Брамнік «Тарпеда-БелАЗ» Прышывалка: «Навошта мне ездзіць кудысьці на прагляд, калі мяне клічуць у наймацнейшую каманду краіны?»

Брамнік Павел Прышывалка, які гэтай зімой перайшоў з «Цэнтра футбола» ў «Тарпеда-БелАЗ», распавёў пра свой новы клуб.

– Нядаўна вы падпісалі кантракт з «Тарпеда-БелАЗ». Раскажыце пра свае ўражанні?

– Калі пераходзіш з другой лігі ў клуб «вышкі», розніца вельмі бачная. Зусім іншая арганізацыя трэніровачнага працэсу, умовы. Адчуваецца, што гэта ўжо зусім іншы ўзровень. Спачатку было як у космасе, аднак з цягам часу абвык. Уражанні самыя станоўчыя. Вельмі тут падабаецца і калектыў, і трэнерскі штаб, і створаныя ў клубе ўмовы.

– Ці былі ў вас прапановы, акрамя «Тарпеда-БелАЗ»?

– Я хацеў вярнуцца ў вышэйшую лігу. Зразумела, што гэта было цяжка пасля Д3. Нашы каманды выходзяць з водпуску ў студзені, там пачынаюцца прагляды, а ў снежні яшчэ нельга патэлефанаваць, дамовіцца пра тыя ж прагляды. Тым больш калі ты выступаў у другой лізе. Гэта сапраўды падобна на ката ў мяшку. З такім ніхто б адразу не падпісаў кантракт. А Сяргей Мікалаевіч адразу абазначыў такую цікавасць. І размова ішла адразу пра падпісанне кантракта. Так, былі некаторыя іншыя варыянты, але толькі з праглядам.

– Прапановы з вышэйшай лігі?

– Так. Ішлі размовы, што можна прыехаць на прагляд, але ў Жодзіна быў гатовы кантракт. Людзі хацелі мяне бачыць. Да таго ж каманда ў Жодзіне сабралася сапраўды моцная. Падумаў, навошта мне ездзіць кудысьці на прагляд, калі мяне клічуць у наймацнейшую каманду краіны з лепшымі ўмовамі, што ў нас ёсць?

– Вы лічыце, што ў Жодзіне найлепшыя ўмовы ў Беларусі?

– З таго, што я ведаю – так.

– Вас клікалі на месца трэцяга брамніка. А як жа амбіцыі?

– Яны ёсць заўсёды. Інакш навошта ў 24 гады мне ехаць сюды? Мог бы пайсці ў каманду ніжэй класам і гуляць. Але калі ў цябе няма канкурэнцыі, пра рост не можа быць і гаворкі. На тыдні ў каманды матч і пяць трэніровак. І калі няма дастойнага канкурэнта, то можна толькі на трох з іх добра сябе праявіць, але ўсё роўна выйсці ў асноўным складзе. Праваліў матч – і ўсё роўна гуляеш. Ведаеш, што ты першы.

У Жодзіне ж сітуацыя іншая. Паклікалі трэцім, але сказалі, што ўсё ў маіх руках. І я разумею, што калі буду мацнейшым, то і ў аснову траплю. Трэнер жа не вораг сабе. Даказвай – і будзеш гуляць. З Цімафеем Юрасавым і Жэняй Абрамовічам у нас здаровая канкурэнцыя. І гэта цікава! Ты бачыш іх моцныя бакі, спрабуеш у нечым стаць лепш. Гэта значыць, на іх фоне таксама выціскаеш з сябе максімум, паколькі разумееш, што не можаш па-іншаму. Інакш адкінуць максімальна назад. Тое ж самае і ў матчах. І Жэня, і Цімафей разумеюць, што павінны быць на піку сваіх магчымасцей. Бо ёсць канкурэнцыя. Нельга даваць сабе паслабіцца. І яны таксама растуць, – распавёў Прышывалка.