Tribuna/Хакей/Блогі/О духе времени/Сын Захарава ўпершыню паехаў на ЧС у 14, а ў 17 стаў круцейшым за Авечкіна і атрымаў ад бацькі «Мэрс» – потым збег з Амерыкі дадому (ненавідзеў мыць посуд)

Сын Захарава ўпершыню паехаў на ЧС у 14, а ў 17 стаў круцейшым за Авечкіна і атрымаў ад бацькі «Мэрс» – потым збег з Амерыкі дадому (ненавідзеў мыць посуд)

Растрачаны талент.

Аўтар — bytribuna com
16 лістапада 2022, 11:27
1
Сын Захарава ўпершыню паехаў на ЧС у 14, а ў 17 стаў круцейшым за Авечкіна і атрымаў ад бацькі «Мэрс» – потым збег з Амерыкі дадому (ненавідзеў мыць посуд)

Дзеці спартсменаў нярэдка працягваюць справу бацькоў - і нярэдка пераўзыходзяць іх у вядомасці. Узяць для прыкладу хаця б расійскага хакеіста Аляксандра Авечкіна. Ён, вядома, заснавальнік руху Putin Team, які адмаўляецца асуджаць вайну ва Украіне, але для лепшай у свеце хакейнай лігі свету, НХЛ, застаецца сярод лепшых гульцоў у гісторыі і ідзе за рэкордам усіх часоў Уэйна Грэцкі па колькасці ачкоў у рэгулярных чэмпіянатах у аднаго гульца . І наўрад ці многія гледачы «Вашынгтона» ведаюць, што восьмы нумар Авечкін узяў па прыкладзе маці - Таццяна Авечкіна двойчы брала золата Алімпійскіх гульняў ў баскетболе.

А амаль 20 гадоў таму на турніры планетарнага ўзроўню вышэй за расіяніна аказаўся беларускі прадстаўнік спартыўнай дынастыі. Праўда, і тады, і зараз значна больш вядомым застаецца бацька - Міхаіл Захараў. А Канстанцін Захараў, які ў пачатку стагоддзя лічыўся самым перспектыўным іграком у пакаленні з Касціцынымі і Грабоўскім, у выніку правёў бляклую кар'еру. Мы ж вернемся ў мінулае - і ўспомнім, як беларускі хакеіст быў самым крутым юніёрам на ЧС і што здарылася далей.

Захараў-малодшы лічыўся ну проста мегаталантам, які ў юнацтве выйграваў канкурэнцыю ў куды больш дарослых партнёраў: дастаткова сказаць, што на ЧС U-18 Канстанцін упершыню адправіўся ў красавіку 2000-га, калі яму было 14 (беларуская каманда, праўда, там вылецела) , а ў канцы таго ж года ўжо гуляў на моладзевым ЧС. Увесну 2001-го 15-летні Захараў дапамог юніёрам вярнуцца ў эліту, стаўшы на пару з Андрэем Касціцыным лепшым бамбардзірам Д2 з 14 (6+8) ачкамі. У сезоне-2001/02 Канстанцін з'ездзіў на два ЧС у Д1 - на ўзроўні U-20 набраў па адной шайбе і асісту, у U-18 зарабіў 6 (1+5) ачкоў, а каманда дасягнула пятага месца, у апошнім матчы раптам абгуляўшы канадцаў. Апроч насычанага календара зборных, выхаванец «Юнацтва» паспеў паспрабаваць заакіянскае жыццё, але застаўся ёй незадаволены. «У Амерыцы, дзе правёў з бацькам два гады, трэніровак і гульняў было відавочна недастаткова. Калі вярнуўся ў "Юнацтва", адчуў, што адстаў ад аднагодкаў. Наганяць было настолькі складана, што былі думкі кінуць заняткі. Але бацька, якога лічу сваім першым трэнерам, пераканаў перацярпець», - прызнаваўся пазней Захараў-малодшы.

Да пачатку сезона-2002/03 17-гадовы Канстанцін перайшоў у "Гомель". Тады гэта быў крок на павышэнне - «Юнацтва» як клуб узнікне з сезона-2003/04, а на той момант гэта была проста каманда школы, якая давала моладзі гуляць у ЧБ, дзе звычайна ішла на дне. Зрэшты, Захараў і ў больш статусным клубе зусім не згубіўся - за 19 матчаў беларускай лігі (а была яшчэ і Усходнееўрапейская, але некаторыя ўнутраныя матчы ішлі ёй у залік) набраў 17 (8+9) ачкоў, чым дапамог «Гомелю» ісці на першым месцы .

