Сімвалічная зборная АПЛ XXI стагоддзя

Tribuna/Футбол/Блогі/Футбольное поле/Сімвалічная зборная АПЛ XXI стагоддзя

27 снежня 2022, 10:31

Выбар найлепшых у АПЛ дастаткова моцна дысануе з фактам, што менавіта цяпер выступаюць найлепшыя каманды ў гісторыі лігі – супрацьстаянне гэтых «Ліверпуля» і «Манчэстэр Сіці» заслугоўвае розных матэрыялаў. Але і Клоп і Гвардыёла пабудавалі каманды, дзе персаналіі крыху размываюцца.

Ёсць сімвалы новага пакалення, якія ў будучыні могуць патрапіць у гэтую зборную і ў аснову – напрыклад Махамед Салах або Кевін дэ Бруйнэ. Але зараз час для іншых легенд.

Брамнік: Пётр Чэх (2004-2015, «Чэлсі», 2015-2019, «Арсенал»)

Многія заўзятары памятуюць тую гульню ў кастрычніку 2006 года – «Чэлсі» супраць «Рэдынгу». І тую страшную траўму, атрыманую Пятром Чэхам пасля сутыкнення з гульцом саперніка.

Выжыць тады атрымалася цудам – лекары зафіксавалі пералом чэрапа, галкіпер заставаўся ў коме тры дні, а кожны лішні рух мог прывесці да фатальнага пашкоджання мозгу. Але Чэх не толькі змог перамагчы смерць, ён вярнуўся на поле – і стаў непарыўна асацыявацца са сваім ахоўным шлемам – і правёў фантастычную кар'еру ў «Чэлсі» і «Арсенале».

Рэакцыя, гульня нагамі, гульня на выхадах, канцэнтрацыя ў вырашальных матчах – Чэх быў узорам для многіх галкіпераў АПЛ нават ужо новага пакалення. А яго трафейны кабінет, у тым ліку легендарная ЛЧ 2012 года – зайздрасць для многіх калег.

Цэнтральны абаронца: Джон Тэры (2001-2017, «Чэлсі»)

У гэтай камандзе будзе адразу некалькі вялікіх капітанаў, а яшчэ некалькі толькі ў апошні момант не патрапілі ў канчатковы спіс. Але Тэры ўсё роўна вылучаецца на іх фоне – для дзяцей 2000-х ён стаў сімвалам новага суперклуба, які ўзнік у Лондане.

Джон Тэры – цэнтральны абаронца, які ў вельмі шматлікіх рэчах паўтараў стыль Тоні Адамса або Тэры Бутчэра. Лідэр, які на полі гатовы вырываць у сапернікаў мяч з мясам, а за яго межамі ствараў тую ж легендарную атмасферу ў распранальні.

Але ўнікальнасць Тэры ў тым, што з такім псіхатыпам ён стаў вельмі паспяховым ужо ў новай эры футбола з суперзоркамі і мегазарплатамі. Бо нягледзячы ні на што, Джон не проста быў таленавітым абаронцам, які выдатна чытаў гульню на поле. Ён яшчэ ўвесь час удасканальваўся. Ад Раньеры да Маўрынью, ад Анчалоці да Контэ – ён выступаў у многіх менеджэраў і амаль ад кожнага атрымаў нейкія новыя навыкі. І паралельна пабудаваў клубную кар'еру, у якой не хапіла хіба двух рэчаў – паменш спадарожных скандалаў і павесіць буцы на цвік менавіта ў «Чэлсі».

Цэнтральны абаронца: Рыа Фердынанд (2001-2002, «Лідс», 2002-2014, «Манчэстэр Юнайтэд», 2014-2015, «КПР»)

Сучаснага заўзятара наўрад ці здзівіш сумай 33 мільёны фунтаў. Але ў 2002 годзе трансфер за такія грошы выклікаў максімальную ўвагу і абмеркаванне – пераход з «Лідса» у «МЮ» здзейсніў Рыа Фердынанд. На той момант самы дарагі абаронца у гісторыі брытанскага футбола.

Ці быў ён такі добры? Так, і нават гісторыя з прапушчаным допінг-тэстам і 8 месяцамі дыскваліфікацыі ў 2004-м наўрад ці магла пераканаць Алекса Фергюсана ў адваротным.

Для «МЮ» Рыа быў важаком у распранальні і чалавекам-трафеем, для АПЛ жа Фердынанд стаў сімвалам змен на пазіцыі цэнтральнага абаронцы. Універсалізм, гульня з мячом у нагах і дакладнасць перадач Рыа даказала брытанцам, што цэнтрбек можа значыць больш для каманды, чым проста чалавек, які гуляе ў адборы.

Цэнтральны абаронца: Венсан Компані (2008-2019, Манчэстэр Сіці)

Нямногія ўжо ўспомняць, што «Ман Сіці» купіў Компані за тыдзень да таго, як сам клуб перайшоў ва ўласнасць шэйхаў. Усяго 6 мільёнаў адышло Гамбургу – новыя ўладальнікі наўрад ці пагадзіліся на такі малаважны трансфер, таму што ім трэба было паказаць усю вялікасць і маштабнасць сваёй задумы.

Але зараз можна з упэўненасцю сказаць, што гэта адзін з самых выгадных трансфераў у гісторыі клуба. Кампані мог згуляць яшчэ больш за клуб, калі б не траўмы. Аднак 360 матчаў, у тым ліку 265 у АПЛ, і статус нязменнага капітана зрабілі Венсана легендай ужо новага «Сіці». Ды і ўсёй АПЛ.

А матч супраць Лестэра ў маі 2019 года стаў, магчыма, найлепшай фінальнай кропкай, якую толькі мог паставіць цэнтральны абаронца ў сваёй кар'еры. Компані не трапляў у створ варот 6 гадоў, але ў самы патрэбны момант забіў фантастычны гол і прынёс «Сіці» чэмпіёнства ў неверагодным зарубе з «Ліверпулем».

Апорны паўабаронца: Патрык Віейра (2001-2005, Арсенал, 2010-2011, Манчэстэр Сіці)

Трэба асобна прагаварыць – за гэтае месца ў складзе была вар'яцкая віртуальная барацьба паміж Роем Кінам і ўласна Патрыкам Віейрай. Ворагі на полі і за яго межамі і, магчыма, самыя легендарныя апорныя паўабаронцы ў гісторыі лігі. Макелеле і Кантэ, вядома, фантастычныя, але да падобнага арэолу нават і блізка не падышлі.

Але так як гэта зборная менавіта XXI стагоддзі, то ў Віейра проста найлепей аргументы. Ён згуляў у новым тысячагоддзі на адзін сезон больш (хоць гэтае мерапрыемства ў «Ман Сіці» адкрыта можна і не лічыць), а «Арсенал» першай паловы 2000-х быў ярчэй той версіі «МЮ» Фергюсана.

Віейра стаў галоўным пазлам да гэтага часу адзінай непераможнай каманды ў рамках аднаго сезону – «Арсенал» 2003/04 зрабіў тое, што наўрад ці ў найбліжэйшай будучыні падпарадкуецца нават «Ман Сіці» Гвардыёлы або «Ліверпулю» Клопа. І наўрад ці гэта было магчыма без цэнтральнага паўабаронцы, які аднолькава крута ўмеў і гуляць у адборы, і падтрымліваць атаку. Футбаліст без слабых месцаў – і ў «Арсенала» да гэтага часу так і не з'явілася гульца, хаця б крыху падобнага на Віейра. Як і дасягненняў тых часоў.

Цэнтральны паўабаронца: Фрэнк Лэмпард (2001, Вест Хэм, 2001-2014, Чэлсі, 2014-2015, Манчэстэр Сіці)

Вы з лёгкасцю зможаце знайсці ў ютубе відэа, дзе Гары Рэднап распавядае пра зусім юнага Фрэнка Лэмпарда. «Я ўпэўнены, што ён дасягне ў футболе ўсяго», – журналісты зусім не паверылі ў словы, якія трэнер прысвяціў свайму пляменніку, але час паказаў, хто менавіта меў рацыю.

