Юрый Стыльскі: «Мы жывем у саўку»

“У нас людзі не падарвуцца і не пайдуць нейкія мянтоўкі крушыць”

- Як справы?

- Блін, у мяне на самой справе такая с*ака. Без настрою я, шчыра кажучы. Бо жыць у цэнтры горада, плаціць за хату 100 баксаў і даведацца аб тым, што табе патрэбна шукаць новую… Ой, мама. Нешта мне здаецца, што жыццё заканчваецца. Капец нейкі, ха-ха!

- Не трапіў пад льготную пабудову жылля?

- Ды блін, яно магло б быць! Там у сястры двое дзяцей, але старэйшай споўнілася 18, і гэты льготны тарыф аўтаматычна зняўся – там у іх нейкія такія правілы. Яна стаяла ў чарзе на гэтае льготнае будаванне, але спазнілася і мне не сказала. Карацей, нейкі там мароз. Але сутнасць не ў гэтым. Я думаю, што за стольнік хоць усё жыццё можна здымаць хату ў цэнтры Брэста. Гаспадыня казала, што не будзе павышаць. А цяпер там нейкія неўвязкі, і яна кажа, што мне трэба нешта шукаць. Можа яшчэ нешта вымалю, не ведаю :)

- Наколькі я ведаю, у вас заўтра пачынаецца тур у Расію.

- Так, і там панясецца ўжо. Тут проста варыцца ў сваім соку ў Брэсце, ды і ў Беларусі. Усё зразумела, здаецца. Стадыёнаў мы, канешне, не збіраем, але ў нас і не такая аўдыторыя, каб стадыёны збіраць. Так што паглядзім.

- У Расіі без пытанняў аб палітыцы, думаю, не абыдзецца. Што ты скажаш гэтым людзям?

- Ой *ля, ды хай рыхтуюцца. У іх усё, здаецца, было стабільняком: прыраслі да свайго расійскага рубля, гэты долар нафіг не патрэбен. А тут атрымліваецца такі ж “беларускі цуд”, як у нас некалькі год таму: усе прачнуліся пасля Новага году, а ўсе нашыя грошыкі ператварыліся ў паперкі. Вось і ў іх цяпер такая гісторыя. Можа, ачуняюць. Але Д.С.П.Г. у іх набліжаецца, ці ўжо прыйшло, таму нашыя песні ў іх зараз актуальныя :) 

- Ты целік глядзіш?

- Не. У мяне няма целіка. Калі да сяброў захаджу, бывае цікава глянуць. Як зомбі, сядзіш перад ім, нават рэкламу цікава паглядзець, бо я даўно целік не глядзеў. У асноўным гэтыя сацсеткі ўсялякія і навіны розныя ў Інтэрнэце.

- То бок табе расійская прапаганда не страшна?

- Я ўвогуле не разумею, аб чым там ідзе гаворка. Хаця часам бывае цікава, і вельмі шкада, што часам не магу ўлезці ў некаторыя спрэчкі, аб чым-небудзь паразмаўляць. Можа, гэта і да лепшага, хрэн ведае. Бо ўсе так шчыльна вісяць на гэтай палітыцы, толькі і чутна, што пераліваюць з аднаго вядра ў другое нейкую х*р, па вялікім рахунку. А я неяк далёкі ад гэтага. 

- Ты верыш, што ў Беларусі можа здарыцца такая фігня, як на ўсходзе Украіны?

- Не, нешта мне мала верыцца. У нас людзі не такія, што падарвуцца і пайдуць нейкія мянтоўкі крушыць. Ды і тым больш у нас на кожнага беларуса па пяць мянтоў, таму куды тут хто рване. У нас балты так моцна зацягнутыя, што ніхто нічога не зробіць.

- Ты ўжо іграў у Расіі. Дзе слухачы больш удзячныя і прыбытак больш?

- Ну слухачы ўдзячныя паўсюль – гэта не залежыць ад пляцоўкі. На наш канцэрт людзі ж ідуць мэтанакіравана. Чуем у свой адрас рэспектухі, якія натхняюць. У Беларусі, зразумела, што лепшыя канцэрты ў Мінску – туды людзі таксама з’язджаюцца з розных карчоў, таму там адбываюцца самыя дзікія выступы. А ў Расіі пра нас толькі пачынаюць даведвацца, толькі першыя канцэрты. 

- Ужо пару год таму хадзілі размовы, што “Дай Дарогу” можа пераехаць у Маскву.

