Навоша пра Парыж-2024: «Нават калі байкот не здарыцца, але будзе абмяркоўвацца, гэта будзе каласальны ўдар па міжнародным алімпійскім руху»
Заснавальнік Tribuna.com Дзмітрый Навоша выказаўся пра магчымасць байкоту Алімпіяды ў Парыжы.
– Наколькі магчыма, калі МАК не забароніць удзельнічаць у Алімпіядзе Расіі і Беларусі, што мы ўбачым сцэнарый 1980-га года, калі вялізная колькасць краін-удзельніц самі будуць байкатаваць гэтую Алімпіяду? А я мяркую, што гэта магчыма.
– Абсалютна так. Гэта тое, пра што, я кажу ад самага пачатку, з моманту зʼяўлення гэтай канцэпцыі МАК, што гэта вядзе Алімпійскі і ўвогуле спартыўны рух да вяртання ў 1980-я гады, да перыяду байкотаў. І нават калі байкот фактычна не здарыцца, але ён будзе абмяркоўвацца месяцамі дзясяткамі краін, гэта будзе каласальны ўдар па міжнародным алімпійскім руху.
Акрамя таго, з майго пункту гледжання, сітуацыя ў якой знаходзіцца сусветны спорт, там небінарнае рашэнне дапускаць рускіх і беларусаў ці не дапускаць. Я, напрыклад, адвакатую вось такую форму: давайце зменім крытэрый, не ўдзел у падтрымцы вайны, а асуджэнне вайны, якую вядзе Расійская Федэрацыя пры падтрымцы Беларусі. Асуджэнне спартсменамі гэтых краін. Напрыклад, у выпадку Беларусі мы маем дзясяткі спартсменаў здольных прэтэндаваць на Алімпіяду, якія з самага пачатку ўварвання гэтую вайну асуджаюць і саўдзел Беларусь у гэтым асуджаюць.
Такія людзі ёсць. Іх правы якраз абмяжоўваць не хочацца. І гэтае класнае кампраміснае рашэнне, якое не супярэчыць не правам чалавека, не Алімпійскай хартыі і стварае, магчыма, нейкую цікавую дынаміку сярод лідэраў меркаванняў у Беларусі, у Расіі, сярод людзей на меркаванне якіх будуць спадзявацца простыя жыхары краін.
– Такія спартсмены ёсць і ў Расіі, якія асуджаюць гэтую вайну. Але тым не менш, мне падаецца, што і ў Расіі, і ў Беларусі не факт, што ім дадуць удзельнічаць, ведаючы, які рэжым у гэтых краінах. І ў мяне такое чыста чалавечае пытанне, для спартсменаў, якія прапускаюць Алімпійскі цыкл, гэта фактычна можа азначаць крыж на іх кар'еры.
– Так, так і ёсць. Вайна – гэта настолькі дрэнна, што яна стварае такія праблемы, яна ламае чалавечыя жыцці, лёсы надзеі і гэтак далей. І гэта ўжо адбываецца з украінцамі. Гэта праўда важны момант, што ў адрозненне ад Расіі, дзе пераважная большасць спартсменаў мае спосаб адмазацца ад мабілізацыі і ўдзельнічае ў прапагандысцкай... Ну як бы яны з крывадушнай пазіцыі ўдзельнічаюць у прапагандзе вайны і падтрымцы вайны, у яе апраўданні, у падтрымцы мерапрыемстваў па мабілізацыі, таму што ім здаецца, што толькі яны самі атрымліваюць позву, яны паступаюць як паступіў Дыніяр Білялетдзінаў, былы футбаліст зборнай Расіі.
Яны патэлефанавалі куды трэба і нікуды не пайшлі.
Украінскія спартсмены, не ўсё вядома, але шматлікія рэальна ваююць. Яны рэальна са зброяй у руках, уключна алімпійскіх спартсменаў, уключаючы алімпійскіх медалістаў. І ўсё ж, калі ўбудоўваць у іерархію пра лёсы каго з іх свет павінен думаць у першую чаргу, уключаючы МАК, то я б сказаў, давайце падумаем спачатку пра ўкраінцаў, у якіх проста няма іншага выбару і потым ужо пра рускіх спартсменаў. Акрамя нейкага маральнага боку пытання аб правах чыіх спартсменаў павінен думаць МАК і ААН, якое заклікае да не дыскрымінацыі, ёсць чыста інструментальны бок. Спорт - гэта інструмент зацвярджэння ў тым ліку таталітарных рэжымаў, спорт - гэта інструмент мабілізацыі і ён прама выкарыстоўваецца такім чынам. І цалкам разумна з боку міжнароднай супольнасці думаць аб тым, каб пазбавіць Расію і Беларусь, Лукашэнку і Пуціна ў тым ліку такіх інструментаў, - сказаў Навоша.
