50 найлепшых гульцоў у гісторыі Францыі
Пачытайце пра годных кандыдатаў на першае месца.
За апошнія дзесяцігоддзі Францыя моцна замацавала за сабою статус вечнага фаварыта, але так было не заўжды. Згадаем найлепшых прадстаўнікоў розных пакаленняў французскага футболу. Хтосьці з іх запальваў на ЧС-1958 у Швецыі, хтосьці выступаў за каманду Мішэля Ідальга ў 80-х, ёсць і тыя, хто выйграў са зборнай абсалютна ўсе трафеі на ўзроўні зборных, а таксама тыя, хто не зважаючы на талент, не змог нават выйсці на чэмпіянат свету.
Варта памятаць, што гэта субʼектыўны топ. Мы адзначылі агульны ўклад у французскі і сусветны футбол. Такіх гульцоў у Францыі ёсць нямала.
50. Бакары Санья (2007 – 2016)
Легенда «кананіраў» быў моцным гульцом на сваёй пазіцыі, нездарма Санья двойчы прызнаваўся найлепшым правым абаронцам АПЛ, але ні ў клубе, ні ў зборнай яму не шчасціла з тытуламі. Нават у «Сіці» Санья разжыўся толькі Кубкам лігі, а на дамашнім Еўра яго зборная саступіла Партугаліі. Свой уплыў ён пакінуў, 65 матчаў за Францыю – гэта не жарты.
49. Крысціян Карамбе (1992 – 2002)
Ураджэнец Новай Каледоніі трапіў у Францыю выпадкова і з часам стаў чэмпіёнам свету і Еўропы, а з мадрыдскім «Рэалам» двойчы выйграу ЛЧ. Акрамя палітычнай барацьбы за правы народу канакоў (адзін з карэнных народаў Каледоніі) і жонкі-супермадэлі Адрыяны Скленарыковай, Карамбэ быў вядомы як вельмі добры паўабаронца, сапраўдны рабацяга, які адыграў больш за 50+ матчаў за зборную.
48. Дыдзье Сікс (1976 – 1984)
Французскі нападаючы быў зацятым качэўнікам, бо рэдка затрымліваўся ў камандзе больш, чым на сезон. Пасля пяці гадоў у «Валенсііі» Сікс пайшоў па клубам. Усяго ў яго карʼеры было 14 (!) розных каманд. У зборнай Сікс цудоўна ўзаемадзейнічаў з Лякомбам і Роштам, забіў 13 галоў і стаў чэмпіёнам Еўропы 1984 года.
47. Бенжамен Павар (2017 – т.ч)
У свой час гулец «Штутгарта» нечакана зʼявіўся ў аснове каманды Дэшама, але з кожнай гульнёй станавіўся незаменным гульцом. На ЧС-2018 Павар правёў усе матчы і забіў гол Аргенціне, які стаў лепшым на турніры.
46. Сільвен Вільтар (1999 – 2006)
Толькі за адзін гол у браму італьянцаў у фінале Еўра-2000 ён заслужыў быць адным з лепшых гульцоў у гісторыі Францыі. Нягледзячы на жорсткую канкурэнцыю Вільтар правёў за зборную 92 матчы і стаў віцэ-чэмпіёнам свету 2006 года. З «Арсеналам» Вільтар узяў два чэмпіёнства і быў часткай непераможнай каманды 2004 года.
45. Давід Жынола (1990 – 1995)
Разам з Папенам і Кантонам Жынола зʼяўляецца прадстаўніком бліскучага «страчанага пакалення» французаў, якія цудоўна выступалі ў клубах, але не змаглі вывесці зборную на ЧС-1994. Якімі б бліскучымі ні былі яго выступы ў АПЛ, уся Францыя назаўсёды запомніць яго пас на Кантона ў вырашальным адборачным матчы супраць балгараў. Тады балканцы перахапілі мяч і забілі гол, які не пусціў французаў на ЧС ў ЗША. Трэнер зборнай Жэрар Улье абвінаваціў ва ўсім Жынолу. Апошні судзіўся з ім да 2012 году.
Галас — адзін з найлепшых абаронцаў АПЛ 2000-х гадоў і гулец, які прыйшоў на змену пакаленню Блана і Дэсаі ў зборнай Францыі. У цэлым Галас трымаўся на даволі высокім узроўні. Прыйшоўшы ў «Арсенал» Галас узяў дзясяты нумар Дэніса Бергкампа, але не ад добрага жыцця — маладосць Венгера адмовілася ад нумара з-за велізарнай адказнасці, і Галас такім чынам разрадзіў сітуацыю.