- Мы проста затармазілі, груба кажучы. Незразумела, на якой стадыі калектыў, у кожнага нейкія свае пытанні. А вось зараз у мяне з хатай бяда, мо ўсіх падаб’ю і мы ўедзем. Не ведаю, як атрымаецца. Не перашкодзіла б. У нас усё да гэтага ідзе, што трэба ехаць. Але там патрэбен свой чалавек, каб быў нейкі грунт, пляцоўка. А не проста прыехаць, недзе пасяліцца і абіваць розныя клубы: “ну, можа, хлопцы, мы там у вас выступім?” Патрэбна, каб нехта разбіраўся, дзе якія клубы, што там і па чым. 

- Ты змог бы жыць у гэтым горадзе?

- Я-та толкам там і не быў. Ведаю, што ён нейкі халодны, і што ўсе туды едуць толькі дзеля бабла. Можа быць, ненадоўга, але не перашкодзіла б там пабыць. Ды па-любому мы там акажамся, гэта непазбежна. Прыйдзецца.

“Я не фэн Брута” 

- Зараз у Расіі будзеце іграць разам з “Трубяцкім”. Як ты ўспрыняў распад “Ляпісаў”?

- Ды шкада вельмі! Я перакананы, што ўсе фэны адурэлі. Я думаю, што ў іх нейкі унутраны канфлікт у калектыве. Сам Міхалок кінуў бухаць, у яго іншая хваля, ён перасеў на гіры і нібыта адышоў ад духа рок-н-рола, які звязаны з бухлом, адрывам. Магчыма, справа ў гэтым, хрэн ведае. Шкада, што так адбылося… Але мне здаецца, што гэта ненадоўга! :) Вось-вось, яны пару год яшчэ так памутузяць, а пасля знайдуць адно аднога зноў!

- І Міхалок зноў пачне піць?

- Аха-ха! Не ў гэтым сутнасць. А ў тым, што можа яны зноў сыйдуцца і будзе “Ляпіс Трубяцкі”. 

- Ну ты ж Брута слухаў. Як па-твойму гэта можна назваць?

- Ну блін, шчыра… У нас сяброўскія адносіны такія, песні пісалі разам, тыры-пыры. І я не сумняюся ў Сяргеі, як у нейкім геніяльным паэце, але, блін, вельмі на самой справе дзіўныя тэксты ў яго пачаліся. Канешне, справа не ў тым, каб напісаць тэкст з нейкім трайным сэнсам, каб слухачы капаліся: “што ён там ўсё-такі заклаў?” Але ў іх увогуле як сякера, як велік – усё прама, усё зразумела. Ці не занадта? Тут я не фэн Брута. Гэта такі прымітывізм. Але і ёсць жа від жывапісу такі – малююць незразумела што, але іх успрымаюць, як мастакоў. Я шмат чуў, як людзі казалі, што гэта Міхалок, магчыма, прыкалваецца. І мне пакуль здаецца, што гэта дзікі прыкол. 

- Дай Дарогу можа выступіць на адным канцэрце з Брута? І што там павінна быць за публіка, мне цікава.

- Незразумела. У іх такі вобраз – здаровы лад жыцця, іх усе цвярозыя слухаюць. А тут у мяне таксама несінхрон нейкі: я не магу зразумець, як можна на рок-канцэрт, цяжкі прытым, прыйсці цвярозым. Калі ў любым выпадку рок-музыка нясе пад сабой нейкую такую дурку, якая не пасуе для цвярозай галавы. Я не разумею, як такое можа быць увогуле: прыйсці на рок-канцэрт цвярозым. Ёсць, канешне, такія асобы, якія ўвогуле не бухаюць, і яны прыходзяць цвярозымі. Але, як правіла, у першых радах стаяць усе гатовыя і падбадзёрваюць: “Давай, рві!” Наш мэнэджар, памятаю, думаў, мо нам разам з Брута зрабіць сумесны канцэрт. А як яны ўвогуле прахаваюць такую прапанову?

- Спачатку песня пра гіры, а пасля – “Па сіняму”!

- Ага. Але ў нас усё ж сцёб. Я напісаў гэтую песню, каб высцебаць гэтых сінякоў, якія тусуюцца пад крамамі, вядуць такі лад жыцця. А як гэта можа гучаць разам з “Гірамі” – не ведаю. Калі так падумаць, з кім яны могуць іграць увогуле? Хаця, думаю, на любым бліжэйшым фестывалі, дзе будзе шмат калектываў, мы перасячэмся. І было б вельмі смешна, калі б нас паставілі дзе-небудзь побач :) І мы б тады абавязкова пачалі б з “Па сіняму”, каб было яшчэ больш смешна, ха-ха!

- Такое адчуванне, што табе па бубну, дзе іграць. Нібы заўтра цябе паклічуць у Тэгусігальпу – ты збярэшся і паедзеш.

