Каранавірус сапсаваў хакейнае свята для Лукашэнкі, а заадно выставіў новыя патрабаванні да тых, хто лічыць сябе профі ў спорце
Ведаць правілы.
Ведаць правілы.
Надышла эра дамаседа, і здарылася гэта трагімагічным чынам. Мы сядзелі дома, нічога не рабілі, а наша эра ўсё роўна надышла, а мы і далей сабе сядзім, бо жыццё, па вялікім рахунку, цягнецца па-ранейшаму, і ад душы спачуваем сацыяльна актыўным людзям – тым, хто любіць кавярні, крамы, шпацыры па цэнтры, тусоўкі, натоўп ды іншы гармідар. Каранавірусам добра так шыбанула па ўсіх сферах жыцця, у тым ліку па прафесійным спорце.
Натуральна, што гэтая хвароба ні ў кога не выклікае станоўчых эмоцый. Ад яе можна і ласты склеіць, і канькі адкінуць, і бутсы назаўжды павесіць на цвік. Аднак на гэту праблему зараз можна і нават варта глядзець па-іншаму. Каранавірус – гэта яшчэ адзін найважнейшы фактар, які павінны трымаць у галаве прафесійныя спартоўцы. Ад гэтага фактару залежыць, ці зможаш ты падрыхтавацца да старту належным чынам ды і ўвогуле – ці дапусцяць цябе да старту, каб ты там сябе паказаў.
На жаль для спартоўцаў, у іх няма магчымасці спаборнічаць дыстанцыйна, як і няма магчымасці трэніравацца з кашлем ды тэмпературай пад 39. Ад таго, як яны ўжываюцца з вірусам, на дадзены момант залежаць кар’ера і магчымыя поспехі, у тым ліку алімпійскія.
Ці далёка беларусы прасунуліся ў гэтым пытанні? Калі сыходзіць з таго, што здарылася з жаночай баскетбольнай зборнай, то пытанняў, мякка скажам, хапае, бо захварэлі не толькі гульцы, але і трэнеры. Напярэдадні важнага старту ў камандзе не здолелі выбудаваць працэс так, каб узяць амікрон (ці што там за трасца?) пад кантроль. Атрымалі чысцюткае фіяска. Федэрацыя паведаміла пра тое, што каманда не едзе на кваліфікацыю да чэмпіянату свету-2022, і вырашыла не прагаворваць відавочнае – каманда дакладна не патрапіць на топ-турнір, бо ніхто пад яе пераносіць кваліфікацыю не будзе. Гэта беспаваротна. У выніку для досведу як мінімум адно спаборніцтва страчанае, а другое трымаем у галаве, бо мы верым, што зборная прабілася б на ЧС.
Хто вінаваты? Што зрабілі не так? Гэта пытанні не для наезду. Гэта пытанні, над якімi павінны думаць тыя, хто робіць прафесійны спорт, у тым ліку самі спартоўцы. Што там з дыстанцыянаваннем? Чэсна кажаце трэнеру, што адчуваеце сябе неяк дзіўна, або пры любым раскладзе на трэніроўку? Можа, вы ўсё ж такі сталі, хаця б крыху, дамаседам? Калі не – то нічога страшнага. На Еўрабаскет-2023 таксама можна не ехаць. Ад гэтага наўрад ці нехта памрэ, хаця сцвярджаць такое сёння – занадта смела.
Канешне, хочацца, каб у Беларусі да гэтага пытання ад самага пачатку ставіліся сур’ёзна, але якое там. Дастаткова было накінуць пра тое, што «хто ў масцы – той супраць Лукашэнкі», і маскі для нашэння ў грамадскіх месцах адразу перасталі быць абавязковымі. Прасцей закапаць, чым цярпець такі здзек. Ну, і спартыўныя чыноўнікі ды функцыянеры адпаведна не могуць сабе дазволіць нейкага імпэту ў барацьбе з каранавірусам, ды і няма гэтага самага імпэту, хаця што тут дзіўнага. Усё ж такі нашыя (на жаль, нашыя) чыноўнікі і функцыянеры – выхадцы з народу, а мы, народ, спакойна рассякаем па вуліцах, ездзім у маршрутках і метро без масак. Ну, так, каранавірус нябачны, чаго яго баяцца.
Так што і ў простых людзей навучанне прафесійнаму сужыцельству з «каронай» ідзе вельмі марудна.
Хаця беларускі спорт выглядае вельмі прыдатнай прасторай для розных медычных эксперыментаў. Не такіх скуралупскіх, як поўнае ігнараванне пандэміі, не. На нашых арэнах хапае месцаў, каб вольна рассадзіць людзей. Лічыш патрэбным увесці масачны рэжым – ніхто табе не перашкодзіць. Калі накаціла чарговая хваля, то проста зачыняй трыбуны – праяўляй сацыяльную адказнасць, тым больш што на квітках страціш капейкі. Але ж вось бяда: у асяроддзі наменклатуры такія паводзіны хутчэй успрымуць не як здаровы сэнс, а як баязлівасць і, барані Божа, нават апазіцыйнасць. Спорт дысцыплінавана стараецца не бачыць каранавіруса, нават калі яго ўспышкі здараюцца ў камандах. То сучасны «французскі насмарк», пра які непрыстойна нават гаварыць услых.