43. Ражэ Марш (1947 – 1959)
Марш — капітан зборнай, якая ўзяла бронзу на ЧС-1958 у Швецыі. З 1955 па 1983 гады Марш быў рэкардсменам па колькасці матчаў у нацыянальнай зборнай. І яшчэ адзін яго рэкорд Аліўе Жыру пабіў толькі сёлета: у матчы супраць Аўстрыі ён стаў найстарэйшым бамбардзірам «трохкаляровых». Папярэдні рэкорд Марша трымаўся з 1959 года, калі ён забіў у браму Іспаніі.
42. Патрык Батыстан (1977 – 1986)
Чэмпіён Еўропы 1984 года, надзейны цэнтральны абаронца, пяціразовы чэмпіён Францыі і той, каго ледзь не забіў Тоні Шумахер на ЧС-1982. Абсалютна дурны фол нямецкага брамніка прынёс французу чэрапна-мазгавую траўму, а супернік нават не атрымаў жоўтую картку. Тры выбітых зуба Батыстан пазней выставілі ў Берлінскім музеі.
41. Блез Мацюідзі (2010 – 2020)
Гулец быў адной з ключавых фігур у Францыі «дзясятых» і адгуляў на ўсіх значных турнірах, пачынаючы з ЧС-2014. Магчыма, Матуідзі заставаўся ў цені больш яскравых партнёраў, але яго ўніверсалізм дужа цанілі ў ПСЖ, дзе ён правёў каля 200 матчаў. Таксама цанілі ў «Ювентусе», дзе ён дапамог выйграць залаты дубль.
40. Жан Нікаля (1933 – 1938)
Галоўная зорка французскага футбола 1930-х пагуляў дужа мала, але ўспеў пакінуць пасля сябе фенаменальную статыстыку. За 25 матчаў у зборнай він забіў 21 гол, у тым ліку 3 на чэмпіянатах свету. Усю сваю карʼеру ён правёў у «Руані», дзе ягоныя лічбы ўражваюць яшчэ больш: 164 матчы і 193 галы. А яго рэкорд – 7 галоваў у адным матчы чэмпіянату не могуць пабіць і дагэтуль.
39. Максім Босіс (1976 – 1986)
Босі двойчы прызнавалі найлепшым гульцом Францыі, пагадзіцеся, нядрэнна для абаронцы. У яго больш за 400 матчаў за родны «Нант» і 76 у складзе зборнай. Максім быў незаменным гульцом на Еўра-1984 і на ЧС у Мексіцы. На НС-1982 паміж французамі і немцамі ў паўфінале адбылася першая серыя пенальці ў гісторыі чэмпіянатаў свету, а Босі не забіў вырашальны ўдар. Для французаў яго промах значыць тое самае, што і промах Баджо ў ЗША для Італіі.
38. Жаэль Батс (1983 – 1989)
Асноўны галкіпер бліскучай Францыі 1980-х і легенда ПСЖ. На дамашнім Еўра ў Бата тры матчы на «нуль», у тым ліку і фінал супраць Іспаніі. На ЧС-1986 ён спрычыніўся да бронзавых узнагарод.
37. Патрыс Эўра (2004 – 2016)
Ураджэнец Сенегала тройчы ўваходзіў у сімвалічную зборную АПЛ і зʼяўляецца аўтарам унікальнага дасягнення — чатыры разы прайграваў фіналы Лігі чэмпіёнаў (Манака, двойчы Манчэстэр Юнайтэд і Юве). Патрысу ўдалося выйграць канкурэнцыю за месца ў аснове Эрыка Абідаля і на шмат гадоў стаць асноўным нацыянальнай каманды. Завяршыў выступы за Францыю пасля фіналу Еўра-2016.
36. Нікаля Анэлька (1998 – 2010)
Нікаля валодаў не меншым талентам, чым Анры, а ў «Арсенале» ён пачаў запальваць значна раней за Цьеры, але складаны характар стаў перашкодай для сапраўды зорнай карʼеры. Апагеем стаў ЧС-2010, падчас якога Анелька літаральна паслаў галоўнага трэнера Раймона Даменека, з-за чаго яго выгналі са зборнай пасярод турніру. У АПЛ Нікаля забіў ажно 125 галоў.
