Сімвалічная зборная Серыі А XXI стагоддзя

Tribuna/Футбол/Блогі/Футбольное поле/Сімвалічная зборная Серыі А XXI стагоддзя

28 снежня 2022, 19:56

Сімвалічная зборная Серыі А XXI стагоддзя

Пры фарміраванні падобных сімвалічных зборных немагчыма адштурхоўвацца ад адзінага крытэрыю – трафеі, колькасць матчаў і сезонаў, яркасць індывідуальнага перфоманса і да таго падобнае. Па кожнаму з гэтых крытэрыяў можна скласці асобную 11-ку лепшых.

Таму выбар выканаўцаў у гэтай сімвалічнай зборнай з'яўляецца цалкам суб'ектыўным, ён фармаваўся ў адпаведнасці з яркасцю выступленняў футбалістаў менавіта ў італьянскім першынстве, пры гэтым важна, каб гулец усё ж правёў у Серыі А адчувальны адрэзак гульнявой кар'еры. Адпаведна, тут не знайшлося месца шматлікім топавым гульцам і нават суперзоркам (напрыклад, Раналду).

Улічваўся менавіта перыяд выступаў у XXI стагоддзі (з 2001 года), не аглядаючыся на ранейшыя дасягненні, таму, напрыклад, у гэтай зборнай не апынуўся Дэль П'ера, які важны адрэзак сваёй кар'еры правёў у 90-я.

Канкурэнцыя вельмі сур'ёзная, таму па выбары гульцоў на кожнай з пазіцый можа быць абгрунтавана дыскусія. Запрашаем да яе ў каментарыі.

Джанлуіджы Буфон («Ювентус», 2001-2018, 2019-2021)

Па варатарскай пазіцыі пытанняў не можа быць. Буфон – сімвал эпохі, легенда «Ювентуса» і чэмпіянату Італіі. За два дзесяцігоддзі ён сабраў неверагодную калекцыю трафеяў. І калекцыю галкіпераў, якія ў той ці іншы перыяд былі яго дублёрамі. Ён застаўся ў «Юве» у складаныя часы ў сярэдзіне нулявых і затым падняўся з турынцамі на вяршыню Серыі А. Пераход у «ПСЖ», вяртанне ўжо ў якасці другога галкіпера – гэта ўжо дробныя дэталі, якія ніякім чынам не падвяргаюць сумневу месца Джанлуіджы ў гэтым спісе.

Хаўер Дзанеці («Інтер», 2001-2014)

Легендарны капітан «Інтэра», жалезны чалавек, які правёў незлічоную колькасць матчаў у футболцы «нерадзуры». У 2010-м ён стаў першым легіянерам, якому скарылася адзнака ў 500 згуляных матчаў у Серыі А. Ён не проста заспеў, а быў адным з лідараў магутнага «Інтэра» другой паловы нулявых, які ператварыўся ў грозную сілу ў Італіі. Дзанэці мог паспрабаваць замахнуцца і на рэкорд па колькасці матчаў у Серыі А ў цэлым, але ў 2013-м адбылася найцяжэйшая траўма ў яго кар'еры – ахілава сухажылле. Але на той момант Хаўеру нікому нічога не трэба было даказваць, ён ужо быў жывой легендай «Інтэра».

Алесандра Неста («Лацыа», 2001-2002, «Мілан», 2002-2012)

Ён быў зоркай Серыі А яшчэ да пераходу ў «Мілан», тройчы прызнаваўся абаронцам года ў лізе. Прычынай гэтага трансферу сталі фінансавыя праблемы рымлян. У новым клубе Неста не згубіўся, адразу ператварыўшыся ў жалезнага гульца стартавага складу і лідара абароны. Гэты статус Алесандра стабільна ўтрымліваў амаль дзесяцігоддзе, рэгулярна заваёўваючы трафеі, набываючы індывідуальныя ўзнагароды. Былі і траплення ў разнастайныя сімвалічныя зборныя. У Несты ёсць і прыгожая гісторыя камбэка пасля сур'ёзнай траўмы, якая пакінула яго без футбола на ўвесь сезон-2008/09. Ён змог вярнуцца і зноў стаць асноўным яшчэ на некалькі гадоў.