Адтуль ён у снежні 2002-га і адправіўся на чарговы МЧМ - трэнер «маладзёжкі» Уладзімір Мелянчук перад турнірам вылучаў Захарава - казаў, што той «у «Гомелі» ні ў чым не саступае мясцовым мужыкам». Аднак Канстанцін на сусветным першынстве не бліснуў - перашкодзілі два няўдалыя блокі шайбы: з-за першага прапусціў матч са славакамі (яны разнеслі супернікаў 11:1), а ў выніку другога зламаў руку і выбыў канчаткова. На тым турніры Захараў паспеў перасекчыся з Авечкіным - Расія выйграла ў Беларусі 5:1, а потым стала чэмпіёнам. А вось каманда Беларусі, у трэнерскі штаб якой уваходзіў Захараў-старэйшы, прайграла ўсе матчы з агульным лікам 10:37 і вылецела.

Пасля аднаўлення ад траўмы Канстанцін адправіўся з лідэраў у аўтсайдэры - Міхаіл, які трэніраваў і каманду СДхЮШАР «Юнацтва» ў ЧБ, і юніёрскую зборную Беларусі, забраў сына на падставе лепшай падрыхтоўкі да ЧС U-18. Зрэшты, Захараў-малодшы (які трапіў у адну тройку з Грабоўскім) з менш узроўневымі партнёрамі не збавіў галявога тэмпу - у першым жа матчы з «Гомелем» адгрузіў былым тры шайбы (плюс два асісты), а неўзабаве ўсталяваў рэкорд ЧБ, набраўшы за адну гульню з «Палімірам» ажно 9 (3+6) ачкоў. У выніку Захараў у камандзе з апошняга месца стаў лепшым бамбардзірам "рэгуляркі" з 52 (25+27) баламі за 36 праведзеных сустрэч.

На ЮЧМ, які ў красавіку 2003-га праходзіў у расійскім Яраслаўлі, Захараў-старэйшы адабраў 21 гульца, 9 з якіх прадстаўлялі каманду СДзЮШАР «Юнацтва». Перад турнірам трэнер заклікаў не чакаць былога поспеху і крытыкаваў справы у белхакеі (чым займаўся потым яшчэ шмат гадоў): «У зборнай няма галкіпераў, якія здольныя ў адзіночку выцягнуць. Прыхварэў абаронца Шыпіла - вакансію запоўніць няма кім, не буду ж я браць тых, хто да 18 гадоў катацца не навучыўся. І па форвардах выбар небагаты. Асабліва засмучае нізкая прадуктыўнасць школы "Юнацтва". Паклаўшы руку на сэрца, пры цяперашнім стане дзіцячага і юнацкага хакея краіна не гатова цвёрда ўтрымліваць месца ў эліце. Пакуль наша доля – балансаваць паміж дывізіёнамі».

У дадатак Міхаіл скардзіўся на наступствы "масавай прастуды" гульцоў. Разам з тым адзначаў, што каманда захавала лідараў, да якіх аднёс Андрэя Касціцына (на турнір паехаў і яго 16-гадовы брат Сяргей) і свайго сына. Менавіта Канстанцін стаў капітанам той каманды.

Напярэдадні турніру беларуская каманда правяла спарынг з расійскай - і ўляцела 1:10. Нічога добрага гэта не абяцала, і ў першым матчы ЧС з амерыканцамі 0:2 да 6-й хвіліны здаваліся пачаткам разгрому. Але не - да другога перапынку лік быў усяго 0:3, а ў трэцім перыядзе закідвалі толькі беларускія хакеісты. «Захараў зрабіў перадачу паміж ног абаронцы ў напрамку Касціцына-старэйшага, і Андрэй скараціў разрыў да мінімуму. <…> Карага выкаціўся з-за варот і патрапіў у амерыканца, які ўпаў на пятачку. Шайба адскачыла, і Захараў адправіў яе ў сетку -- 3:3!» – распісваў «Прэсбол», як сын трэнера ўстанавіў канчатковы нічыйны лік.

Аднак наступныя матчы былі прайграныя. Першы - весела: пры 6:8 Фінляндыі Захараў зноў закінуў апошнюю ў гульні шайбу, а яшчэ чатыры разы асіставаў партнёрам. Галоўны трэнер пасля матчу абвінаваціў ва ўсім прадстаўнікоў маскоўскіх «Пінгвінаў», якія «трэніруюцца па тры разы на тыдзень, і тое па адной гадзіне, пакуль «Юнацтва» ўкалвае па пяць гадзін у дзень, адкуль і такая розніца ва ўзроўнях». Потым былі 3:9 ад шведаў (тры шайбы яны закінулі ў меншасці) і 2:8 ад славакаў. Захараў у гэтых сустрэчах не набіраў рэзультатыўных балаў наогул, у адрозненне ад Андрэя Касціцына, які пасля групавога этапу дзяліў з Авечкіным (Расія выступала ў паралельным квінтэце) лідарства ў бамбардзірскай гонцы.