35. Мануэль Аморас (1982 – 1992)
Былы капітан і рэкардсмен зборнай Францыі па колькасці матчаў. На пераможным Еўра-1984 ён згуляў толькі ў першым матчы і ў фінале, бо быў зняты ў матчы супраць Даніі. На чэмпіянаце свету 1986 года стаў лепшым левым абаронцам, а пасля Еўра-1992 завяршыў выступленне ў зборнай. З «Марсэлем» перамог КЕЧ, хоць да гэтага менавіта яго промах у серыі пенальці супраць «Црвены Звезды» дазволіў югаславам заваяваць тытул.
34. Эмануэль Пеці (1990 – 2003)
Менавіта Пеці канчаткова дабіў зборную Бразіліі ў фінале ЧС-1998. Паўабаронца ўвогуле быў ценявым героем фіналу, бо менавіта ён аддаў галявую перадачу на Зідана, калі той забіў першы гол. «Маню» выдатна паказаў сябе ў «Арсенале» Венгера, але ў «Барселоне» яго замучылі траўмы, якія не дазволілі яму выйсці на высокі ўзровень.
33. Жульен Даруі (1939 – 1951)
У 1999 годзе «Экіп» прызнаў яго лепшым брамнікам стагоддзя ў Францыі. Вядома, калі пік карʼеры прыпадае на 1940-я гады, цяжка разлічваць на звышпаспяховую карʼеру, але ён здолеў стаць сапраўднай зоркай. Фішкай Дарʼю была рэакцыя і гульня нагамі, ён не прывязваўся да лініі варот, любіў узаемадзейнічаць з палявымі гульцамі. На ЧС-1938 ён так і не згуляў, хоць і быў у заяўцы. Даруі часта называюць адным з самых нізкарослых брамнікаў у гісторыі «Гальскіх пеўняў» — яго рост складае 168 см.
32. Біксант Лізаразю (1992 – 2004)
Мініяцюрнаму баску не хапіла ўсяго трох матчаў да сотні за зборную Францыі. Лізаразу быў асноўным левым абаронцам у чэмпіёнскай камандзе Эме Жаке і мюнхенскай «Баварыі» Отмара Хітцфельда. У сваім апошнім сезоне ў Мюнхене, вярнуўшыся з Марсэля, ён узяў 69 нумар. Бо рост француза – 169 см, ён нарадзіўся ў 1969 годзе.
31. Луіс Фернандэс (1982 – 1992)
Ключавая фігура зборнай Францыі 1980-х гг. Фернандэс быў адным з «чатырох мушкецёраў», якія складалі паўабарону Ле Блау, разам з Плаціні, Гірэсам і Жанам Тыганай. У магічным квадраце Луіс адказваў за разрыў атак і дазваляў Плаціне і Гірэсу засяродзіцца на галах іншага боку. За зборную ён правёў 60 матчаў, а ў 1985 годзе быў прызнаны гульцом года ў Францыі.
30. Клод Макелеле (1995 – 2008)
Макелеле быў ключавым вінцікам у механізме «Рэала» Дэль Боске і «Чэлсі» Маўрынью. А вось са зборнай Клоду не пашанцавала, бо ён дэбютаваў за тры гады да хатняга ЧМ, але месца ў заяўцы яму не знайшлося ні ў 1998, ні ў 2000-м. Толькі ў 2006 годзе Клод атрымаў магчымасць згуляць на чэмпіянаце свету, дзе згуляў ва ўсіх 7 матчах.
29. Марыус Трэзар (1971 – 1983)
Сонечная Гвадэлупа дала Францыі шмат выдатных гульцоў, адным з іх зʼяўляецца абаронца Марыус Трэзор, якога France Football уключыў у сваю каманду французскай мары ўсіх часоў. Трэзар быў першым гульцом з заморскіх уладанняў Францыі, якому выпаў гонар быць капітанам нацыянальнай каманды. На клубным узроўні ён вядомы выступленнямі ў складзе «Марсэля» і «Бардо», а таксама выпусціў уласны рэгі-альбом.