- Ну проста для мяне амаль ўся постсавецкая прастора – аднолькавая што капец. Адзінае, што адрозніваецца – гэта Калінінград, ён не савецкі. А ўсё астатняе – Наварасійск і ўсе гэтыя гарады – аднолькавыя. Такое адчуванне, што нейкі шаблон – хрушчоўкі, сталінкі, тыры-пыры. Масква – цэнтр, прыстанішча для ўсіх музыкаў, артыстаў, і ўсё. Беларускія гарады таксама аднолькавыя. Толькі што Гродна адрозніваецца – гэты горад бліжэй да Польшчы, там нейкая архітэктура яшчэ захавалася цікавая. “Ну што, пойдзем вандраваць, там мо можна нешта цікавае паглядзець!”  - ой *ля, хлопцы, я лепей пасяджу, песню новую прыдумаю. Чо я там убачу ўвогуле? Нейкую чарговую піўнуху за вуглом? Калі гэта недзе ў Грэцыі, ці яшчэ дзе-небудзь, дзе на самой справе ёсць, што паглядзець – гэта зразумела. Дзе цывілізацыя жыла хрэн ведае колькі год, і там у іх усё захавалася. А ў нас я выходжу – 50 год таму гэтыя дамы пабудавалі, а да гэтага пустэча была ці балота. І што там глядзець? Хрэн ведае. Адзінае, гэта які-небудзь музей. Вось у нас у Брэсце ў комплексе “Брэсцкая крэпасць” ёсць музей старажытнай культуры “Берасце” – гэта цікава паглядзець. Вось таму для мяне і няма розніцы, ехаць у адзін горад пад Масквой ці іншы. Іншая справа куды-небудзь у Алтай паехаць. Я там аднойчы нават на чоўнах сплаўляўся – быў на Катуні. Вось там прыкольна. 

“Мне спорт вельмі падабаецца, але ў той жа час я магу і пабухаць” 

- Табе ўвогуле блізкая цяпер вельмі папулярная тэма “здаровага ладу жыцця”?

- Я хаджу на трэнькі, займаюся спортам, мне гэта прыкольна. Я да цябе зараз на веліку прыехаў. 

- Неяк не сезон…

- Ды пофіг мне! Калі снегу няма, я ганяю на веле. Нават калі мінус, мне неяк па барабану. Я не артадаксальны прыхільнік здаровага ладу жыцця. Мне ўсё гэта вельмі падабаецца, але ў той жа час я магу і пабухаць. Мне здаецца, што людзі, якія ўвогуле ні кроплі-ні кроплі не бухаюць, ці алкаголікі, бо ім нельга бухаць, ці ў іх проста башня паехала. Я ўжо ведаю такіх людзей, якія проста не бухаюць – у іх не ўсё ў парадзе. Гэта ўжо клін нейкі. Ці яшчэ ёсць прыклады, што калі чалавек набухаецца, ён робіцца некіравальным, небяспечным. Вось такім нельга. А так… “Я нават піва не п’ю”. Ну піва ж смачнае! Гэта ж тое ж самае, што сказаць “я бананаў катэгарычна не ўжываю”. Лухта. Я праводжу такія паралелі - нейкая нездаровая фігня. 

- А ты якое піва больш за ўсё любіш?

- Яно для мяне ўсё аднолькавае, толькі горкае не люблю. А так – на разлівон. Такі старажытны спосаб. Жыгулёўскае люблю. Яно нават пахне так своеасабліва, з дзяцінствам асацыюецца, калі бацька даваў трошкі пенкі паспрабаваць з піва. Гэта проста ў мяне такая калакольня – проста я не падвіс на бухле. Як правіла людзям, якія хваляць алкаголь і ўсю гэтую хвалю, падабаецца сам стан алкагольнага ап’янення. Мне ён не падабаецца. Але часам проста прыкольна пабухаць. Не да свінячага візга, каб цябе насілі. Гэта ж адбываецца нейкае атручванне – я глядзеў у прафесара Жданава. Ён там такое грузіць, што проста мозг плавіцца. Я на бухле не падвіс, таму, канешне, і магу так казаць, а шмат для каго гэта ўсё вельмі прывабна. Вось бачыш, за суседнім столікам падвіслі (там сядзіць кампанія бічаватага выгляду людзей ужо на добрым падпітку, на гадзінніку 15.35, будні дзень). Там нават сэнс жыцця гэта для некаторых. 

- Бачыў у тваіх відэа-FAQах такую цытату “біч-панк-хардкор”. Гэта ты так ахарактарызаваў мужыка, які ў хламіну спаў у цябе ў пад’ездзе.

- Ды ў кожным пад’ездзе, напэўна, ёсць тып, які, як кажуць “ганьбіць увесь пад’езд”. Альбо прыносіць розныя “навіны” пастаянна. Як у нас было: заходзіш у пад’езд, на першым паверсе калюжына. Ды яна не высыхае ніколі! Гэта дзякуючы такім тыпам ці іх сябрам. Алкагалізм – вось такая гісторыя. 