У Беларусі заставалася дзве сустрэчы на ​​ўратаванне - з няўдачнікамі другой групы Швейцарыяй і Казахстанам. Супраць швейцарцаў атрымалася 0:2 да сёмай хвіліны - але тут зраўнялі ўжо на 14-й, а потым давялі справу да перамогі 5:3. Капітан Захараў уключыўся і набраў 1+3. З Казахстанам атрымалася гэтак жа весела, як з Фінляндыяй - але зараз 8:6 было на беларускую карысць (хоць пры ліку 3:5 весела наўрад ці было). Канстанцін зарабіў асіст у другім перыядзе, а ў трэцім прымерыў ролю выратавальніка - пас на чацвёртую шайбу каманды, пятая, закінутая асабіста ў меншасці, шостая ўжо пасля розыгрышу лішняга і галявая на пераможную сёмую за 2:12 да сірэны.

Так Беларусь засталася ў мацнейшым дывізіёне, а верхнія радкі ў табліцы бамбардзіраў усяго турніру сталі займаць Захараў-малодшы (5+11) і Касціцын-старэйшы (6+9). Галоўны трэнер пасля турніру распавёў, што гульцы выклікалі ажыятаж: «Яны ў свой час пераўзыходзілі супернікаў і партнёраў, хаця былі на два гады маладзейшыя за тых. Цяпер на нашых матчах скаўтаў і агентаў прысутнічала больш, чым на некаторых сустрэчах топ-6. Вельмі дзівіліся, як мы, маючы такіх гульцоў, апынуліся ў барацььбе за выжыванне. Але ж хлопцы не могуць паспяваць яшчэ і ў варотах гуляць».

Тым часам Авечкін закінуў у паўфінале, але Расія сенсацыйна ўступіла Славакіі 1:2, а потым набраў 2+0 у матчы за бронзу з ЗША, выйграным 6:3. У выніку расіяніна прызналі лепшым нападаючым турніру, але з 13 (9+4) ачкамі ён толькі пасунуў з топ-3 бамбардзіраў яшчэ аднаго беларускага гульца Вадзіма Карагу з 12 (8+4) баламі. Андрэй Касціцын застаўся на другім месцы сярод лепшых, а Канстанцін Захараў - на першым. Як аказалася, за гэта яго чакаў важкі бонус - перад турнірам яны з бацькам паспрачаліся на бамбардзірскія поспехі сына на "Мэрсэдэс". «Збіраю даведкі на правы кіроўцы, аформлю - і «Мерс» мой. А бацька няхай у трамваі ездзіць – бліжэй да народа», – хваліўся Канстанцін.

Пасля турніру Захараў-малодшы паспеў узяць Кубак Беларусі (зноў за «Гомель») і даць інтэрв'ю, у якім рэспектаваў Авечкіну -- называў яго «выбітным хакеістам» і казаў, што ўжо прывык да «цяжару лідэрства», а яшчэ быў незадаволены тым, што Уладзімір Крыкуноў не выклікаў лідараў "юніёркі" ў нацыянальную зборную -- не даў і шанцу патрапіць на дарослы ЧС, без якога, на думку гульца, было менш шанцаў высока зайсці на драфце НХЛ.

Хаця Андрэю Касціцыну гэта не перашкодзіла – 21 чэрвеня 2003-га яго пад 10-м нумарам абраў «Манрэаль». Зрэшты, ад белхакея ўсё ж задрафтавалі дваіх - Захараў стаў апошнім пікам трэцяга раўнда (101-м усяго) і быў абраны «Сэнт-Луісам». Авечкін на драфт выйдзе ў 2004-м - і стане першым нумарам, выбарам «Вашынгтона», куды марыў патрапіць Канстанцін.

«Хацелася, вядома, быць абраным у першым ці другім раўндах, не проста ж так я на чэмпіянаце свету шчыыраваў», - заяўляў пасля драфта Захараў-малодшы. Бацька ж знаходзіў у сына недахопы і навучаў: «Гады чатыры таму я было зусім у сыне расчараваўся, добра, потым пачаў прагрэсаваць. Трэніравацца не любіць, гультай. Кідаць не ўмее - па сіле нядрэнна, але дакладнасць... Стаць лепшым бамбардзірам у Беларусі - не дасягненне, у нас і варатароў нармальных няма. Юніёрскі ЧС? Я на такіх турнірах у чатырох матчах па 10 шайб закідваў. Аб такім выніку ўсе праз два гады забудуцца - застанецца радок у даведніку. Трэба працягваць расці і імкнуцца да НХЛ. Лепшая ліга свету - гэта так».

