Дыскваліфікаваны за допінг барэц Грышчанка пра пераход у ММА: «Спачатку я быў разгублены. Але за тры гады адчуваю, што рост у мяне проста вялізны. І патэнцыял таксама немаленькі»
Беларускі барэц Кірыл Грышчанка, дыскваліфікаваны на 4 гады з-за допінгу, расказаў аб тым, як прыйшоў у змешаныя адзінаборствы.
Нагадаем, што Грышчанка заваяваў залаты медаль II Еўрапейскіх гульняў, аднак яго забралі праз допінг.
– Думаю, гэта цяжка – калі не можаш займацца любімым відам спорту. Асабліва калі не толькі аддаў яму шмат гадоў, але яшчэ і дасягнуў сур'ёзных поспехаў.
– Вядома, спачатку я быў разгублены. Здымная кватэра, жонка, на руках паўгадовая дачка... Адразу ж пайшоў працаваць фітнес-трэнерам. Але мяне хапіла на месяц. Часам сядзеў і думаў: што я тут раблю?
Неяк мацаў па інстаграме і натыкнуўся на профіль прыяцеля-барэц, які пайшоў трэніравацца ў змешаныя баявыя адзінаборствы – да Канстанціна Маханькова.
Потым, калі мы сустрэліся з Канстанцінам Міхайлавічам, я спытаў: «Мне 29 гадоў, ці нармальна ў такім узросце пачынаць у ММА?» У нас у барацьбе цяжам можна выступаць і да сарака гадоў. Маханькоў адказаў, што ў іх такая ж карціна. «А ўдарную тэхніку мы табе за два-тры гады паставім, і ўсё будзе нармальна».
Ну і пачалі працаваць. А так як у групе Міхалыча было шмат баксёраў і кікбаксёраў, то «ўдарку» мне падцягнулі даволі хутка.
Не хачу хваліцца, але ў мяне атрымліваецца схопліваць новыя рухі. Можа, таму, што бацька быў баскетбалістам і мне перадаліся яго гены ігравіка, якія выдатна дапамагаюць арыентавацца ва «ўдарцы». Хоць, не схаваю, спачатку было вельмі цяжка. Атрымліваць па галаве і печані – так сабе задавальненне, і ўсе вабноты новага для мяне віду спорту я адчуў спаўна.
Але потым я ў сябе паверыў і пачаў выступаць у камерцыйных турнірах. Спачатку ў нас, у Беларусі. Правёў тры баі і ва ўсіх перамог.
А потым мяне запрасілі ў ONE Championship.
– Перарабіць барацьбітаўскую псіхалогію ў байцоўскую, мусіць, таксама было няпроста.
– Гэта так. Насамрэч у барацьбе, асабліва ў цяжаў, ніхто не кідаецца на суперніка што дурны. Спачатку праходзіць выведка. Супернікі імкнуцца крыху паштурхацца, каб адчуць адзін аднаго.
У ММА ж усё наадварот – супернік адразу пераходзіць у атаку, і да гэтага трэба быць гатовым. Бо ўсё можа вельмі хутка скончыцца. Гэтак жа самаму трэба пачынаць агрэсіўна, каб супернік разумеў, што ты выйшаў у клетку з сур'ёзнымі намерамі і саступаць не збіраешся.
– Зусім іншыя эмоцыі адчуваеш у клетцы, чым на дыване?
- У барацьбе ты ведаеш, што па галаве не атрымаеш. А тут усё роўна як выйшаў пабіцца, і прыляцець можа ў любы момант, прычым як заўгодна – рукой, локцем, нагой, каленам… Нельга расслабляцца ні на секунду, нават калі ўсё ідзе па плане. Хоць, як кажуць байцы, любы, нават самы вывераны, план на бой мяняецца, як толькі табе добра прылятае.
Я тры гады ў ММА і адчуваю, што рост у мяне проста вялізны. І патэнцыял для развіцця таксама немаленькі.
– Напэўна, вам прыйшлося пашкадаваць, што ў роднай грэка-рымскай барацьбе «праходаў» у ногі няма і змагаюцца там толькі рукамі.
– Усе недахопы кампенсуюцца добрымі якасцямі. З-за таго, што ў нас уся праца пабудавана «на руках», я маю перавагу ў сеткі. Ну і калі перакладаю суперніка ў партар, то аказваю на яго ціск, уласцівы майму ўлюбёнаму стылю ,барацьбы. І прадстаўнікам іншых відаў барацьбы, паверце, гэта не вельмі падабаецца.
Асаблівасць змешаных адзінаборстваў у тым, што трэба ўмець многае, а для гэтага неабходна часцей сустракацца ў спарынгах з прадстаўнікамі іншых школ. Напрыклад, мне не хапае тэхнікі грэплінга і, адпаведна, уменні атрымліваць перамогі з дапамогай задушлівых і болевых прыёмаў – у роднай грэка-рымскай барацьбе іх проста няма. У Беларусі ж майстроў грэплінга, прама скажам, мала, – сказаў Грышчанка.