- Сам ты ніколі ў такіх санях не быў?

- Ды было даўно. Было капец. Я гэтым не хвалюся. Раней гэта было цікава – нажрацца, гісторыі гэтыя паўзгадваць: хто дзе блевануў, хто ў мянтоўку трапіў, пра бойкі нейкія. Цяпер я неяк далёкі ад гэтага, вырас і гляджу на гэта з думкі, што гэта нездаровая фігня. О, павылазілі!(кампанія за суседнім столікам пачынае пакрысе пакідаць памяшканне, хістаючыся ў розныя бакі і мацюкаючыся) Дзякуючы вось такім людзям часам пачынаеш думаць, што лепей бы чалавецтва не бухала. Але гэта адзіны легалізаваны наркотык, на які можна прысесці, і які хоць трохі цябе выцягвае з бытавой павуціны. Канешне, можна знайсці іншыя сродкі, каб расслабіцца і каб цябе “пераключыла”. Але за гэта можна пяцёрку схлапатаць у нас.

- Як у тваёй песні – “за паўстакана”?

- За паўнапаса цябе аформяць! Зараз яшчэ ўзмацнілі жорсткасць, таму лепей зусім не размаўляць пра гэта. Лепей бы легалізавалі марыхуану нейкую, чым быў увесь гэта “сінегал”.

- Ад “сінегала” гэта, здаецца, не пазбавіла б…

- Не, калі б першапачаткова такія традыцыі былі. Як у мусульман нейкіх, дзе можна курыць, але ніхто не бухае. Тады людзі больш адэкватныя – гэта факт. Па сіньцы столькі злачынстваў робіцца – людзі робяцца проста некіравальныя, калі нажруцца. А ўсе накурацца – давольныя ходзяць. А п’яныя часта “бычку ловяць”. 

- Даводзілася іграць канцэрт цалкам у санях?

- Ой, была неяк у Пінску. Я ўвогуле ледзь стаяў, наш басіст на табурэтцы сядзеў. Не скакаў ні разу – яго пасадзілі, і ён іграў, бо стаяць не мог. Такія гісторыі звычайныя. Мы ж old school, а раней гэта ўсё толькі віталася: як Sex Pistols - рок-сцэна, усе павінны быць у хлам. І мы, канешне, стараліся адпавядаць. Ды і перад канцэртам трэба ўлупіць, каб было весялей. А часам і перабіралі, натуральна. Гэта зараз па-іншаму: нельга нам выхадзіць на сцэну дубовымі, бо лухту сыграем нейкую.

“Памятаю, “фанера” была сіняя”

- “Дай Дарогу” – 16 год. Якімі вы былі, якімі вы сталі?

- Ды нічога не змянілася. Набраліся вопыту. Дарога ў нас стала шырэй. Раней была нейкая сцежка – “дай сцежку”, блін :) Цяпер ужо шасэ, выходзім нібы на ўзлётную паласу. Ну і пастарэлі можа, хаха! Бо часам глядзіш на нейкі калектыў – зялёныя рожы, маладыя, і думаеш “ну што вы можаце сказаць”? Мне часам бывае так смешна, калі нейкія калектывы спрабуюць нейкі “разумняк” прасоўваць “падумай аб жыцці, ты стаіш на краі, свечка дагарае” – такую фігню. Яны выступаюць такімі лекарамі. Ну які ты можаш быць у баню лекар ці мудрэц, калі табе 20 ці 25? Ты яшчэ жыцця не бачыў, у цябе малако на вуснах не абсохла, а ты ўжо кагось лечыш. Смешна. Нам, канешне, можна верыць, але мы па вялікім рахунку проста сцябемся :) Бо без гумару можна проста павесіцца. 

- Якім быў звычайны дзень Юрыя Стыльскага 16 год таму?

- Я вёў вельмі дрэнны лад жыцця. Калі б я быў бацькам, і ў мяне быў такі сын, я б адурэў. У мяне была кампанія такіх старых нефераў, зараз такіх няма зусім: мы хадзілі ў касухах, заўжды ва ўмаце. І гэта быў нейкі пратэст грамадству. Я трапіў пад уплыў, звязаўся з пэўнай кампаніяй, і мне гэта стала цікава. Тады ж з’явіўся і панк-рок – канешне! Мы курылі без прыпынку, варылі малачышча нейкае. Там рабіўся такі трэш! Карацей кажучы, год таму мне патэлефанавала мая дзяўчына і паведаміла, што майму сыну 16 год. Вось гэта прыкол. 

- Ніхрана сабе прыкол!

