Экс-варатар «Дняпра» Жураў: «Пакрыўдзіў Кузьмініча сухпайком, а раніцой выскачыла тое інтэрв'ю»
Экс-галкіпер «Дняпра» (Д2) Уладзімір Жураў адрэагаваў на абвінавачанне начальніка каманды аб тым, што паслаў каманду пасля матчу з «Макслайнам».
Нагадаем, раней трэнер каманды Сяргей Кузьмініч расказаў аб тым, што варатара знайшлі п'яным на летняй тэрасе ўстановы пасля таго, як ён прапусціў некалькі трэніровак і матч з віцебскай камандай. Трэнер таксама расказаў, што Жураў адлічаны з каманды.
– Што тычыцца таго, быццам я пасылаў каманду на нейкія літары. Са мной звязаўся начальнік каманды. Чалавек, які мяне падставіў сваёй няпраўдай. У яго ў камандзе падпольная мянушка – Генадзь Ветраў. Бо вецер ганяе.
І вось ён мне патэлефанаваў у панядзелак – ужо пасля матчу з «Макслайнам». І кажа: «Добры дзень, Вова». Я яму: «Добры дзень. Я зараз у сваіх Клімавічах. Прыеду ў аўторак і напішу заяву». Ён мне: «Ты з трэнерам хочаш паразмаўляць?» – «Не». І тэлефон упаў: «Ну ўсё, добра. Давай, пакуль».
Прыходжу ў аўторак у офіс клубу пісаць заяву. А потым яшчэ трэба было, каб гэтыя паперкі падпісалі галоўны трэнер, яго памагаты, начальнік каманды.
Затым заходжу да каманды на абед. Пацаны са мной прывіталіся, усё нармальна. І кажуць: «Журык, быў збор, на якім галоўны трэнер сказаў, што ты нас усіх паслаў на тры літары». Я сяджу ў шоку – наогул не разумею, што адбываецца.
Рабят сапраўды нікуды не пасылаў бы. Бо я з імі адзін хлеб ем. І яны мяне ведаюць: калі ўжо і паслаў бы, то проста ў твар, прычым за нешта. А проста так…
Гляджу, нагавор пайшоў. Гэта ўвогуле прыдуманая гісторыя. Не ведаю, навошта гэты Генадзь Ветраў так зрабіў. Можа, хацеў нешта ўпрыгожыць.
Дачакаўся тады за абедам галоўнага, і пайшла ў нас дыскусія. Адразу пачаў разрульваць сітуацыю з тым званком. Герашчанка тут жа тэлефануе начальніку каманды. Той сцвярджае, быццам я ўсё гэта казаў – і нібыта ў яго нават сведкі нейкія ёсць. Ну і тут пачалася спякота.
А трэба сказаць, што ў мяне з галоўным трэнерам ужо да гэтага была заруба. Яна здарылася адразу пасля гульні з «Жодзіна-Паўднёвым», якому ўвесну прайгралі ў Магілёве – 0:1. У нас што ні правальная гульня, то вінаватыя футбалісты. І тады ў раздзявальні ў нас з Герашчанкам адбыўся дыялог на павышаных танах.
І пасля гэтага стаўленне галоўнага трэнера да мяне было ўжо зусім іншым. Хоць я казаў усё сапраўды: «Што гэта такое? У нас што ні паражэнне – вы нас клоўнамі лічыце. Кажаце, што мы не футбалісты, і ўсё такое».
І вось тады за абедам я пачаў прама казаць Герашчанку, якія праблемы існуюць у клубе. Пытаю: «Чаму ў камандзе робiцца гэта, вось гэта і вось гэта?» Пачаў выказваць яму праўду.
І зачапіў усіх пакрысе, але па справе. Уключаючы і Казімірыча, якому гэта, напэўна, не спадабалася. Яго паклікаў да сябе памагатым галоўны трэнер. Дык ты павінен хоць нешта рабіць. А чалавек у гэтай камандзе хадзіў па полі, траву камячыў і гуляў з пацанамі на пенальці на снікерсы.
А вось на што ён так моцна пакрыўдзіўся. Ён жыве на базе – як і наш капітан Дзіма Цярэшчанка. І дайшло да такога нахабства, што чалавек нават сам на абед не ездзіў, а прасіў Цярэшчанку прывезці адтуль паесці. Ну, добра, адзін раз, ну два. А сам пры гэтым нічога ў камандзе не робіць. Мы яго называем трэнер па лічбах, які толькі лічыць гэтай свой Інстат. Не ведаю, праўда, які – можа, выдуманы. І глядзіць, як трэніруюць Капаў і Молчан.
Вось я і спытаў тады ў Герашчанкі: «А гэта нармальна ўвогуле? Чалавек у вас настолькі нахабны, што нават не ездзіць есці сам, а яму павінен Дзіма Цярэшчанка, якому 36 гадоў, вазіць кожны дзень гэтую пайку». А Цярэшчанка – добрай душы чалавек, вось на ім і пачалі ездзіць. Кузьмініч проста вельмі добрае ўладкаваўся. Выйдзе на балкончык, заданне дасць: «Прывязіце, паднясіце».
А самога Казімірыча пры гэтай нашай размове з Герашчанкам не было. І атрымоўваецца, што яму ўсё гэта перадаў галоўны трэнер. І той вельмі пакрыўдзіўся на праўду.
Пасля той лаянкі за абедам усё раз'ехаліся па хатах. І мяне адразу ж выкінулі з чата каманды ў вайберы. Але рашыў, што ўсё гэта проста так не пакіну. Сабраўся на наступны дзень прыйсці на трэніроўку – і расказаць усё, як ёсць. Вось раніцой якраз і выскачыла тое інтэрв'ю.
Адразу падумалася - ну вось, пакрыўдзіў Кузьмініча гэтым сухпайком. Прыехаў я на трэніроўку. У выніку мяне не хацелі нават у распранальню пускаць. Хаця я палову кар'еры ў Магілёве правёў. А тут прыходзіць чалавек, які вельмі высокага меркавання аб сабе.
Дзе ж усе яны былі, калі «Дняпро» ў другой лізе калупаўся? А любяць жа прыйсці ўжо на нешта гатовае. Для мяне гэта было непрыемна. Але ўсё роўна сабраў тады каманду. Пагаварыў з хлопцамі, развітаўся і сказаў, што іх ніколі не абражаў. Ды хлопцы гэта і самі цудоўна ведаюць.
А пра тое, што нібыта паслаў на тры літары, усё было паднесена менавіта ў прамым сэнсе. У мяне начальнік каманды тады нават не пытаўся, ці хачу папрасіць прабачэння ў каманды. Можна было б нешта прыдумаць, калі б я быў у момант той размовы выпіў. Пра мяне ж кажуць, быццам заўсёды сыходжу ў запоі. А тады быў у здаровым розуме і цвярозай памяці. Пасля гэтага раззлаваўся, тэлефаную начальніку каманды: «А што гэта за такое?» А ён мне: «Пачакай, у мяне ёсць справы. Потым ператэлефаную». Так калі ты ад мяне чуў, што я паслаў каманду на тры літары, то пачнеш жа абурацца - маўляў, Журык, што ты тут пачынаеш мне казкі расказваць. А такога не было, – сказаў Жураў.
