Іван Жыгалаў: «Лепш больш за дзесяць кідкоў за перыяд, тады я буду пастаянна ў гульні»

Беларускі хакеіст сістэмы «Каларада» Іван Жыгалаў расказаў пра працу ў канадскім «Кінгстане».

– Пасля драфту ў тваёй кар’еры з’явіўся «Кінгстан». Чаму вырашыў змяніць клуб?

– З агентам прыйшлі да высновы, што трэба памяняць лігу. Мне хацелася прагрэсіраваць. Даведаўся, што ў «Кінгстане» вельмі добры трэнер брамнікаў. Плюс ён – англамоўны, а ў «Шэрбруку» працаваў спецыяліст, які размаўляў на французскай, з-за чаго часам узнікалі складанасці. «Каларада» таксама падтрымала маё рашэнне змяніць лігу.

– QMJHL і OHL супастаўныя па ўзроўні або адчуваецца розніца? Ці можна сказаць, што пераход быў у прагрэс?

– У прагрэс – сто адсоткаў. У OHL цікавейшы хакей. Былі цяжкасці, паколькі ў нас была дастаткова маладая каманда і вельмі шмат траўм. Да дэдлайна мы яшчэ на нешта разлічвалі, а пасля абмянялі шмат хлопцаў. Былі чуткі, што і мяне могуць прадаць, але генеральны менеджэр быў супраць, бо хацеў, каб я застаўся дапамагаць камандзе.

– У «Кінгстане» у цябе дастаткова часта былі матчы, дзе ты выдаваў пад 40 сэйваў. Як вытрымліваў такую нагрузку?

– Ды і па 50 сэйваў было :) Зноў жа, чаму мне спадабалася ў «Кінгстане» больш, чым у «Шэрбруку». Там у сярэднім было па 23 кідкі за матч, а ў OHL – 32-33. Дзякуючы гэтаму ў мяне з’явілася больш вытрымкі да такой колькасці сэйваў.

– У распранальні потым не піхаў абаронцам, што даюць цябе расстрэльваць?

– Хутчэй стараўся падказваць. Ды і ў нас склад быў малады, плюс траўмы. Здараліся матчы, калі гулялі ў дзве пары абаронцаў, прычым з гэтых чацвярых адзін хакеіст быў нападаючым, які ў сваім жыцці ніколі не гуляў у абароне.

– Гляджу, ты ўжо да ўсяго гатовы, да цяжкіх сітуацый не прывыкаць.

– Гэта сто працэнтаў.

– А табе самому як прасцей: калі літаральна пару кідкоў за перыяд або калі шквал?

– Пару кідкоў? Гэта проста агідна. Сапраўдныя жах і кашмар. Лепш, каб было больш за дзесяць кідкоў за перыяд, тады я буду пастаянна ў гульні. І да такога стылю ў «Кінгстан» хутка прывык. Заўсёды падабалася, калі шмат кідаюць. Ад такой гульні лоўлю кайф.

– Зараз табе трэба гуляць на вялікіх пляцоўках, ды і кідкоў можа быць не так шмат, як ты прывык. Прыйдзецца складана?

– Паглядзім. Думаю, зладжуся. Толькі нядаўна стаў абвыкаць да таго, што, напрыклад, у Канадзе я выбягаў з варот, як толькі гулец кране шайбы, а тут трэба чакаць. Не абвык да таго, што ёсць час падумаць. Тут гавораць круціць галавой, глядзець, куды аддаць. А тамака рашэнне трэба прыняць за секунду.

– З-за гэтага цяжэй?

– Не, проста пытанне звычкі, – сказаў Жыгалаў.