- Карацей, вось такі нумар. Я спачатку не паверыў, але яна ўсё даказала, усё ўзгадала. Яны жывуць у Італіі, на беразе мора, у іх усё ў парадку і ад мяне нічога не трэба. Проста пазваніла паведаміць, маўляў, ты, Юра, май на ўвазе. А я спытаўся, чаму яна раней не паведаміла. Проста яна аказалася трошкі мутнаватай. У яе былі магчымасці зваліць, яна была непаўналетняй, а ўся радня – мянты. Як яна сказала, што мяне проста б пасадзілі, калі б яна сказала, што гэта я. Не было б выхаду зусім, а замуж яна не хацела. І цяпер кажа мне, каб я меў на ўвазе, што я padre. Я з аднаго боку нават абрадаваўся. Мы нядаўна пазнаёміліся з ім – яны прыязджалі сюды. Дарослы хлопец ужо, высокі. Я яму сказаў “ciao”. Ён ведае італьянскую, англійскую, французскую, а рускую – не вельмі. Вось гэта навіны. Ну ты ўяві сабе – праз 16 год табе кажуць, што ты бацька. Думаю яшчэ аналіз ДНК зрабіць, каб зусім дакладна ведаць.

- І што ты будзеш рабіць?

- Хрэн ведае. Гэта, канешне, прыкольна для мяне. Увогуле, кайфова. Таму што “Юра, калі ты ўжо завядзеш сям’ю?” А зараз ужо можна заяўляць, што ўсё ёсць.

- А чым заняўся Юра пасля школы ўвогуле?

- Ды я гуляў. Я тады ведаў, што ўся гэтая школа і прадметы – не маё. Мне казалі ўстроіцца на працу. Я працаваў у розных месцах, спрабаваў знайсці сябе. Але я разумеў, што лепей за ўсё ў мяне атрымліваецца рабіць музыку. І мяне клініла ні гітары. Нібы нават супраць мяне. Я любіў пагуляць, пабадзяцца, але на мяне нахадзіла нейкая хваля і я займаўся гітарай. Я знайшоў гітарнага майстра, які мне зрабіў маю першую гітару – не было яшчэ ніякіх музычных крамаў, а гітары былі ўсяго ў некалькіх людзей у горадзе. І ўсе здзіўляліся, чаму гэта мяне так замыкае.

 Спачатку ў мяне была акустыка, звычайная драўляшка, у якую я, груба кажучы, закахаўся. Піцерская, Леніградскага заводу музычных інструментаў – легендарны інструмент, з такой пластмасавай дэкай ззаду. Я зрабіў пару татуіровак нейкаму аўтарытэту, і ён мне адплаціў гэтай гітарай. Я ж у той час розныя татуіроўкі рабіў – зарабляў так часам. Свае татуіроўкі таксама сам біў. Пасля мне яшчэ адзін чувак падпраўляў. Шчыра кажучы, я зараз бы проста ад іх пазбавіўся. Мне пофіг на гэтыя татуіроўкі. Зараз гэта вельмі модна – дзікая дурка нейкая. І тады гэта таксама было модна – набіць сабе нейкія незразумелыя сіметрычныя ўзоры. У 90-я гэта быў вынас мозгу проста. А зараз, ведаеш, некаторыя дзяўчыны б’юць сабе на копчыку. Гамон. Цяпер глядзіш – гэтая татуіроўка ўжо ўся сіняя, нейкія калупалкі ў розныя бакі – ой *ля… Вось гэта жэрсць, так? 

- Ну добра, школу-та ты скончыў. Але ж звычайна, калі не паступаеш куды-небудзь, забіраюць у армію…

- Дык я пабываў. Спрабаваў закасіць, у шпіталь адпраўлялі. А пасля сказалі, што позна я пачаў касіць, раней трэба было гэтымі справамі займацца. Так што на паўтары гады мяне занесла. У Мар’іну Горку, у разведцы быў. У мяне былі правы катэгорый В і С, і яны мне спатрэбіліся. Мяне пасадзілі на машыну, і я недзе апошні год ездзіў на смеццевозцы, на базе ўзводу матэрыяльнага забеспячэння “страдаў *уйнёй” рознай. Вазіў усякую батву, і ўсё.

- Пад дзедаўшчыну трапляў?

- Ды ўсякае бывала. Памятаю, “фанера” была сіняя, нейкія пабоі.

- І “мама сумку передала”…

- Ну так, толькі трэба было прымусова дзяліцца, каб цябе ніхто не чакаў :) Я памятаю, што ў арміі была такая дурка… Усяму гэтаму цябе могуць навучыць недзе за паўгады, а паўтары гады – што там рабіць? Незразумела. Дрэвы фарбаваць, фігнёй займацца? Было вельмі шмат сітуацый, калі робіш нешта і думаеш: “нахрана яно трэба?” Самае карыснае – гэта калі мы ездзілі на розныя палігоны. Гэта я памятаю. А вось усё дзібільнае неяк сцёрлася. Але сны сняцца. Усім, хто быў у арміі, сніцца сон, што ты ў ваенкамаце кажаш “ды вы што, я ж там ужо быў!”, а цябе ўсё роўна забіраюць у армію. 