Джорджа К'еліні («Фіярэнціна», 2004-2005, «Ювентус», 2005-2022)

Дамінацыя «Ювентуса» ў «дзясятых» была амаль непадзельнай. Пры тым у турынцаў мяняўся склад, прыходзілі новыя трэнеры, зоркі, але некаторыя рэчы заставаліся стабільнымі. Кьеллини, нягледзячы на тое, што пачынаў выступу ў Серыі А ў табары жорсткага ворага, цяпер непарыўна звязаны з турынскім клубам. Ён быў удзельнікам усіх поспехаў каманды апошняга дзесяцігоддзя, стаў капітанам каманды і да апошняга сезона ў Серыі А трымаў высокі ўзровень гульні. Не дзіўна, што Джорджыа атрымаў вельмі цёплае развітанне ад трыбун пасля свайго заключнага матчу ў футболцы «Юве». З камандай ён выйграў 20 трафеяў – касмічная лічба, але важней тое, у якім статусе ён дасягнуў гэтага.

Паола Мальдзіні («Мілан», 2001-2009)

Адзін з галоўных сімвалаў наогул у гісторыі «Мілана», член дынастыі гульцоў «расанэры», якая працягваецца ўжо трэцяе пакаленне. Нягледзячы на тое, што Паола дэбютаваў аж у 1985 годзе, у XXI стагоддзі ён усё яшчэ заставаўся гульцом стартавага складу, важным складнікам і капітанам каманды, якая ўсё ж вялікіх поспехаў змагла дасягнуць на еўраарэне, чым ва ўнутраным першынстве. Прайшло 13 гадоў пасля завяршэння кар'еры, але ў чэмпіянаце Італіі так і не з'явіўся гулец на яго пазіцыі, які мог бы на дыстанцыі цягацца з ім за трапленне ў гэтую сімвалічную зборную. Мальдзіні доўгі час утрымліваў лідарства па колькасці згуляных матчаў, пакуль яго рэкорд не скарыўся Буфону. Пасля таго як легендарны абаронца завяршыў выступленні, «Мілана» вывеў з абароту яго гульнявы нумар тры.

Андрэа Пірла («Брэшыя», 2001, «Мілан», 2001-2011, «Ювентус», 2011-2015)

Маэстра – адзін з лепшых крэатыўных паўабаронцаў у футболе, вядомы перш за ўсё сваім гульнявым інтэлектам, бачаннем поля і выбітнымі перадачамі. Асаблівай велічы Пірла дадаў пераход у «Ювентус». Калі яго патроху сталі ўжо спісваць з «Мілана» пасля выбітнага адрэзка кар'еры, ён ва ўзросце за 30 прыняў новы выклік і стаў адным з лідараў чэмпіёнскага «Юве», яшчэ і вярнуўся ў спісы лепшых гульцоў Еўропы і прэтэндэнтаў на «Залаты мяч». Высачэзны ўзровень майстэрства і дасягненні поспехаў адразу з двума клубамі зрабілі Пірла адным з ключавых паўабаронцаў Серыі А ў XXI стагоддзі.

Даніэле дэ Росі («Рома», 2002-2019)

Калі б не зусім зразумелы пераход у «Бакі Хуніёрс» у 2019-м, уся прафесійная кар'ера дэ Росі была б прысвечаная адзінаму клубу. Даніэлю быў як бы прынцам «Ромы» пры імператары Тоці, бок аб бок правёўшы з ім велізарная колькасць сезонаў у рымскай камандзе. Дэ Росі быў навідавоку ў Серыі А на працягу гэтых двух дзесяцігоддзяў, быў адным з увасабленняў італьянскай лігі – не заўсёды хупавы, не заўсёды стрыманы, дзесьці занадта агрэсіўны, але максімальна настроены, гатовы паміраць за каманду да апошняй хвіліны. Ён быў лідарам і капітанам пасля сыходу Тоці і завяршыў кар'еру з другім паказчыкам згуляных матчаў за рымскі клуб. І хоць за плячыма Дэ Росі ні аднаго Скудетто, яго вага ў італьянскай лізе і футболе ў цэлым на працягу амаль дваццаці гадоў дазваляе патрапіць у гэтую падборку.

Дзеян Станковіч («Лацыа», 2001-2004, «Інтэр» 2004-2013)

Серб паспеў засвяціцца яшчэ ў канцы 90-х у складзе магутнага «Лацыа», але сапраўдных вяршынь дасягнуў ужо з «Інтэрам» у другой палове нулявых. Ён быў асноўным гульцом «нерадзуры», якія пяць разоў запар выйгравалі Скудэта (з улікам адабранага ў «Юве» за сезон-2005/06). Пасля плённага супрацоўніцтва з Манчыні ён змог адаптавацца і стаць важнай часткай «Інтэра» Маўрынью, а затым і Бенітэса. Пры гэтым Станковіч заставаўся эфектыўным і выніковым як для цэнтральнага паўабаронцы. Ён быў верны клубу, нягледзячы на ўсе чуткі аб магчымым сыходзе, запомніўся стабільным, надзейным гульцом, здольным забіваць шэдэўры.

