Башко пра экстралігу: «У кожным рэгіёне пайшоў глядач – гэта такі сацыяльны пункт прыцягнення. Людзі прыходзяць заўзець за сваю каманду»

Генеральны сакратар ФХБ Андрэй Башко падзяліўся меркаваннем аб узроўні экстралігі ў сёлетнім сезоне.

– Глядзіце наогул чэмпіянат Беларусі?

– Вядома, гляджу. Цікава назіраць за тымі зменамі, якія былі прынятыя пару гадоў таму. І ў што яны зараз выліваюцца. З'явіўся вялікі напал паміж камандамі. З'явілася непрадказальнасць. Раней, калі мы ведалі, што каманда «Юнацтва» едзе ў госці да «Віцебску», то там дзесяццю шайбамі не абыдзешся.

– Зразумела, хто пераможа.

– А цяпер з дакладнасцю да наадварот. Гэта значыць, загадзя немагчыма прадказаць вынік. Адсюль і павялічваецца напружанасць матчу. А калі павышаецца напружанасць матча ўнутры двух калектываў, то кожны хоча перамагчы. І кожны аддае яшчэ больш энергіі ў гэтым матчы.

– Згодна. А за кошт чаго вы дабіліся гэтага? Ваша ж таксама макулінка ёсць гэтага выдатнага выніку.

– Нам галоўнае даць магчымасці для клубаў…

– За кошт чаго?

– Ну, у першую чаргу, мы адмянілі ліміт на ўзроставых хакеістаў. Так, мы трошкі памянялі, можа быць, назву – маладыя і ўзроставыя. Але ўсё ж мы зрабілі акцэнт больш на маладых хакеістаў, што трэба іх развіваць. Як у нас атрымліваецца? Натуральна, кожны чалавек хоча тут і зараз – дайце мне хакеістаў, і я вам пакажу вынік. А займацца развіццём не жадаюць.

– Складана, пагодзіцеся? Няўдзячна ж?

– Вядома, гэта складаны працэс. Яго ацэняць нашыя нашчадкі. Таму адсюль і такі мэнталітэт. Таму трэба было прыняць рашэнне, маўляў, будзем дзейнічаць так. Я разумею, што гэтае штучнае абмежаванне.

– Што з нашым чэмпіёнам?

– Гэтай камандзе прыйшлося цяжэй за ўсё. Бо на яе, натуральна, усё зважаюць.

– Душаць?

– Не, не душаць. Але мы прывыклі за столькі гадоў, што «Юнацтва» – гэта гегемон нашага беларускага хакея. І ім даводзіцца цяжэй за ўсё. Але яны з гонарам выходзяць з гэтай сітуацыі. Яны пракруцілі ў сябе вялікую колькасць гульцоў. З кімсьці расставаліся, з кімсьці працягвалі працаваць. Але ў іх усё наперадзе. Таму плэй-оф, як мы бачым зараз, гэта зусім непрадказальныя гульні.

– Глядзіце, глядач пайшоў.

– Вядома! У кожным рэгіёне пайшоў глядач – гэта такі сацыяльны пункт прыцягнення. Людзі прыходзяць заўзець за сваю каманду, на наступны дзень яны абмяркоўваюць, дзеляцца сябар з сябрам. Яшчэ дзень яны адыходзяць, а потым матч – ізноў трэба прыйсці, сабрацца. Гэта жыццё, – сказаў Башко.