28. Юрый Джоркаеф (1993 – 2002)
Француз з калмыцкімі, польскімі і армянскімі каранямі быў прадстаўніком знакамітай футбольнай дынастыі. Яго бацька Жан быў капітанам нацыянальнай зборнай на чэмпіянаце свету 1966 года, але той перыяд не быў занадта ўдалым для Францыі. Аднак яго сын стаў чэмпіёнам свету і Еўропы і дагэтуль уваходзіць у топ-10 бамбардзіраў зборнай. Разам з Зіданам Джаркаефф адказваў за крэатыў у зборнай, а на пераможным чэмпіянаце свету 1998 года аддаў 3 галявыя перадачы, адну з якіх – у фінале.
27. Бернар Лякомб (1973 – 1984)
Другі у гісторыі бамбардзір Лігі 1 (255 галоў), саступаючы толькі аргенцінцу Дэліё Оннісу. Самае цікавае, што яго рэкорд па колькасці галоў у топ-5 чэмпіянатаў здолеў пабіць Карым Бензема толькі ў гэтым годзе. У складзе зборнай ён забіў 12 галоў і стаў чэмпіёнам Еўропы ў 1984 годзе.
26. Ален Жырэс (1975 – 1986)
Ален – яшчэ адзін «мушкецёр» Мішэля Ідальга. Хаця фармальна Жірэс не быў чыстым нападаючым, а дзейнічаў з флангу, але гульня была на вышэйшым узроўні. За «Бардо» гулец забіў 158 мячоў, але ў нацыянальнай камандзе яму даводзілася часцей галяваць. У 1982 годзе ён заняў другое месца сярод прэтэндэнтаў на «Залаты мяч», апярэдзіўшы італьянца Паола Росі. На пераможным чэмпіянаце Еўропы 1984 года ён забіў толькі адзін гол у браму Бельгіі.
25. Аліўе Жыру (2011 – т.ч)
Аліўе не з тых нападаючых, якія забіваюць 30 галоў за чэмпіянат, але ён стабільна выконвае сваю працу, не саромеючыся дапамагаць партнёрам, менавіта такую функцыю Дэшам даручыў яму на ЧС-2018. Прыродная пластыка і адчуванне моманту дазваляюць забіваць шэдэўрныя галы, якіх назапасілася нямала. Цяпер Жыру – другі бамбардзір у гісторыі зборнай.
24. Давід Трэзеге (1998 – 2008)
«Залаты гол» Трэзеге ў фінале Еўра-2000 за італьянцаў доўгі час смакавалі сусветныя тэлеканалы, але Давід паслядоўна даказваў, што ён дакладна не аднаматчавы гулец. Яшчэ ў 1998 годзе, будучы самым маладым у камандзе, ён рэалізаваў пенальці ў чвэрцьфінале чэмпіянату свету з Італіяй. Хоць лёс вярнуў доўг у фінале 2006 года, калі Трэзеге быў адзіным, хто не забіў свой пасляматчавы пенальці ў вароты тых жа італьянцаў. У рэшце рэшт, з Італіяй у яго больш прыемных успамінаў, бо ён застаецца лепшым бамбардзірам Ювентуса сярод замежнікаў.
23. Н’Гало Кантэ (2016 – т.ч)
Калісьці яго называлі «новым Макелеле», але Кантэ, здаецца, ужо перайшоў гэтую мяжу і стаў больш буйной фігурай, чым яго старэйшы таварыш. Француз не толькі выйграў чэмпіянат свету са зборнай, але і сабраў цэлую кучу індывідуальных трафеяў, ад лепшага гульца Прэм'ер-лігі да лепшага паўабаронцы Лігі чэмпіёнаў. Траўма не дазволіць яму пацвердзіць свой статус на ЧС-2022.
22. Рабэр Жанок (1948 – 1960)
Аднаго з самых вядомых французскіх абаронцаў на світанку сваёй кар'еры называлі «Героем Хайберы» пасля таго, як Францыя адстаяла нічыю з Англіяй у таварыскім матчы ў 1951 годзе. На чэмпіянаце свету 1954 года ён згуляў толькі аднойчы, але ў 1958 годзе ўжо быў капітанам каманды. У паўфінале супраць Бразіліі яго моцна парэзаў Вава, замен не было, таму Роберт дагуляў матч на ўколах. Пазней высветлілася, што гэта быў пералом галёнкі. Акрамя таго, Жонке быў капітанам «Рэймса», першага французскага суперклуба, за які гулялі Копа і Жуст Фантэн. Яны двойчы даходзілі да фіналу KEC і двойчы прайгравалі «Рэалу».