Але ў НХЛ Захараў-малодшы так і не згуляў. Вельмі нядрэнны пачатак (шайба ва ўнутрыкамандным спарынгу) перадсезонкі ў «Сэнт-Луісе» трэнераў не пераканала - Канстанцін адправіўся ў юніёрскую лігу Квебека, дзе ў 75 матчах набраў 65 (40+25) ачкоў, стаўшы віцэ-чэмпіёнам, а пасярод сезону паспеў з'ездзіць на чарговы МЧМ. дзе зноў стаў лепшым бамбардзірам, а Беларусь без праблем узнялася ў эліту.

Сезон-2004/05 Канстанцін правёў у «Вустэры» з АХЛ, але ў наступны сезон быў адпраўлены ў мінорную лігу, ды яшчэ і на Аляску, адкуль вярнуўся ў «Юнацтва». У 2006-м Захараў зноў атрымаў шанец у другой лізе Амерыкі ў «Пеорыі» («Вустэр» пераехаў і быў перайменаваны), але ім не скарыстаўся.

«Яшчэ да ад'езду ў ЗША цвёрда вырашыў, што, калі не атрымаецца там зайграць, вярнуся ў «Юнацтва». У «Пеорыі» мне не надта давяралі: выпускалі ў чацвёртым звяне, часцяком саджалі на лаву. Ды і ў Пеорыі вельмі цяжка жыць: зусім маленькае мястэчка, не было сяброў, няма з кім пагаварыць - з амерыканцамі наогул вельмі цяжка знаходзіць агульную мову. А яшчэ даводзілася рыхтаваць, сціраць, посуд мыць, пыласосіць. Ненавіджу я гэта ўсё», – тлумачыў Канстанцін.

Затое, як казаў, на заробленыя за акіянам гроша падарыў бацьку «Бэнтлі» - праўда, потым з'явілася версія, што Захараў-старэйшы проста забраў грошы сына і купіў, што захацеў.

Наступныя гады прайшлі пад кіраўніцтвам бацькі ў "Юнацтве". Усплёск здарыўся толькі ў сезоне-2009/10 - Канстанцін згуляў 4 матчы за мінскае «Дынама» ў КХЛ, а бацька ўзяў сына на Алімпіяду - гэта былі першыя матчы Канстанціна за дарослую зборную Беларусі на вышэйшым узроўні.

Пасля Ванкувера Захараў-малодшы са шкадаваннем заявіў: «Раней лічыў, што сам усё ведаю і ўмею. З'ездзіў на Алімпіяду - і ўсё зразумеў. Пасля вяртання дадому месяц у прастрацыі знаходзіўся. Людзі растуць, развіваюцца, дасягаюць нейкіх мэт, а я гуляю ў чэмпіянаце Беларусі».

А потым практычна спавядаўся ў іншым інтэрв'ю: «У АХЛ трэба было пацярпець, застацца, а ў мяне настроі ўпадніцкія былі, клеманула: дадому і кропка. [Для расейскіх клубаў КХЛ] пашпарта няма расейскага. Напэўна, супакоіўся ўжо, хаця столькі марыў пра НХЛ, Расію. Трэба было больш трэніравацца ў юнацкім узросце, а мне хацелася пагуляць. Здавалася, нічога страшнага не здарыцца, калі разок схаджу ў клуб. А час, як аказалася, ляціць з неверагоднай хуткасцю». А на пытанне пра Авечкіна адказаў з глыбокай павагай: «Дацягнуцца да яго? Ні ў жыцці. Гэта мегазорка».

Захараў усё ж пагуляў у КХЛ (у 2013-15 гадах за мінскае "Дынама", 80 матчаў і толькі 10 (2+8) ачкоў), ненадоўга з'яжджаў у Казахстан, а рэштку кар'еру час правёў у "Юнацтве", дзе ў 2018-м і скончыў з хакеем шасціразовым чэмпіёнам Беларусі.

У 2017-м Захараў-малодшы сустрэў будучую жонку - тэнісістку Вольгу Гаварцову, якая неўзабаве зацяжарыла, і ў кастрычніку таго ж года пара згуляла вяселле. У пачатку 2018-га нарадзіўся сын Дамінік, а летам таго ж года Гаварцова заявіла аб адсутнасці цікавасці Захарава-старэйшага да ўнука. Паводле яе здагадкі, праявіць увагу "не дазваляе, як ён сам лічыць, яго высокі сацыяльны статус, а наша сям'я не дацягвае да яго ўзроўню».

Сям'я Канстанціна і Вольгі пасялілася ў амерыканскім штаце Фларыда. Пара асабліва не свеціць сваё жыццё ў сацсетках - але ў госці нярэдка заязджае прарэжымная тэнісістка Арына Сабаленка (у яе таксама былы хакеіст у асабістым жыцці), якая паказвала дом і сабаку сям'і.

Ну а сын Канстанціна, магчыма, таксама стане спартоўцам - але, здаецца, пакуль больш схільны да спецыялізацыі маці.

Іншыя пасты блога

Усе пасты