Былы спартыўны вядучы БТРК Ярмаш: «Да нянавісці да людзей у міліцэйскіх пагонах у мяне з'явілася адрыньванне да ваенных. У краіне не засталося органаў, якія не замазаліся ў чым-небудзь»
Былы вядучы спартыўнага блоку «Панарамы» Аляксандр Ярмаш у інтэрв'ю тэлеграм-каналу «О, спорт! Ты – мир!» распавёў, як цяпер ставіцца да дзяржаўных органаў у Беларусі.
– Слухаючы твае апавяданні, можна сказаць, што ты даволі доўга пратрымаўся ў Беларусі ў такім становішчы.
– Так, доўга, але што зробіш. Плюс у мяне былі абставіны – напрыклад, не было візы, каб паехаць у Еўрасаюз. Пасля пачатку вайны атрымаць яе стала яшчэ цяжэй. Ну і, як бы гэта дзіўна ні гучала, у нейкім сэнсе, напэўна, не хапала смеласці, каб пераехаць. Гэта значыць знаходзіцца ў краіне, дзе за меркаванне і «няправільныя» ва ўяўленні ўладаў словы садзяць, было не страшна, а пераезд у свабодную краіну, дзе можна не баяцца, што цябе затрымаюць проста праз нязгоду з прыладай, палохаў. Такі вось парадокс.
Напэўна, тут усё ўпіралася ў неразуменне, чым займацца за мяжой, як жыць далей. У Беларусі ты ў любым выпадку дома, нават няхай большасць знаёмых раз'ехаліся. Вось я гляджу па сацсетках і бачу, што вельмі шмат знаёмых зʼехала. Нават тыя хлопцы, якія ў пратэстах у 2020-м не ўдзельнічалі, бо яны не бачаць будучыні для сябе і сваёй сямʼі ў Беларусі. Яны зʼязджалі нават з маленькімі дзецьмі. Плюс многія рванулі за мяжу пасля пачатку вайны.
– Як думаеш, адна з прычын, чаму многія нязгодныя з рэжымам беларусы не зʼязджаюць, гэта як раз страх невядомасці перад жыццём за мяжой?
– Безумоўна. Тут яшчэ трэба разумець, куды ты едзеш. Напрыклад, Грузія. Пасля пачатку вайны туды рванулі расіяне – падскочылі кошты на жыллё. Польшча – там шмат украінцаў, якія беглі ад вайны, таму паўстае пытанне з месцам працы і жылля. Гэта знайсці не так і проста. Вось такія моманты спыняюць беларусаў, яны застаюцца на радзіме, таму што там у іх ёсць сваё жыллё, нейкая праца. Шмат хто не хоча гэта губляць, нават нягледзячы на тое, што жывуць у краіне, дзе тэрор фактычна ўзаконены.
Пры гэтым ведаеш што заўважыў? Ведаю людзей, якія супраць рэжыму, але калі пачалася вайна, яны пачалі падтрымліваць Расею. Мне наогул складана зразумець і растлумачыць, чаму так адбываецца. Складаная сітуацыя. У гэтым плане адбыўся чарговы раскол грамадства, і ў гэтай абстаноўцы жыць надзвычай складана.
Плюс за сабой заўважыў, што да нянавісці да людзей у міліцэйскіх пагонах у мяне зʼявілася абурэнне да вайскоўцаў. Да вайны ў мяне было да іх больш-менш лаяльнае стаўленне, але вайна ўсё змяніла. У краіне, па сутнасці, не засталося органаў, якія не замазаліся ў чым-небудзь адваротным. Нават тыя ж памежнікі на фоне гісторыі з бежанцамі трапілі ў адзін шэраг з сілавікамі. Яны ўсе выклікаюць злосць, нянавісць. Вельмі цяжка было жыць з такімі адчуваннямі, – падзяліўся Ярмош.