21.Марсэль Дэсаі (1993 – 2004)
Дыдзье Дэшам перадаў яму капітанскую павязку пасля пераможнага Еўра-2000. І гэта пры тым, што ў камандзе быў Зідан. Дэсайі выйграў усё з залатой камандай Францыі пачатку 2000-х гадоў і стаў першым гульцом, які перамог у Лізе чэмпіёнаў («Марсэль» і «Мілан»), перш чым завяршыць сваю міжнародную кар'еру з рэкорднымі 116 матчамі.
20. Лоран Блан (1989 – 2000)
Аднаму з самых надзейных абаронцаў у гісторыі Францыі не хапіла ўсяго трох матчаў да ста матчаў за зборную. Менавіта яго гол дапамог перамагчы Парагвай у дадатковы час на хатнім чэмпіянаце свету, і хто ведае, як бы склаўся лёс французаў у серыі пенальці супраць Чылаверта. Ну а пацалунак у лысіну Бартеза даўно стаў культавым. Сам Алекс Фергюсон некалькі разоў запрашаў Блана ў «Манчэстэр Юнайтэд», француз прыязджаў ва ўзросце 35 гадоў і нават праводзіў трэніроўкі для сваіх маладзейшых калег па абароне.
19. Поль Пагба (2013 – т.ч)
У свае 29 гадоў Погба ўжо правёў больш за 90 матчаў за нацыянальную каманду, перамог на чэмпіянаце свету і згуляў у фінале Еўра. Калі пакінуць у баку скандальнасць Поля, то гэта адзін з самых універсальных паўабаронцаў у гісторыі зборнай Францыі. Яго не хапае ў Катары.
18. Жан Цігана (1980 – 1988)
Цігана быў ідэальным цэнтральным паўабаронцам, звязваючы французскую абарону з Мішэлем Плаціні і форвардамі і пышна рухаючы мяч наперад. На пераможным Еўра Жан згуляў настолькі эфектна, што быў прызнаны лепшым французскім футбалістам года, але абагнаць Плаціні ў галасаванні за "Залаты мяч" было немагчыма, Тигана быў толькі другім. Маючы невялікі рост (168 см), ён выдатна чытаў гульню і быў сапраўдным лідэрам магутнага «Бардо» 80-х гадоў. У 1985 годзе яны нават маглі выйграць Лігу чэмпіёнаў УЕФА, але прайгралі «Юве» ў драматычным паўфінале з тым жа Мішэлем Плаціні.
17. Уго Льярыс (2008 – т.ч)
З'явіўшыся ў нацыянальнай зборнай у 2008 годзе, ён амаль не пакінуў шанцаў канкурэнтам на пазіцыю брамніка, замяніўшы Грэгары Купэ. Бедны Стыў Манданда вымушаны быць яго дублёрам на працягу ўсёй кар'еры. Льярыс не толькі стаў рэкардсменам па выступленнях у зборнай сярод галкіпераў, ён лідзіруе па колькасці матчаў з капітанскай павязкай (111).
16. Рабэр Пірэс (1996 – 2004)
Пірэс выйграў чэмпіянат свету і Еўра з «залатым пакаленнем» Зідана, але не згуляў той ролі, якую заслугоўваў у гэтай камандзе. Усё павінна было змяніцца ў 2002 годзе, калі гулец «Арсенала» правёў бліскучы сезон і чакалі не менш фенаменальнай гульні, чым Зіза. У выніку Роберт не паехаў на чэмпіянат свету з-за траўмы, і каманда з трэскам правалілася. Еўра-2004 стаў адзіным форумам, дзе галоўным быў Пірэс, але каманда выбыла ў чвэрцьфінале ад грэкаў. Роберт паказаў усю сваю веліч у бліскучым Арсенале Венгера, дэманструючы выдатныя адносіны з Анры і партнёрамі. Хаця былі і кур'ёзныя моманты.
15. Дзiдзье Дэшам (1989 – 2000)
У 1993 годзе малады капітан Дэшам падняў над галавой першы Кубак чэмпіёнаў для Францыі, а побач з ім стаялі Фаб'ен Бартэз і Марсэль Дэсаі. Ці маглі яны падумаць, што гэтая тройка ў рэшце рэшт выйграе першы чэмпіянат свету ў Францыі? Дэшам дакладна мог, таму што гэты мініяцюрны паўабаронца быў вялікім разбуральнікам і харызматычным чалавекам, што ён даказаў у Юве, а потым у Чэлсі. Аднойчы Кантона назваў яго вадавозам, маючы на ўвазе, што ён выконвае толькі чорную працу. Але Дыдзье вельмі добра справіўся са сваёй задачай, фота Дэшама з чэмпіянатаў свету і Еўропы ўжо гісторыя.
