Прарочыя фразы, памяць з кашалька, прага закону замест помсты. Як жывуць маці і брат фаната, павешанага пасля выбараў
Ва ўдавы новая сям'я.
9 жніўня 2020 года на акцыі пратэсту ў Маладзечне 28-гадовы актыўны фанат футбольных «Маладзечна» і зборнай Беларусі Мікіта Крыўцоў выйшаў з бел-чырвона-белым сцягам твар у твар да шэрагу «сілавікоў» рэжыму. Праз два дні хлопец знік па дарозе на працу, а пазней цела Мікіты знайшлі павешаным у Мiнску. Як заведзена ў рэжыма, па-сапраўднаму гэты выпадак ніхто не расследаваў – усё спісалі на нібы суіцыд, у што немагчыма паверыць. Пра гэта ўжо падрабязна расказваў канал «ЧестнОК».
Цяпер Аляксандр Івулін зрабіў новае відэа памяці фаната – пра тое, як яго блізкія людзі жывуць зараз, праз тры з лішнім гады пасля страты. Вось што мы даведаліся.
Малодшы брат Мікіты Павел не быў на пахаванні. Усё асяроддзе адгаворвала яго ад спробы прыехаць туды на эмоцыях – гэта пагражала хуткай пасадкай у рэжымную турму. Справа ў тым, што Павел яшчэ ў 2016-м годзе паехаў добраахвотнікам ваяваць за Украіну са спансаванымі Расіяй акупантамі Данбаса. У кастрычніку таго ж года Крыўцоў-малодшы атрымаў раненне з-за выбуху міны – цудам не пазбавіўся вока і застаўся з прыкладна 30% слыху на правым вуху. Цяпер Павел узначальвае мабілізацыйны пункт палка імя Каліноўскага.
Брат Мікіты захоўвае ў сябе доларавую купюру, якую знайшлі ў кашальку ў нябожчыка (яшчэ чатыры такіх захоўвае маці Мікіты). І нагадвае, што ў заплечніку забітага нібыта былі жаночае кальцо і чахол ад планшэта, хоць планшэтам Мікіта не валодаў і не карыстаўся. Таксама Павел раскрыў некалькі фраз, якія яго брат быццам па-прароцку гаварыў у свае апошнія дні.
– Я меў зносіны з яго сябрамі, з якімі [9 жніўня 2020-га] яны сустракаліся, і Мікіта казаў: «Вось адзін шанц, калі яго не выкарыстоўваць, то ўсё». Выкарыстоўваў фразу: «Перамога або смерць». Шмат разоў, з усмешкай на твары, але, як аказалася… А калі брат стаяў перад шэрагам «міліцыі» з БЧБ, ён казаў: «Што вы робіце, вас людзі будуць вешаць», – падзяліўся Павел.
Маці Мікіты і Паўла Анжаліка больш за год таму з'ехала з Беларусі ў Варшаву – таму што да сваякоў людзей, звязаных з палком Каліноўскага, сталі прыходзіць рэжымныя «сілавікі», прымушаючы здымацца ў «пакаяных відэа». Да жанчыны таксама паспелі прыйсці з ператрусам, пасля чаго яна і вырашылася на пераезд. Сёння Анжаліка працуе на гатаванні ежы для школьнікаў і не адчувае асаблівага дыскамфорту ад знаходжання ў іншай краіне. Жанчына думае, што ў гэтым дапамагае вопыт дзяцінства з частымі зборамі – яна займалася плаваннем і дасягнула звання майстра спорту.
Казаць пра загінулага сына Анжаліцы няпроста. Яна разумее, што тыя, каго наўпрост не закранулі арганiзаваныя рэжымам гібелі, забываюцца пра іх і жывуць сваім жыццём, але ёй самой пры ўспамінах пра сына вельмі цяжка – да таго, што ў яе трасуцца рукі. Жанчына імкнецца «настроіцца, што пра кагосьці іншага гаворым, можа, кнігу абмяркоўваем ці фільм». Часам ёй хочацца, каб сын з“явіўся хаця б у сне і расказаў, як здарылася яго смерць. У «афіцыйнай» жа паперы з гэтай нагоды значыцца код «наўмыснае самапашкоджанне».
За магілай Мікіты знаходзіцца каму даглядаць і ў адсутнасць родных – фанаты не забываюць сваіх, там з“яўляюцца новыя шалікі.
Імя Мікіты Крыўцова таксама ўшанаванае ў назве падраздзялення БПЛА палка Каліноўскага – брат кажа, што ініцыяваў гэта не ён, але яму было прыемна. Таксама ў маці захоўваюцца два пасмяротныя медалі Мікіты – ад Рады БНР у выгнанні і Аб“яднанага пераходнага кабінета Святланы Ціханоўскай.
– Важна, што такія высокія людзі адзначылі яго ўчынак. Парыў справядлівасці… І што за гэта ён атрымаў, – са слязамі ў голасе выказалася аб узнагародах Анжаліка.
Дачка Мікіты Варвара зараз жыве ў Гданьску разам з маці, у новай сям“і. Мае зносіны з унучкай маці Крыўцова па большай частцы па тэлефоне, а на мінулыя зімовыя вакацыі дзяўчынку не адпусцілі ў госцi да бабулі.
– [Варвара] наогул уся [як] Мікіта: усміхаецца, як Мікіта, звычкі ў яе Мікітавыя, рысы характару. Яна кажа: «Мой тата герой Беларусі, яго забілі кепскія «міліцыянеры». А ці разумее яна мазгамі – не магу сказаць, – кажа Анжаліка.
Брат Мікіты праз тры гады хоча ўжо не помсты за брата, а афіцыйнага прызнання, што суіцыду не было.
– Спачатку ў мяне была нянавісць. Помсты вельмі хацелася. Думаю, мог бы здзейсніць нават забойства чалавека, калі б быў упэўнены, што ён гэта зрабіў з маім братам. Але зараз мне хочацца, каб людзі адказалі па законе. І аднавіць гонар майго брата, што гэта не сам ён павесіўся. Мне важна, каб той, хто гэта здзейсніў, панёс пакаранне па законе, – кажа Павел.
Поўнае відэа