- А якім ты быў дзедам?

- А мне пофіг было. Прыходзіць маладое пакаленне, над якім я павінен здзекавацца, але я быў далёкі ад гэтай хвалі. Мне нічога не было трэба, ніякай дапамогі ад маладых. Галоўнае было, каб мяне ніхто не будзіў – я спаў, і ўсё. А калі трэба было куды-небудзь ехаць, за мной прыходзіў маёр, і я з ім ехаў за якой-небудзь капустай ці іншай фігнёй. Ездзіў па розных карчах. Таму мяне ў частцы амаль не было. 

- Атрымліваецца, у разведбаце ты ў разведку так і не схадзіў?

- Не, было. Хадзілі ў лясы там у першыя паўгады. Многія білі сабе татухі з рознымі ваўкамі. Крычалі “Хто мы? Ваўкі! Чаго мы хочам? Крыві!” Усякая такая *ерня. Добра, што я ў правільны час перасеў на машыну.

“Дай Бог, каб працоўная кніжка мне не спатрэбілася”

- Неяк ты расказваў, што жыў у падвале. Гэта ўвогуле дзе і аб чым?

- А ён і дагэтуль ёсць, на “Усходзе”, я яго называў “андэграунд”. Наша з мамай кватэра была на першым паверсе. І ў адзін час да нас пераехала яшчэ сястра з сям’ёй – у двухпакаёвую кватэру. Ну а як жыць у адным пакоі з мамай, каб не з’ехаць з глузду? Мне трэба быў нейкі свой пакой. А адразу пад нашай залай быў падвал, у якім раней была майстэрня майго бацькі. Я правёў туды Інтэрнэт, тэлефон, святло, камп’ютар паставіў. Нават рамонт там нейкі рабіў – ой дурка. Там быў такі прахадны двор, што суседзі стаміліся. Увесь альбом Д.С.П.Г. я там пратусаваўся. Прыкольная была камора.

- Калі вярнуцца пра тэму працы. Самая пякельная праца, за якую прыходзілася брацца?

- Памятаю, устроіўся на мясакамбінат у нас у Брэсце. Вось там наглядзеўся – капец. Я там прапрацаваў ўсяго тыдзень, а пасля падумаў: “Госпадзі, якая с*ака, што тут рабіць увогуле?” Быў ва ўсіх цахах. Працаваў абвальшчыкам мяса – гэта трэба ад косці аддзяляць мяса. Такім навічкам, як я, выдавалі кальчужную пальчатку на левую руку, каб ты яе не парэзаў. А ў правай – вялікі востры нож, і трэба ім мяса адразаць ад касцей. Ой *ля, там усё ў крыві, ліпкае. Там яшчэ такія людзі працуюць – канавалы. Далёкія ад творчасці і нейкага мыслення. Я там апынуўся нібы сярод іншапланецян. Некаторыя там із*бваліся вынесці на сабе вялікі кавалак мяса – прывязвалі да сябе ізалентай і праходзілі праз прахадную. На бойні таксама быў. Такое рабілася, што гамон. Мне там як раз працоўную кніжку выдалі. Зараз яна ў мяне проста ляжыць. Дай Бог, каб яна мне больш у жыцці не спатрэбілася. А то мяне мама дагэтуль піліць “Ну што там, Юра, які там стаж?” 

- Цябе музыка цалкам забяспечвае цяпер?

- Так. Я ж яшчэ для рэкламы музыку пішу, агучваю розныя ролікі. Гефесту, МТСу. Вэлкому, Лідкай муке, Лідскаму квасу пісаў. Сабачыя кармы ўсялякія і гэтак далей. 

- Ты часас казаў, што працы няма і прыходзіцца курыць бамбук. Што робіць Юрый Стыльскі ў такі час?

- Карціны пішу, напрыклад. Часам прыемна пасядзець на такім падсосе. Галава пачынае варыць. Калі вельмі шмат грошай, ты пачынаеш расслабляцца. Думаеш, што табе рабіць: “Укантакце” пасядзець, кіно паглядзець, пайсці прагуляцца. Купіць сабе нейкай *ерні незразумелай, непатрэбнай табе. А калі наступаюць цяжкія часы, і табе трэба думаць, гэта стымулюе і нейкім чынам штурхае цябе на новыя думкі, дзеянні. А так, як правіла, я малюю. Магу на гітары набрынчацца да пасінення. 

- У танкі не гуляеш?

- Не, не зачапіла. Мяне спрабаваў сябар зацягнуць, але ў яго не атрымалася. Гэта ж цяпер сапраўдны калектыўны спорт! Не “кантра”, дзе ты нярвовым робішся, калі табе ў галаву трапляюць пастаянна. Шмат маіх сяброў валяцца ў гэтыя танкі. У іх там жыццё сваё. Калі жонкі пачынаюць панікаваць, што ў чалавека няма ніякай сям’і, бо ён увесь у танках – гэта ўжо насамрэч смешна. Ды я і так сябе стараюся кантраляваць, каб шмат не сядзець ва ўсякай фігні, фоткі не глядзець дзібільныя “УКантакце”. Здаецца, на пяць хвілін зайдзеш. Пасля пачынаеш навіны чытаць, нейкую фігню, цалкам табе непатрэбную, пасля хоба – фатаграфіі нейкія паглядзеў смешныя, пасля хто-небудзь напіша… Глядзіш – тры гадзіны прайшло. Здаецца, ну дзібіл! Што я там забыўся? 

- А чытаць любіш?

- Вельмі рэдка. Я проста вельмі крытычна стаўлюся да ўсяго. Мне апошнім часам падабаюцца крутыя кароткія расказы. А калі там толькі ўступ на шмат старонак, дык нецікава. Вось я “Парфюмера” чытаў – мне вельмі спадабалася, было вельмі цікава. Я яе прачытаў яшчэ задоўга да таго, як выйшаў фільм. Сарокін таксама піша цікава. Ёсць, што пачытаць, канешне. Але мала трапляецца літаратуры, ад якой не адцягнуць. Ці мне ўсе нейкую фігню раяць?

“Юра, ты што, заспіртаваўся?”

- Наконт тваіх карцін. Маляваў-та ты, як я ведаю, заўжды. А хто першы ацаніў тваю творчасць і сказаў, што ты – мастак?

- Ды там нефіг маляваць! Усё мастацтва пабудавана на капіраванні – перамалёўванні. Як бачыш, так і малюй. Ну а я з дзяцінства магу перамаляваць нешта вельмі падобна. З другога боку, я думаю, каб зараз гэта завёрнута ў нейкім іншым стылі. Напрыклад, як імпрэсіянізм, як Ван Гог пісаў ці Поль Гаген. Мяне такое наватарства прыцягвае. Хочацца намаляваць нешта такое, каб людзям было не адразу зразумела – не так, што паглядзеў на карціну: “а, ну тут усе зразумела – гэта табурэтка”, і пайшоў. Каб была нейкая загадка, каб можна было патырчаць і паўтыкаць у гэтую карціну. Ну а зараз у мяне пакуль маецца серыя карцін у стылі НЮ. І ў мяне ўжо з’явіліся сябры сярод берасцейскіх мастакоў, чаму я вельмі рады. Напрыклад, Таццяна Патворава – піша, проста клас! Таксама яшчэ Анатоль Мелехавец, Ганна і Маша Радзько. Яны мне дапамагаюць, могуць падказаць, што мне патрэбна дадаць у той ці іншай карціне, бо раней мне проста не хапала крытыкі. Паглядзяць сябры: “О, баба голая, сіські прыгожыя, клас!” Ну і думаю, што нармальна ўсё. А сапраўдныя мастакі могуць даць мне прафесійную параду. Так што, калі нефіг рабіць, магу памаляваць што-небудзь. Гэта развівае: і рукі твае, і бачанне, і ўнутраны свет. 

- Гледзячы па наяўнасці аголеных жаночых цел на тваіх карцінах, можна сказаць, што ўвагі супрацьпаложнага полу табе хапае.

- Блін, проста зараз такая сітуацыя, жыццё так складваецца… Што нібыта ўвагі дастаткова, але каб яна была ўзаемнай, такога не бывае. Таму часам бывае вельмі сумна. Здаецца, столькі неблагіх знаёмых дзяўчат. Але і прымушаць сябе я не магу. Таму вельмі рэдка бывае, што мне хто-небудзь прыглянуўся і я такі “ой *ля, усё!” А калі такое і здараецца, то гэта, на жаль, неўзаемна.

- Атрымліваецца, Юрый Стыльскі будзе навекі рамантык і халасцяк?

- Ды ну нафіг, не кажы мне такое! У гэтым ёсць нейкі прыкол ведаеш. Часам мне здаецца, што нават, калі б у мяне нехта з’явіўся, то я ўжо так прывык, што увесь мой час належыць толькі мне. Што яго не трэба з кімсьці дзяліць, сябе прысвячаць. Але часам не хапае магчымасці сябе прысвяціць. Каб была нейкая сям’я, каб было цікава. Бо часам бывае сумнавата. У мяне ўвогуле такая тэорыя, што людзі жэняцца, бо ім сумна: усе навокал заводзяць пары, займаюцца сваімі справамі. А калі табе не сумна – людзі навокал тусуюцца, увагі хапае, здаецца, нафіг тады жаніцца? Хрэн ведае. Але гэта ў любым выпадку павінны быць любімы чалавек, з якім табе заўжды камфортна, прыемна нават не тое, што паразмаўляць, а нават памаўчаць разам. 