Найлепшы бамбардзір у гісторыі «Чэлсі». Самы выніковы паўабаронца ў гісторыі АПЛ. Калі Лэмпарда ў 2006-м спыталі, якая яго асноўная фішка на полі, ён адказаў: «Падхопліваць мяч у цэнтры і забіваць галы». І Лэмпард стаў адным з найлепшых гульцоў у гісторыі брытанскага футбола тым, што рабіў гэта з зайздроснай рэгулярнасцю больш за 15 гадоў.

Калі рабіць міні-параўнанне ў рэжыме аднаго «Чэлсі», то ў тройцы Чэх – Тэры – Лэмпард, якая склалася ў такой камандзе, менавіта апошні можа лічыцца найлепшым у 21 стагоддзі. А можа, і ўвогуле за ўсю гісторыю клуба.

Цэнтральны паўабаронца: Стывен Джэрард (2001-2015, Ліверпуль)

Калі ўважліва прагледзець склад гэтай зборнай, то даволі лёгка можна вызначыць асноўную загану менавіта Стывена – ён адзіны без трафея АПЛ. Гэта даймала яго ўсю кар'еру і так і засталося галоўным пытаннем без адказу.

Але парадокс у тым, што гэтая гісторыя толькі дадала Стывену ў яго легендарнасці. І нават не ў рамках лігі, а ў рамках заўзятараў «Ліверпуля» занадта шмат хто гатовы назваць яго найлепшым гульцом у гісторыі клуба і гэта было складана ігнараваць.

«Ліверпуль» 2005 года і блізка не дацягвае да іншых топавых каманд АПЛ 21 стагоддзя, але выйграная ЛЧ да гэтага часу застаецца галоўным прыкладам перамогі сілы духу. Або фінал Кубка Англіі 2006 года з голам Стывена з 35 метраў на апошніх хвілінах. Джэрард – галоўны аўтар шчасця мільёнаў людзей з чырвонымі футболкамі і гэта немагчыма ігнараваць.

Як і ў часы іх кар'еры немагчыма было вызначыць, хто найлепшы – Лэмпард або Джэрард – так і ў рамках гэтай зборнай будзе лепш, калі яны апынуцца тут удваіх.

Правы паўабаронца: Крышціяну Раналду (2003-2009, 2021 – 2022, «Манчэстэр Юнайтэд»)

Так, ні адна з версій Раналду, якая выступала на «Олд Трафард», не была на піку кар'еры.

Цяпер Крышціяну трапіў у крызісны «МЮ», з якога амаль збег летам гэтага года. У 2003 годзе Раналду быў тынэйджарам з няроўнымі зубамі, які трапіў у легендарную раздзявалку і паступова стаў першым сярод роўных.

І той Раналду – ён нясецца ад сэрца, а не ад мозгу. Нарэзкі яго фінтоў былі ў тэлефоне кожнага школьніка, які хоць крыху паважае сябе. Яго сімуляцыі маглі стаць падставай для тыднёвых разлютаваных спрэчак, а пасля яго ўдараў са штрафных захопленае маўчанне было вышэйшай пахвалой.

Хаця бессэнсоўна казаць, што гэта была толькі эфектнасць, а не эфектыўнасць. За прыгожыя фінты не выйграеш АПЛ, «Залаты мяч» і Лігу чэмпіёнаў. А Раналду паспеў гэта зрабіць яшчэ да свайго сыходу ў «Рэал» – і быў не статыстам, а будаўніком перамог.

Левы паўабаронца: Цьеры Анры (2001-2007, 2012, «Арсенал»)

Гэта невялікае чытэрства, каб у камандзе аказаліся ўсе годныя гульцы. Галоўная пазіцыя Анры ў «Арсенале» – гэта цэнтральны нападаючы, але пачынаў у камандзе Венгера ён на левым флангу. І галоўнае – яго ўніверсальнасць дазваляе зрабіць такое дапушчэнне.

І калі з гэтых 11 гульцоў выбіраць найлепшага менавіта для АПЛ, а не ў цэлым у футболе – то выбар павінен зваліцца менавіта на Цьеры. З гэтым згодны, напрыклад, і The Athletic, які ў сваёй падборцы найлепшых 60 гульцоў лігі першым паставіў менавіта француза.