Франчэска Тоці («Рома», 2001-2017)

У гэтым спісе ўжо ёсць футбаліст аднаго клуба – Паола Мальдзіні. Калі па гэтым крытэрыю хто і можа кінуць яму выклік – то менавіта Франчэска Тоці. Чалавек, які залатымі літарамі ўпісаў сваё імя ў гісторыю «Ромы». Футбаліст, які ўмеў рабіць усё ў атацы, станавіўся лепшым бамбардзірам чэмпіянату, выйграваў вялікую колькасць індывідуальных узнагарод, але пры гэтым толькі аднойчы стаў чэмпіёнам Італіі. Тоці 9-разовы віце-чемпіон Серыі А, проста дзікая лічба, колькі разоў ён набліжаўся да трафея, але чагосьці не хапала. Франчэска быў нязменным у камандзе ў розныя эпохі, кар'еру завяршыў адносна нядаўна. Зараз ён другі па колькасці галоў у чэмпіянаце Італіі ў XXI стагоддзі. Ацэньваючы яго ўклад, можна сказаць, што ён стаў «імператарам» не толькі для «Ромы», але і на ўзроўні лігі ў цэлым.

Андрэй Шаўчэнка («Мілан», 2001-2006, 2008-2009)

Шмат слоў не трэба – на сваім піку ў «Мілане» Шаўчэнка некалькі гадоў быў лепшым форвардам свету. Яго трапленне ў сімвалічную зборную можа падвяргацца сумневу хіба па той прычыне, што ў Серыі А ў XXI стагоддзі ён адыграў адносна няшмат. Гэта аргумент, бо сапраўды, пераход у «Чэлсі» летам 2006-га меў негатыўны ўплыў на яго кар'еру. Але Шаўчэнка – сапраўды адно з самых яркіх з'яў Серыі А першай паловы «нулявых», выдатны бамбардзір і лідар каманды. Нядоўгае вяртанне стала больш расчараваннем, але ўсё роўна ён паспеў яшчэ і зачапіць дзіўную па імёнах каманду Раналдыньё і Бекхэмам у складзе. Гэтакія міланскія «галактікос», часткай якіх ненадоўга стаў і Шаўчэнка.

Антоніа Ды Натале («Эмпалі», 2002-2004, «Удынезэ», 2004-2016)

Мабыць, найменш распіяраны і зорны гулец у гэтай зборнай. Але сваімі бамбардзірскімі дасягненнямі дзі Натале дакладна заслужыў месца ў гэтай кагорце, бо ён з'яўляецца лепшым галеадорам Серыі А ў XXI стагоддзі – на яго рахунку 209 мячоў. Сярод дзеючых гульцоў бліжэйшы праследавальнік – Чыра Імобіле з 182. І гэта пры тым, што Ды Натале ні разу не гуляў за топавы клуб. Пасля нязначнага перыяду ў «Эмпалі» астатнюю частку кар'еры ён адыграў за «Удынезэ», з якім трапляў у Лігу чэмпіёнаў. Пераважна ж каманда была па-за топ-10, але гэта не перашкаджала іх лідару станавіцца лепшым бамбардзірам Серыі А і выклікацца ў зборную Італіі. Сапраўды ўнікальны выпадак.

Галоўны трэнер: Масіміліяна Алегры («Кальяры», 2008-2010, «Мілан», 2010-2014, «Ювентус», 2014-2019, 2021-...)

Выбар трэнера сімвалічнай зборнай быў досыць складаным. З аднаго боку – ёсць прадстаўнікі старой школы Марчэла Ліпі і Фабіа Капэла, але іх галоўныя дасягненні ўсё ж былі ў 90-я. Сур'ёзным кандыдатам выглядаў Карла Анчалоці, які эфектыўна працаваў з «Міланам» у нулявых, але атрымаў толькі адно чэмпіёнства з неверагодным складам. Нарэшце Антоніа Контэ, які можа пахваліцца чэмпіёнства ў Серыі А адразу з двума клубамі – «Інтэрам» і «Ювентусам». Але выбар усё ж быў зроблены на карысць Алегры – усё ж у яго гэтак жа ёсць чэмпіёнства з двума клубамі («Міланам» і «Юве»). Да таго ж Скудетто ў яго больш, чым у Контэ, шэсць супраць чатырох. Дадатковы бал Алегры атрымаў за лаяльнасць да Серыі А, бо ён ніколі не працаваў за межамі Італіі, пачынаў з ніжэйшых ліг і дайшоў да самай вяршыні, на якую цяпер імкнецца вярнуць «Юве».

***

Сімвалічная зборная: