У валейбалісткі зборнай Расіі, якая нарадзілася ў Мінску, ва Украіне загінуў брат, які нарадзіўся ў Светлагорску. Вось гісторыя сям'і

У лістападзе ўраджэнка Мінска Таццяна Кошалева, якая выступае за зборную Расіі па валейболе, у сваіх сацыяльных сетках паведаміла пра смерць роднага брата - падпалкоўніка-дэсантніка Сяргея Кошалева. Наконт прычын гібелі спартоўка распаўсюджвацца не стала: толькі апублікавала ў Instagram фатаграфію з дзяцінства з братам у ваеннай форме.

«Быць малодшай сястрой такога брата - мая ўзнагарода. Чуць твой смех і ласкавае "малая" - бязмежнае шчасце. Сярожа, мой мілы, мой родны, мой самы моцны і смелы, мой гонар, мая кроў, мой брат! Гонар нашай сям'і і краіны. Мы ўсе не можам паверыць, не можам змясціць у сябе гэта», - напісала Кашалёва.

Збоку можа падацца, што дзяўчына не так ужо сумуе праз смерць брата. З моманту публікацыі паста наконт гібелі мінула паўтара месяца - за гэты час валейбалістка апублікавала дзевяць пастоў у Instagram, на сямі з якіх бесклапотна ўсміхаецца. Яшчэ па адным запісе дзяўчына прысвяціла сваім спартыўным поспехам і наведванню канцэрта.

Паводле інфармацыі праекта KilledInUkraine, брат спартоўкі загінуў ва Украіне. Кошалеў служыў у 137-м парашутна-дэсантным палку, які дыслакуецца ў Разані. У верасні Генштаб УСУ паведаміў пра знішчэнне значнай колькасці вайскоўцаў і ваеннай тэхнікі дэсантных падроздзелаў разанцаў на Бахмуцкім кірунку - самым гарачым ва ўкраінска-расійскай вайне ў сапраўдны момант.

Хто такая Кошалева

Валейбалістка з'явілася на свет у 1988 годзе ў Мінску ў сям'і ваеннаслужачага родам з Расіі. Падчас Перабудовы і развалу СССР Кошалевы некалькі разоў мянялі месца жыхарства, пакуль з 1993-га канчаткова не ўгрунтаваліся ў Туле, дзе Таццяна пачала займацца валейболам. Праз 12 гадоў дзяўчына ў складзе юніёрскай зборнай Расіі заваявала срэбра на чэмпіянатах свету і Еўропы. Неўзабаве нападніцу пачалі прыцягваць у нацыянальную каманду - італьянскі коуч Джавані Капрара даў шанец маладой валейбалістцы з расійскага Д2.

Пасля гэтага Кошалевай удалося заявіць пра сябе на сур'ёзным міжнародным узроўні. На ЧС-2010 яна ў складзе зборнай Расіі выйграла золата і была прызнаная найлепшай нападніцай турніру. У 2013-м і 2015-м ёй пакараўся чэмпіянат Еўропы - на абодвух ураджэнка Мінска атрымлівала статуэтку найлепшага гульца. Для поўнага камплекта найвышэйшых узнагарод Кошалевай бракавала толькі перамогі на Алімпіядзе - у 2012-м і 2016-м Расія з нападніцай у складзе вылятала на стадыі чвэрцьфіналу. У мінулым годзе дзяўчына аб'явіла пра завяршэнне кар'еры ў зборнай.

На клубным узроўні валейбалістка да 2016-га выступала ў чэмпіянаце Расіі. Там тры разы брала залатыя медалі і пяць разоў выйгравала Кубак. Па выніках сезона-2009/10 Кошалеву прызналі найлепшым гульцом расійскай лігі.

Пасля ў кар'еры валейбалісткі быў досвед выступаў у Турцыі, Бразіліі, Італіі і Кітаі. З мінулага года Таццяна гуляе за італьянскую «Валефоллю».

Брат таксама нарадзіўся ў Беларусі

Пра брата валейбалісткі ў адкрытых крыніцах звестак няшмат. Ён нарадзіўся раней за сястру ў Светлагорску – крыху пазней сям'я пераехала ў беларускую сталіцу.

9 траўня 2022-га мужчына ўдзельнічаў у маскоўскім парадзе Перамогі. Гэты факт выклікаў гонар у сястры, якая праз некалькі дзён пасля свята хвалілася ў размове з журналістам «Матч ТБ»:

- Ён падпалкоўнік ПДВ, узначальваў калону баявых машын дэсанта, - распавядала спартоўка.

Таксама вядома, што ў мужчыны засталася дачка Ангеліна.

Бацька ваяваў у Аўганістане

Кошалевы лічаць сябе сям'ёй патомных вайскоўцаў. Таццяна не раз распавядала, што з усіх блізкіх сваякоў толькі яна адна стала спартоўкай. Праўда, нават валейбол дзяўчына чамусьці параўноўвала з боем, называючы яго спартовым.

Калі Кошалева нарадзілася ў Мінску, яе бацька Сяргей Кошалеў якраз знаходзіўся ў Аўганістане, куды адправіўся ваяваць у 1987 годзе. Мужчына таксама, як і яго сын, быў дэсантнікам. Асноўнай задачай Кошалева-старэйшага на Аўганскай вайне была карэкціроўка агню - атрад высаджваўся на варожую тэрыторыю, выведваў пазіцыі ворага, а пасля выклікаў агонь на яго пазіцыю. Па словах дачкі, Кошалеў-старэйшы не любіць успамінаць пра вайну ў Аўганістане:

- Тата ніколі не размаўляе на тэму Аўгана. Ён любіць войска гэтак жа, як я спорт. А там, як вядома, людзі служаць Радзіме і выконваюць загады і пастаўленыя задачы, яны на гэта пагадзіліся свядома. У гэтым войска і спорт падобныя.

Аднойчы журналістам ўсё ж удалося разгаварыць дэсантніка. Той расказваў, што ў Аўганістане быў камандзірам узвода ў званні лейтэнанта, яго брыгада знаходзілася на паўднёвым усходзе краіны. Па словах Кошалева, ён мог загінуць зімой-1987/88, калі падраздзяленне суправаджала калону з харчаваннем. Міна разарвала кола машыны, у якой знаходзіўся Кошалеў. Ніхто сур'ёзна не пацярпеў - камандзір узвода і лейтэнант атрымалі кантузіі. Пасля гэтага інцыдэнту ў дарозе Кошалеў адмовіўся ад шпіталізацыі, бо меркаваў, што інакш камандаваць дэсантнікамі не будзе каму.

У лютым 1989-га савецкае войска цалкам выйшла з Аўганістана. Да таго моманту Кошалева-старэйшага не было ў гэтай краіне ўжо амаль год. Ён разам з таварышамі па службе патрапіў пад першы этап сыходу войскаў з аўганскай зямлі, які распачаўся вясной 1988-га. Дэсантнік вярнуўся ў Мінск, дзе яго чакала жонка з нованароджанай дачкой. Але ў Беларусі сям'я прабыла нядоўга - у канцы 1988-га Кошалева разам з групай савецкіх войскаў накіравалі служыць у Польшчу. Пазней мужчына разам з роднымі з'ехаў служыць ва Усурыйск і толькі пасля канчаткова размясціўся ў Туле. Сышоўшы на пенсію, Кошалеў заняўся выкладчыцкай дзейнасцю