Стэнлі Барэл: «У Японii мой маленькі сын стаў мясцовай зоркай. Увогуле, там прыемны народ»

Напярэдадні паядынку Адзінай лігі ВТБ з «Лакаматывам-Кубанню», які адбудзецца 10 студзеня а 15.00 на Мінск-Арэне, прэс-служба «Цмокаў» пагутарыла са Стэнлі БАРЭЛАМ – 30-гадовым абаронцам, які далучыўся да нас у першай палове снежня. У размове плэймейкер распавёў пра знаёмства з Аляксандрам Кудраўцавым, паскардзіўся на легіянерскі ліміт у японскім чэмпіянаце, падзяліўся першымі ўражаннямі пра Мінск і распавёў, чаму хутка адказаў на прапанову «драконаў».

- Стэнлі, калі ты ўпершыню пачуў пра цікавасць з боку «Цмокаў»?

– За пару дзён да выязнога матча «драконаў» з «Шаўляем». 

- Як хутка пагадзіўся на падпісанне кантракту?

– Дастаткова аператыўна. Па-першае, зацікавіў удзел дружыны ў лізе ВТБ. Па-другое, сутыкнуўся з тым, што мог пазбавіцца гульнявой практыкі да канца сезона. Бо японскі «Хітачы Сан Рокетс» у лістападзе адлічыў мяне. Знайсці ж клуб у пачатку зімы – няпростая задача. У выніку мог праседзець без каманды да канца вясны, чакаючы падпісной кампаніі. Добра, што мінчукі далі шанец, на які я з радасцю адгукнуўся. Адзінае, што спатрэбіўся нейкі час, каб параіцца з сям’ёй. Але яна не была супраць чарговага пераезду. 

- У гэтым сезоне мінчукоў ужо пакінулі два амерыканскіх абаронцы. Бянтэжыў гэты факт?

– Ніколькі. Я ж не ведаю, як яны сябе праявілі і ў цэлым мала знаёмы з іх якасцямі. Так што не задумваюся аб папярэдніках, а канцэнтруюся на сваёй гульні і тым, каб зрабіць каманду лепш. 

- Што ты ведаў пра «Цмокаў» да таго, як перайшоў у іх стан? Акрамя таго, што яны выступаюць у лізе ВТБ.

– Няшмат. Прычым усе – са слоў Сашы Кудраўцава, з якім мы ў мінулым сезоне гулялі ў турэцкім «Газіянтэпе». Мы з ім выдатна мелі зносіны – і ён часта распавядаў пра «драконаў». У той час я, праўда, не ўяўляў, што апынуся ў Мінску. Аднак у той момант, калі «Цмокі» прапанавалі кантракт, успомніў тыя гісторыі. Акрамя таго, адразу ж звязаўся з Сашам. Увогуле, рады, што зноў выступаю з разам. Ён выдатны хлопец.

- Тады што ведаў пра Беларусь у цэлым?

– Практычна нічога. Бо, як вы разумееце, раней я тут не быў.

- Якія першыя ўражанні аб краіне і горадзе? У прыватнасці, аб надвор’і, якое мяняецца штодня.

– Надвор’е не здзівіла. Бо я падрыхтаваўся да таго, што будзе холадна і снежна. Асабліва ў гэты час года. Яшчэ не паспеў разгледзець горад як след. Аднак кінулася ў вочы добразычлівасць і спагадлівасць беларусаў. Акрамя таго, тут бяспечна. Апошні фактар немалаважны, бо я ніколі не перавёз бы сям’ю ў небяспечнае з крымінальнага пункту гледжання месца. Увогуле, нам тут падабаецца. 

- Да беларускіх грошай паспеў прывыкнуць? Або ў крамах па-ранейшаму ўзнікаюць праблемы?

– Практычна ўсюды расплачваюся карткай, таму складанасцяў няма. Хіба што ў таксі, але і там неспадзяванкі не здараюцца. 

- Цяперашні сезон ты пачаў у японскай камандзе «Хітачы Сан Рокетс». Чым характэрная тамтэйшая НБЛ?

