Радзюк пра гульню ў Лівіі: «Начальнік «Свехлі» ладзіць пастраенні ў зале і як мінімум паўгадзіны гарлапаніць на арабскай. Перакладчыка няма, я нічога не разумею»
Беларускі 33-гадовы даігроўшчык Андрэй Радзюк у інтэрв'ю блогу «Людзі» распавёў пра вопыт гульні за лівійскі «Свехлі».
– У нас амаль кожны дзень праводзяцца сходы. Начальнік каманды (цяжка зразумець, якая ў яго пасада на самай справе) задавальняе пабудовы ў зале. Гэта вельмі ўплывовы чалавек у клубе, ён увесь час выхваляецца знаёмствам з кіраўніцтвам Лівіі. Клічуць Харэт. Мы выцягваемся па стойцы смірна, і ён як мінімум паўгадзіны гарлапаніць на арабскай. Перакладчыка ў «Свехлі» няма, я нічога не разумею. Пару разоў пытаўся ў трэнераў і хлопцаў, пра што ён там «стэндапіт». Акрамя мяне, у камандзе ёсць легіянер з Дамініканскай Рэспублікі і трэнерскі штаб з Туніса. З мясцовых нешматлікія гавораць на англійскай. Мне сказалі: «Не бяры ў галаву». Гэта могуць быць і прэтэнзіі, што мы выйгралі гульню з лікам 3:1 па партыях, а не 3:0, што некаторым заўзятарам (тут вольны ўваход у залу падчас трэніровак) не падабаецца наша самааддача. І ўсё ў такім духу. Маўляў, вам плацяць грошы, а вы такія-сякія.
– Харет разбіраецца ў валейболе?
– Няма. Па-першае, як і многім арабскім начальнікам, яму падабаецца, калі валейбаліст адораны фізічна. Гэта значыць гулец павінен перш за ўсё высока скакаць і моцна біць. Я ў гэтым плане моцна адрозніваюся ад іх ладу ідэальнага валейбаліста. На прыём, страхоўку, стабільную падачу не звяртаюць увагі. Па гэтай прычыне, думаю, у Харета да мяне і ўзнікалі першапачаткова пытанні. Па-другое, ён лічыць, што пабудаваў каманду – значыць, малайчына.
Грошы ў клубе льюцца ракой. Аднойчы ўсім 40 людзям у камандзе проста так далі па 500 долараў – начальнік быў у добрым настроі. На замежныя зборы, камерцыйныя турніры возім па 30-40 чалавек. Графік матчаў, дарэчы, тут вельмі шчыльны, але асноўны склад мяняюць рэдка. Гульцоў не прынята берагчы – так было і падчас майго выступу ў Беларусі. Тэмпература, невялікая траўма – наперад, на пляцоўку, калі важны матч.
Аднойчы Харет зладзіў трэнерам разнос падчас барбекю. Мы напярэдадні выйгралі «недастаткова пераканаўча», як потым даведаліся. Начальнік запрасіў каманду да сябе дадому. Усе думалі, што будзе «тымбілдынг». У выніку гульцы пяклі мяса і слухалі, як на верхнім паверсе Харет крычыць на трэнераў, пагражае ім звальненнем. А нам нельга было разыходзіцца. Там, дарэчы, адсутнічала сувязь – у Лівіі такое бывае, пра што я яшчэ не здагадваўся. Жонка вельмі моцна тады перажывала, што мужа не было з сямі вечара да паўдругога ночы.
Трэнеры – адэкватныя людзі. Праблема ў нашым начальніку і капітане каманды Абдурахмане. Два мясцовых «аўтарытэты». Такога нават у фільме ўявіць не мог. Людзі сабе столькі дазваляюць... – распавёў Радзюк.
