Форвард «Гомеля» Казлоўскі: «Пасля войска сышоў з футбола ў інкасатары. Гэта праца на перспектыву, але яшчэ спадзяваўся, што зайграю дзе-небудзь»

Нападаючы «Гомеля» Дзяніс Казлоўскі распавёў пра тое, як працаваў інкасатарам.

– Чытаў у адным з тваіх інтэрв'ю, што ты хацеў зусім завязаць з футболам?

– Пасля войска я яшчэ хацеў гуляць. Думаў, што кіраўніцтва «Белшыны» разлічвае на мяне. Пасля войска вярнуўся ў клуб, нейкі час патрэніраваўся, але не ўбачыў які-небудзь зацікаўленасці ўва мне. А мне ўжо амаль 21 год на той момант быў. У гэтым узросце я разумеў, што за дубль гуляць не хачу. Паколькі ў мяне быў кантракт да 23-х гадоў, любы клуб, які захацеў бы мяне бачыць у сябе, мусіў выплаціць кампенсацыю. А гэта амаль нерэальна было.

– Што ты адчуваў у той момант?

– Была крыўда на ўвесь свет. Цяпер разумею, што ў першую чаргу варта было вінаваціць сябе. Трэба было пераламаць ганарыстасць, паспрабаваць даказаць і сабе, і навакольным, што я нечага варты. Але я, можна сказаць, псіхануў. Юнацкі максімалізм перамог. Як кажуць: «Пайду наліха бабулі ўтаплюся». Пасля паўгода гэтых пакут, я скончыў з футболам. У асноўны склад я не праходзіў, на мяне не надта разлічвалі. Пачаў шукаць сябе ў нечым іншым.

– Наколькі я зразумеў, нешта іншае – гэта зусім незвязанае са спортам праца інкасатарам?

– Так, патрапіў я туды дзякуючы рабятам з войска. Многія з таварышаў па службе пасля арміі выбралі гэтую дарогу. Праца на той момант нядрэнная была. Да таго ж цудоўна разумеў, што ў мяне будзе вольны час, змагу недзе «ў аматарах» гуляць.

І такая магчымасць прадставілася з камандай «Асіповічы». Туды шмат хлопцаў, якія скончылі сваю кар'еру ў «Белшыне», прыязджалі гуляць. Для разумення, другая ліга тады была па ўзроўні параўнальная з цяперашняй першай.

– Што фінансава было больш выгадна: праца інкасатарам або хлеб футбаліста першай лігі?

– Праца інкасатарам – гэта праца на перспектыву. Калі казаць пра фінансавы бок, мусіць, у Гомелі было выгодней. Але я працу інкасатарам і не разглядаў у доўгую. Жадаў некаторы час папрацаваць, знайсці сябе, зразумець, чаго я сапраўды жадаю. Тады яшчэ спадзяваўся, што зайграю дзе-небудзь, – распавёў Казлоўскі.