– Узровень гульні досыць высокі. Што ж да мяне, то я апёкся на мясцовых правілах. Больш канкрэтна – ліміце на колькасць легіянераў на пляцоўцы, пра што мяне не папярэдзілі. Са мной жа ў камандзе выступалі Джошуа Хэйтвэлт і Айра Браўн – «вялікі» і форвард адпаведна, якія па справядлівасці атрымліваюць шмат гульнявога часу. У выніку ўсю першую чвэрць я праседжваў на лаўцы, выходзіў на паркет у другой, часам з’яўляўся ў трэцяй і рэдка атрымліваў шанец у заключнай. Вядома, я не скардзіўся – фарміраваннем ратацыі займаецца трэнер. Я ж абавязаны прыносіць калектыву максімальную карысць па-за залежнасці ад таго, колькі хвілін праводжу на пляцоўцы. Аднак генеральны мэнэджар не ўхваліў сітуацыі, пры якой ён заплаціў немалыя грошы за гульца, які гуляе эпізадычныя ролі. У выніку ён і разарваў кантракт. Праўда, заплаціўшы немалую кампенсацыю. Дзякуючы ёй я зарабіў амаль столькі ж, колькі атрымаў бы да канца сезона. У астатнім жа не магу сказаць нічога дрэннага. Ні пра каманду, ні пра лігу ў цэлым.

- Наколькі папулярны баскетбол у Японіі? Колькі гледачоў у сярэднім прыходзяць на матчы чэмпіянату?

– У многіх клубаў ёсць групы падтрымкі. Але па 5-10 тысяч матчы першынства не збіралі. Праўда, сціплую наведвальнасць згладжвае гульня ў малых залах, у якіх дзякуючы лепшай акустыцы ствараецца ілюзія апантанай падтрымкі. 

- Чым мацней за ўсё здзівіла Японія?

– Зноў жа, праклятым правілам (смяецца). Пасля падпісання кантракту я меў зносіны з галоўкамам – і ён планаваў выдзяляць мне па 25-26 хвілін. Раней я нярэдка гуляў практычна без замен. Але з такой сітуацыяй змірыўся. Аднак на справе я часам атрымліваў удвая менш часу! Як бы там ні было, у нас сабраўся выдатны калектыў, у якім удалося стварыць добрую атмасферу. Бо калі дружына не трапляе ў плэй-оф, а ў наступным сезоне лідзіруе ў чэмпіянаце, «прывозячы» сапернікам па 20 ачкоў перавагі, гэта пра штосьці кажа – і ўжо дакладна не схіляе да зменаў у складзе. Але генеральны мэнэджар палічыў інакш. Што пацешна, пасля майго адлічэння каманда пацярпела тры паразы запар. Тым не менш, жадаю ёй толькі поспехаў. 

- Некаторыя баскетбалісты, якія выступалі ў Азіі, распавядалі, што з-за фактуры і знешнасці нязменна прыкоўвалі павышаную ўвагу. Як рэагавалі японцы, сустракаючы цябе на вуліцах?

– Таксама касіліся ў мой бок. Часам даставалі фотаапараты. Але тут няма нічога незвычайнага – я ж замежнік і паводзіў бы сябе гэтак жа. Пры гэтым ім не ўласцівы расізм. Наадварот, калі яны бачылі, што я не магу знайсці краму ці банк, заўсёды падыходзілі і дапамагалі. Мой маленькі сын і зусім стаў мясцовай зоркай. Увогуле, японцы – прыемны народ. 

- За багатую кар’еру ты паспеў пагуляць у Бельгіі, Польшчы, Германіі, Ізраілі і іншых дзяржавах. Якая з краін запаў у душу?

– У некаторых я адчуваў сябе камфортна ў гульнявым плане, у іншых – у бытавым. Што тычыцца баскетбольнага боку, то тут вылучу нямецкі перыяд. Сезон-2012/13, праведзены ў «Брэмерхавэне», і зусім стаў лепшым у маёй прафесійнай кар’еры. Дзякуючы прафесіяналізму настаўніка я ўвайшоў у лік лідараў лігі па ачках і перадачах. Што ж да бытавых умоў, то тут, зноў жа, вылучаецца Японія, а таксама Ізраіль. Чаго я не чакаў, бо навіны, якія паступаюць адтуль, у асноўным носяць трагічнае адценне. Што ж да Беларусі, то, паўтаруся, поўнага ўражання пакуль не склаў. Бо нямала часу я праводжу ў зале, трэніруючыся па два разы на дзень і ўспамінаючы тым самым даўнія ўніверсітэцкія часы. 

- Нарэшце, чаго б ты хацеў дасягнуць да канца сезона?

– Дапамагчы камандзе выйсці ў плэй-оф лігі ВТБ. Вядома, бягучая сітуацыя далёкая ад ідэальнай. Але ўсё яшчэ можна выправіць. Калі ж мне не ўдасца прынесці карысць калектыву, атрымаецца, што я дарма перапыніў «адпачынак».