Але для відавочнага прызнання не патрэбны словы іншых журналістаў, тут патрэбны толькі вочы, каб бачыць усю вялікасць Анры на полі ў 2000-х. У сваім прайме яго немагчыма было спыніць, ён быў хутчэй сённяшняга Мбапэ і тэхнічней любога цяперашняга цэнтрфорварда сусветнага класа (Левандоўскі, Холанд, божа, і падстаўце каго-небудзь).

«Арсенал» атрымаў новую порцыю велічы дзякуючы Анры – а ён атрымаў легендарную кар'еру.

Нападаючы: Серхіа Агуэра (2011-2021, «Манчэстэр Сіці»)

Толькі тры гульцы забілі больш Агуэра ў гісторыі АПЛ, хоць ён перайшоў у гэтую лігу толькі ў 23 гады. Калі не браць пад увагу апошні сезон у «Сіці», дзе ён ужо не атрымліваў гульнявой практыкі ад Гвардыёлы, то да гэтага ён у дзевяці сезонах забіваў мінімум 12 галоў у АПЛ, а ў сямі з іх – больш за 20.

Агуэра цяжка параўноўваць з іншымі вялікімі нападаючымі, якія выступалі ў АПЛ менш часу, але запомніліся больш. Ван Персі, Суарэс або Торэс выклікалі большае захапленне, таму што яны былі больш медыйнымі персонамі. Але Серхіа заўсёды ўставаў, выходзіў на поле і забіваў галы. Выходзіў і забіваў. Нягледзячы на ўсё, што магло адбыцца.

І, вядома, менавіта Агуэра – аўтар самага галоўнага мяча ў гісторыі АПЛ. Пра тую канцоўку напісана велізарная колькасць матэрыялаў – і ў тым ліку і ў нас. Сваю веліч мінімум для «Сіці» ён зарабіў яшчэ ў 2012 годзе, але і ліга не можа ігнараваць уклад маленькага аргенцінца.

Нападаючы: Уэйн Руні (2002-2004, 2017-2018, «Эвертан», 2004-2017, «Манчэстэр Юнайтэд»)

Калі Агуэра забіў найважнейшы гол у гісторыі АПЛ, то Руні – самы прыгожы. Вось такая ў нас атрымалася пара форвардаў.

Руні – гэта пяць тытулаў АПЛ, другое месца ў спісе бамбардзіраў лігі і першае ў «МЮ», Ліга чэмпіёнаў і Ліга Еўропы і многія іншыя трафеі. Але дагэтуль перад вачыма 16-гадовы падлетак, які ўварваўся ў лігу, яшчэ ў футболцы «Эвертана» і 17-гадовы лідар зборнай Англіі на Еўра-2004, дзе кожны яго дотык зачароўваў. І, магчыма, гэта быў бы гулец зусім іншага гатунку, калі б не траўма ў плэй-оф.

Але пры ўсіх праблемах без Руні ўявіць значны перыяд гісторыі АПЛ немагчыма. А хто сказаў, што гэта трэба рабіць?

Галоўны трэнер: Алекс Фергюсан (2001-2013, «Манчэстэр Юнайтэд»)

Спытайце мяне праз некалькі гадоў і, магчыма, тут будзе першая замена. Бо тое, як мяняюць футбол Гвардыёла і Клоп дорыць адчуванне, што менавіта яны разыгрываюць тытул найлепшага ў 21 стагоддзі.

Але кожнаму з іх трэба зрабіць яшчэ апошні рывок, каб дастаць галоўнага боса. Чалавека, які змяніў уяўленне аб даўгалецці ў адным клубе і ўплыў якога ў рамках адной лігі наўрад ці будзе паўтораны кімсьці іншым. Гэта не толькі футбольныя матчы, гэта ягоная рэпутацыя, калі нават адно слова на прэс-канферэнцыі магло змяніць ход чэмпіёнскай гонкі.

Гэта знакамітыя галы на апошніх секундах, гэта вялікія гульцы, якія хадзілі каля яго кабінета на дыбачках. Геніяльны псіхолаг, які змог стварыць некалькі магутных каманд, да гэтага часу лідар па колькасці тытулаў нават у сціплых рамках 2000-х.

Гэта Алекс Фергюсан. І гэтым усё сказана.

***