І ў гэтым сэнсе было вельмі цікава назіраць за тым, як «саплівіць» мінскае «Дынама» з улікам таго, як уважліва сочыць за камандай неаднаразовы пераможца каранавіруса. Чамусьці «Дынама» каранавірус і абраў для сваіх чорных спраў. І, здаецца, не толькі ён.
Напярэдадні матчу з «Салаватам» у лістападзе ўся ліга ведала, што ў Мінску нечым хварэюць. У «Дынама» казалі пра адмоўныя тэсты на каранавірус, і гэтага хапіла для таго, каб відавочна хворым людзям – акей, без кароны, але з нейкім іншым вірусам – дазволілі выйсці на лёд, каб перадаць зарад медычнай бадзёрасці суперніку і каб той павёз яго далей. Ці можна назваць такія паводзіны КХЛ адэкватнымі? Пакуль што ліга прайграе ў бітве з пандэміяй. Няма ўцямнага алгарытму паводзінаў. Распаўсюджанне заразы не ўспрымаецца як зло (то-бок калі не каранавірус або калі тэсты яго не выявілі, то распаўсюджвайце без праблем, што б там ні было).
Я нічога не чуў пра вакцынацыю ў мінскім «Дынама», затое бачыў фота, на якім маладыя «зубры», што выпалi з ростэру, глядзяць матч у бары – ну так, канешне, як жа зараз без гэтага. Наколькі ведаю, вакцынацыя для дынамаўцаў не з’яўляецца абавязковай – у прынцыпе, як і ўва ўсёй КХЛ. Хаця некаторыя «зубры» па ўласнай ініцыятыве прышчапіліся. Бадай, гэта тыя людзі, якія зрабілі ўсё, каб атрымаць свае поўныя ганарары, астатнія – проста верылі ў лепшае. На іх жаль, лепшага не здарылася.
КХЛ прыняла досыць дзіўнае рашэнне датэрмінова спыніць рэгулярны чэмпіянат. Што гэта, як не прызнанне ўласнага разгрому? «Дынама», якое разнасіла заразу па лізе, трэнер якога не ведае, што з сімптомамі ВРЗ нельга сунуцца да людзей, ды яшчэ без маскі, і тым больш на іх керхаць, дык вось гэтае «Дынама» дзякуючы прыдумцы КХЛ «зафіксаванае» на восьмым месцы ў Заходняй канферэнцыі. Клуб угарнуў процьму грошай, каб стварыць хакейнае свята для Лукашэнкі – буду стаяць менавіта на гэтай версіі, таму што на іншыя мэты грошы ў такіх аб’ёмах не кідаюць. «Дынама» дыстанцыянавалася ад зборнай і ад працэсу падрыхтоўкі беларускіх гульцоў. Усё для таго, каб паказаць, што хакей у краіне – ого-го.
Ну, вось і будзе паказваць у супрацьстаянні са СКА, які грошамі дакладна не задавіш. «Дынама» шчодра ўкладалася ў хакейны сезон і пры гэтым ніяк не зніжала рызыкі, звязаныя з каранавірусам. Дзіўная стратэгія, якая зрабіла свой унёсак у тое, каб хвароба змусіла лігу капітуляваць. «Узнагародай» за гэта – двубой з фаварытам. Калі б сезон працягваўся, у «зуброў» меўся бы шанец з такой сустрэчы саскачыць. Каляндар гэтаму спрыяў.
Напярэдадні матчаў надзею дорыць хіба тое, што рускія ў сваёй бравасці наконт каранавіруса могуць даць фору беларусам. Так што ад лёсу можна дачакацца шанца на нешта большае, чым 0/1:4 у серыі, але ці атрымаецца ім скарыстацца?
У гэтым сэнсе дынамаўцам нават у Беларусі ёсць на каго раўняцца. За каго б нi падпісаліся біятланісты, але можна звярнуць увагу на пару фактаў: а) яны рэгулярна вакцынуюцца, каб мець магчымасць перасоўвацца па свеце. І хоць некаторыя такі захварэлі каронай, але перанеслі яе досыць спакойна; б) на цырымонію адкрыцця Гульняў у Пекіне ніхто з іх не пайшоў. Канешне, цырымонія адкрыцця – гэта не так прывабна, як хакейны матч у бары, але ўсё ж такі яны здолелі сабе ў гэтым адмовіць. Нават тыя, каму не трэба было стартаваць на наступны дзень.
Не факт, што гэта дапаможа ўзяць медалі ў Пекіне, але можна сцвярджаць, што дакладна не перашкодзіць.
P.S. У панядзелак ранкам мы пабачылі, як сапраўдныя профі займаюцца мінімізацыяй рызыкі. Канадкі – фаварыткі ў алімпійскім жаночым хакеі. Яны не хочуць страціць сваю ўзнагароду праз недарэчнасць у выглядзе зборнай Расіі, у якой здарыўся кавід-выбух. Як вынік – сур’ёзны кіпіш ад канадскай каманды, якая патрабавала ад суперніц паказаць адмоўныя ПЛР-тэсты. Калі хтосьці не дбае пра сябе, то пра іх павінны паклапаціцца тыя, хто шануе свой талент і сваю працу.