14. Антуан Грызман (2014 – т.ч)
Антуан абышоў Мішэля Плаціні па колькасці галоў на міжнародным узроўні (42), апярэдзіўшы толькі Аліўе Жыру (48) і Анры (51). І гэта пры тым, што Грызі ніколі не лічыўся чыстым форвардам, а Бензема, Мбапэ і Жыру ў асноўным павінны забіваць. На ЧС-2018 Антуан забіў 4 галы, у тым ліку ў фінале. У Катары ў яго абавязкова будзе магчымасць палепшыць сваю статыстыку.
13. Фаб'ен Бартэз (1994 – 2006)
Лысы галкіпер стаў сімвалам перамог зборнай Францыі, а пацалунак лысага Блана быў абавязковым рытуалам, які прывезлі нават у Манчэстэр Юнайтэд. У Бартэза была фенаменальная рэакцыя, хоць ён мог і нечым здзівіць, што месцамі даводзіла да інфарктаў французскіх заўзятараў. Аднак калі запахла правалам на чэмпіянат свету 2006 года, трэба было вяртаць Бартэза, які нядрэнна правёў турнір і дайшоў са зборнай да фіналу. Спіс тытулаў Фаб'ена галавакружны: ад Кубка Інтэртота да Прэм'ер-лігі, Лігі чэмпіёнаў, Еўра і перамогі на чэмпіянаце свету.
12. Жюст Фантэн (1953 – 1960)
Яго 13 галоў на чэмпіянаце свету 1958 года да гэтага часу застаюцца рэкордам. Француз забіваў у кожным матчы ў Швецыі, а ў матчы за трэцяе месца нават адправіў немцам качаргу. Сувязь з Раймонам Копа была эфектыўнай не толькі ў нацыянальнай камандзе, але і ў Рэймсе, але Фантэйн быў вымушаны сысці ў адстаўку ў 28 гадоў пасля таго, як атрымаў два пераломы нагі запар. Хто ведае, колькі яшчэ вырашальных галоў мог бы забіць таленавіты ўраджэнец Маракеша.
11. Кіліян Мбапэ (2017 – н.ч)
10. Эрык Кантона (1987 – 1995)
Паставіць «караля» ў нейкіх рэйтынгах надзвычай складана, бо Кантона — гэта феномен. Ён так і не згуляў ні на адным чэмпіянаце свету, а адзіны чэмпіянат Еўропы апынуўся для Францыі цалкам правальным. Яго 20 галоў у 45 матчах за нацыянальную зборную здаецца добрым паказчыкам, але ўсе яшчэ памятаюць няўдачу з балгарамі і правал на чэмпіянат свету 1994 года. Тым часам Кантона быў богам у Англіі і скончыў гуляць у футбол у 31 год, на піку сваёй кар'еры, прыкладна ў тым жа ўзросце, калі Бензема толькі намякаў, што можа стаць нападаючым вышэйшага ўзроўню. Куды б яго ні пасадзілі, усё роўна будзе царскае месца.
9. Франк Рыберы (2006 – 2014)
У гэтым сезоне Фрэнк завяршыў кар’еру. Ён застанецца ў памяці заўзятараў як лепшы футбаліст Францыі паміж пакаленнямі Зідана і Погба. Франк паказаў выдатную гульню на чэмпіянаце свету ў Германіі, але потым яму не вельмі пашанцавала з вялікімі зборнымі форумамі. Пра ЧС-2010 французы аддаюць перавагу наогул забыцца, а ў Бразілію ён не паехаў з-за траўмы. Але Рыберы пакінуў вельмі значны след у «Баварыі», і кожны французскі заўзятар скажа вам, што ў 2013 годзе Франка пазбавілі «Залатога мяча».
8. Ліліян Цюрам (1994 – 2008)
На рахунку Цюрама 142 матчы за зборную і два галы, якія запомняцца ўсім, хто цікавіцца футболам з канца 90-х. У паўфінале чэмпіянату свету 1998 года супраць зборнай Харватыі аказалася, што Лілан забіў два самыя важныя і адзіныя галы, якія вывелі Ле Блю ў фінал. Абаронца атрымаў «Бронзавы мяч» турніру, апярэдзіўшы Шукера і Раналду. Ён быў часткай вялікага боку Пармы ў канцы 90-х, а пазней перайшоў у Юве разам з Канавара і Буфонам. Сярод усіх гульцоў «залатога пакалення» Цюрам быў адным з самых стабільных і рэдка апускаўся ніжэй свайго ўзроўню.