Але насамрэч, часам і думаеш, што чалавек па сваёй прыродзе павінны з кімсці быць, ды і хочацца сябе камусь прысвяціць. Бо я ўжо ў такім узросце, калі ўсе сябры даўным-даўно ажаніліся і панараджалі дзяцей. Нядаўна прыйшоў на вечар сустрэчы выпускнікоў: такія дзяды папрывальвалі, я ледзь не адурэў! Гляджу, і нікога не пазнаю. Мае аднакласнікі такія, што мама! А яны мне: “*ля, Юра, ты што, заспіртаваўся, ці што?” Нібы, які быў, такі і застаўся. А я ім: “Рабяты, гэта ж рок-н-рол, ёптыць! Ён маладзіць!” Неяк так.

- Чаму людзі ў нас так рана ператвараюцца ў дзядоў?

- Жывем у саўку. Людзі пасля 30 пачынаюць апранацца па-іншаму. Ты ўжо не можаш апрануць нейкую вясёлую майку з мікі-маусам. Нейкія такія штампы ў нас накладзеныя. Калі табе за 30, ты ўжо павінны насіць усё шэрае. Нейкія ссунутыя рамкі. Мяне самога гэта заўжды здзіўляла, што ўсе так хутка ператвараюцца ў гародніну. Дзе ж ваша маладосць, ваш дух? Я гэта яшчэ звязваю са спортам – ён дапамагае трымацца. А вось мой сябар адзін кажа: “Гэта рок-н-рол заўжды малады! Плюс мы яшчэ курылі, як ненармальныя”. Я яшчэ неяк мала бухаў. Ну бухаў, але акцэнт на бухле ніколі не рабіў. Больш паліў чамусь. 

Зараз мне і паліць не так прыемна. Ці мо гэта ганжубас пайшоў нейкі дзіўны? Раней, памятаю, накурымся і смяемся без прыпынку – у мяне пасля трое сутак жывот балеў ад гэтага. А зараз усе накурацца ўсе сядзяць такія, як снапы. Кажуць, што ўжо ганжубас не той – селекцыя пайшла іншая, змешваюць нешта і нейкі мароз атрымліваецца. Мы раней курылі тую марыхуану, што на чуйскай даліне расце – у нас там чэл канкрэтна адтуль вёз. А ўвогуле, так, навокал усе хутка ператвараюцца ў дзядоў. Можа, у іх сямейнае жыццё такое, ці праца? І праца нелюбімая, якую яны самі не хацелі. Ходзяць туды, як у палон нейкі, пашуць там. І ў выніку: дом - сям’я – праца, праца – сям’я – дом. Зразумела, калі ў цябе праца цікавая, рух пастаянны, нейкія новыя знаёмствы, натхненне аднекуль чэрпаеш – тады клёва. А так – кожны дзень адная і тая ж шахта ці офіс пленны. Пасля тэлевізар. А пасля ўсё – ператвараешся ў шахматнага каня, і не заўважыў, як ужо з палкай ходзіш.

- Якой павінна быць твая жонка?

- Ой, блін, я ўвогуле самадастатковы. Магу сам сабе гатаваць – я быў поварам у пяці рэстаранах у Брэсце, нават італьянскіх. Таму мне і цяжка. Бо кажуць, каб знайшоў такую, якая гатуе. А калі яна прыгатуе, а я не змагу гэта есці? 

- Вось папёрла мне. Аляксандр Кулінковіч не так даўно дзяліўся фірмовым рэцэптам. Тады цяпер твая чарга.

- Вельмі люблю курыны бульон зрабіць з плаўленым сырком ці звычайным дубовым – парэжаш яго на кавалачкі і закідваеш туды, а ён там расплаўляецца і ператвараецца ў такія клёвыя жвачкі. Таксама аладкі на кефіры. Звычайна іх робяць пустымі, а я, калі яны смажацца на адным баку, кладу туды тварог з цукрам перамешаны альбо банан з грушай парэзаны. Зверху зноў паліваю тым жа цестам і пасля пераварочваю. Можна есці без нічога з халодным малаком – вырве калпак! О, во яшчэ! Пачаў рабіць пельмені з курыным фаршам і з цыбуляй і з узбекскімі прыправамі. І, калі робіш цеста, патрэбна дадаць у прапорцыі 1 да 1 вараную таўчоную бульбу. Без усялякай вады. Мука, яйка, таўчоная бульба – добра вымешваеш і лепіш пельмешкі. Атрымліваюцца нібыта клёцкі – гэта цеста такое, блін, смачнае! Незападло пажаваць!