У экс-Алімбекавай – самы важны трафей у кар’еры: у мешані лыжаў і ролераў адолела другіх нумароў зборнай Расіі
Ура!
Пакуль Жулія Сімон, Даратэя Вірэр, Эльвіра Оберг ды іншыя топы змагаюцца на Кубку свету па біятлоне, у беларускіх прадстаўнікоў гэтага віду спорту - свае радасці. З боку яны могуць здацца дробнымі, але для кагосьці - найважнейшыя ў кар'еры. Вось да чаго жыццё пад санкцыямі даводзіць. А ўзровень канкурэнцыі ўжо нікога не бянтэжыць.
Наогул, афіцыйная частка сезона для беларускіх біятланістаў завершаная: у канцы мінулага тыдня ў Цюмені (Расія) прайшлі заключныя гонкі Кубка Садружнасці. У мужчынскім заліку адразу чацвёра беларусаў апынуліся ў топ-10: замкнуў дзясятку Сцяпан Данілаў, на восьмым радку апынуўся Максім Варабей, на адну пазіцыю яго абышоў Дзмітрый Лазоўскі, а лідар зборнай Антон Смольскі скончыў на трэцім месцы ўслед за расіянінамі Эдуардам Латыпавым і Саідам Халілі - апошні апярэдзіў беларуса па выніках заключнай гонкі, якую Смольскі прапусціў праз дрэннае самаадчуванне.
У жанчын з беларусак у топе акзалася толькі Дзінара Алімбекава-Смольская - такая ж заўзятая прыхільніца Лукашэнкі, як і яе муж. Праўда, у адрозненне ад таго, яна завяршыла сезон на першым месцы. У апошняй гонцы (мас-старт на 12,5 км) Смольская фінішавала шостай, не даўшы найбліжэйшым праследвальніцам шанцаў сябе абыйсці.
Другой ў агульным заліку турніру фінішавала 28-гадовая Вікторыя Сліўко. Пікам кар'еры расійскай біятланісткі можна назваць заваяванне Вялікага крыштальнага глобуса Кубка IBU у сезоне-2018/19 - менавіта там да міжнароднага бана яна ў асноўным выступала. На этапах жа Кубка свету, куды Сліўко часам узнімалі, яе Сліўко, мякка кажучы, былі не самымі выдатнымі. За ўсю кар'еру толькі чатыры трапленні ў топ-30 у асабістых гонках: прычым найлепшым паказчыкам з'яўляецца 24-е месца, што было заваяванае спачатку ў пераследвання на этапе ў Халменколене ў 2017-м, а таксама праз два гады там жа ў спрынце.
Трэці радок заняла 25-гадовая Ірына Казакевіч. Яна, у адрозненне ад Сліўко, да бана ўваходзіла ў асноўны склад зборнай Расіі і нават узяла срэбра ў эстафеце на Алімпіядзе-2022 у Пекіне, але і яе вынікі ў асабістых гонках на сусветным узроўні не былі выбітнымі. На ўсё тых жа Гульнях яе найлепшым паказчыкам было 20-е месца ў спрынце і мас-старце, на этапах Кубка свету ў Казакевіч тры трапленні ў топ-15, але пры гэтым ніводнага ў топ-10. Два апошнія сезоны яна заканчвала ў чацвёртым дзясятку агульнага заліку.
Іншыя ж біятланісткі першай зборнай Расіі ўзялі прыклад з Ганны Солы і гэты сезон прысвяцілі нараджэнню дзяцей: прызёркі Алімпіяды-2022 Крысціна Разцова і Ульяна Нігматуліна знаходзяцца ў дэкрэце да гэтага часу, Валерыя Каюмова (Васняцова) выйшла з яго толькі напрыканцы сезона, а Святлана Міронава большую частку сезона прапусціла праз траўму. Па сутнасці, суперніцамі Смольскай былі тыя, хто да таго ў асноўным ездзілі на этапы Кубка IBU і ўнутраныя расійскія спаборніцтвы. Тым не менш, алімпійская чэмпіёнка-2018 у эстафеце назвала трафей "найважнейшым у кар'еры" і сказала, што засмуцілася б, калі б яго не атрымала, бо лічыць, што сапраўды заслужыла Кубак Садружнасці.
Пры гэтым перавага галоўнай беларускай біятланісткі не сказаць, што была безумоўнай. Да прыкладу, на першым зімовым этапе КС у Раўбічах яна толькі ў адной гонцы з трох забралася ў топ-3 (узяла бронзу), а на апошнім у Цюмені ўвогуле на п'едэстал не патрапіла. Характэрна, што тры са сваіх шасці перамог біятланістка атрымала на ролеравых этапах (яны таксама пайшлі ў агульны залік), на класічных ж стартах яна часцей пралятала міма тройкі прызёраў, чым туды трапляла - шэсць супраць пяці.
Пераможца агульнага заліку да апошняй гонкі заставалася нявызначанай - Сліўко пры пэўных раскладах мела шанцы пасунуць Смольскую. Пры гэтым беларуска прапусціла толькі адну гонку за ўсе этапы: яшчэ ў жніўні не выйшла на мас-старт ролернага этапа ў Сочы.
Узнагароджанне беларускі прайшло пасля заключнай гонкі этапа ў Цюмені - трыбуны пяцітысячнай арэны ўдалося практычна пад завязку запоўніць і не было той камернай атмасферы, якая панавала на Кубку Беларусі.
Губернатар Цюменскай вобласці ў сваёй прамове асобна падзякаваў прадстаўнікам беларускай зборнай за ўдзел у турніры, а на трыбунах побач з расійскімі сустракаліся і чырвона-зялёныя сцягі, што напэўна парадавала падпісантку за Лукашэнку. Яна нават выканала гімн рэжымнай Беларусі падчас цырымоніі.
Праўда, не ўсё правільна скарысталіся КЗ-сцяжкамі.