7. Жан-П'ер Папен (1986 – 1995)
Малады Папен трапіў на чэмпіянаце свету 1986 года ў Мексіцы, дзе адзначыўся двойчы. Хто тады мог падумаць, што гэта будуць яго апошнія выступленні на чэмпіянаце свету, але так яно і атрымалася. Форвард «Марсэля» пяць разоў запар быў лепшым бамбардзірам чэмпіянату Францыі, тройчы запар станавіўся лепшым бамбардзірам КЭЧ, у 1991 годзе быў прызнаны лепшым футбалістам Еўропы, але не дамагчыся значных поспехаў са зборнай, калі не лічыць трэцім месцам у Мексіцы такім.
6. Патрык Віейра (1997 – 2010)
Ідэальны паўабаронца, які спалучае ў сабе талент, фізічныя дадзеныя і неверагодную працавітасць. Калі Макелеле і Дэшам добра ўмелі адбіраць мяч, а Пірэс і Зідан стваралі моманты, то галоўны Віейра ўмеў рабіць гэта сам. На хатнім чэмпіянаце свету Патрык быў гульцом ратацыі, але ўжо на Еўра-2000 трапіў у сімвалічную зборную турніру. У гэтым годзе ён быў уключаны ў «Залу славы» Прэм'ер-лігі.
5. Карым Бензема (2007 – т.ч)
Чатыры гады таму Карым наўрад ці мог прэтэндаваць нават на першую дзясятку нашага рэйтынгу. Францыя добра абышлася без яго і выйграла чэмпіянат свету, але росквіт Бензема пасля 30 гадоў заслугоўвае павагі. Ён ужо быў вельмі магутным нападаючым і добрым памочнікам, але толькі цяпер ён выявіў сябе як сапраўдны лідэр і завадатар.
4. Раймон Копа (1952 – 1962)
Нашчадак польскіх эмігрантаў Раман Капашэўскі стаў першай сусветнай зоркай французскага футбола, не кожнаму французу дадуць мянушку «Футбольны Напалеон». Копа перайшоў з «Рэймса» ў мадрыдскі «Рэал», дзе адразу знайшоў агульную мову з Ды Стэфана і тройчы стаў пераможцам Лігі чэмпіёнаў. У 1958 годзе, атрымаўшы «Залаты мяч», Рэйманд вярнуўся ў Францыю, дзе зноў стаў чэмпіёнам з «Рэймсам». Яго статыстыка не такая ўражлівая, як у Фантэйна, таму што Копа не быў чыстым форвардам. Яго можна назваць вольным мастаком, які стварае моманты не толькі для сябе, але і для сваіх партнёраў.
3. Цьеры Анры (1997 – 2010)
Француз выйграў усё са зборнай, паехаў у Барселону выйграваць Лігу чэмпіёнаў і пакінуў пасля сябе цэлую кучу рэкордаў у Прэм'ер-лізе. Рэпутацыі Анры не змог пашкодзіць нават ганебны ўчынак у адборачным матчы чэмпіянату свету супраць Ірландыі, калі ён згуляў рукой.
2. Мішэль Плаціні (1976 – 1986)
Цяпер важна забыцца, якім чыноўнікам ён быў, і проста ўспомніць вялікага гульца, які тройчы запар станавіўся лепшым футбалістам Еўропы, у бліскучым стылі заваяваў першы ў гісторыі зборнай Францыі тытул і проста захапляўся футболам.
1. Зінедзін Зідан (1994 – 2006)
Зінедзін Зідан - адзін з нямногіх, хто ўмеў прымусіць гульню падпарадкоўвацца сабе, вёў яе, як майстар вядзе пэндзлем па палатне. І гэта не перабольшанне, варта яшчэ раз паглядзець матч Францыя - Бразілія на чэмпіянаце свету 2006 года. У футболе для Зізу не было нічога немагчымага. У кагосьці было больш «Залатых мячоў», хтосьці забіў больш галоў, але калі на поле выйшаў Зінедзін, было зразумела, што цяпер пачнецца чараўніцтва.
