрман там такі барадаты, у акулярах. І ўсё жартам прасілі яго дапамагчы.

Ну і вядомая гісторыя з білетамі дадому. Пералёт з Амерыкі ў Беларусь - справа грувасткая, таму іх купілі загадзя. Павінны былі ляцець адразу пасля матча са шведамі. У выніку прыйшлося мяняць білеты, таму што мы затрымаліся яшчэ на дзве гульні. Памятаю, Nike выдаў нам каўбойскія капялюшы з вялікімі палямі. І ўся каманда ў гэтых капелюшах ляцела дадому ў прыўзнятым настроі.

Што да самога матчу, то мы згулялі не звышпрыгожа, проста ў сваю гульню. У гэты дзень у шведаў не задалося, а ў нас усё вельмі добрае лягло.

– Што адчуваў на той час форвард «Гомеля», закідваючы шайбу зорцы НХЛ Томі Сала?

– Да чвэрцьфіналу я не мог адкрыць лік галам. А Леха Калюжны закінуў расіянам на групавым этапе. Мы абодва 1977 года нараджэння і лідары па натуры. Паміж намі было суперніцтва, таму мне вельмі хацелася яго дагнаць. Вельмі рады, што ўдалося вызначыцца. Па-мойму, патрапіў паміж ног брамніку пасля паса з-за варот. Потым яшчэ і абышоў Леху, калі зрабіў лік 2:2 у матчы з расіянамі за бронзу.

– Вы ж былі адзіным прадстаўніком чэмпіянату Беларусі ў той зборнай.

– Ну так. Але гэта ўмоўна. Я тады толькі вярнуўся з Нямеччыны, дзе адыграў пяць гадоў.

– Праз гады не прытупілася адчуванне, што вы зрабілі нешта няўяўна-непаўторнае?

– Хакейныя людзі нездарма назвалі тое, што адбылося «Цудам на лёдзе»-2. Калі параўноўваць шведаў і беларусаў, то розніца ў майстэрстве і ўсім астатнім вялізная. Шведы тады былі прэтэндэнтамі на алімпійскае золата. Што ні прозвішча – цэлая гісторыя. Можа, яны спрабавалі выцягнуць матч за рахунак індывідуалізму. Мы ж былі шэрымі конікамі, але згулялі як сапраўдная каманда. І ўсё склалася, – распавёў Дудзік.