Абаронца маскоўскага «Дынама» Гатавец: «Мне было 14-15, прыехалі паўночнаамерыканскія трэнеры з кэмпам, Вудкрафт быў. Спыталі, ці хацеў бы я з'ехаць у Паўночную Амерыку вучыцца. Сказаў: «Вядома»

Абаронца маскоўскага «Дынама» Кірыл Гатавец на падкасце свайго аднаклубніка Аляксея Патапава і хакеіста «Нафтахіміка» Максіма Ганчарова распавёў пра тое, як з'ехаў у 11-м класе вучыцца ў ЗША.

Аляксей Патапаў: З якога класа ты з'ехаў?

Кірыл Гатавец: Я пасля 10-га з'ехаў. У Беларусі я быў бы ў выпускным, 11-м, класе, а там 12, таму я два класы адвучыўся ў школе [у ЗША] і яшчэ 4 гады ва ўніверсітэце.

Максім Ганчароў: Ты з'ехаў жа ў школу «Шаттак Сэнт-Меры»? Яна ж лічыцца суперкрутой школай? Там хакейная падрыхтоўка вельмі крутая.

Кірыл Гатавец: Ну так.

Аляксей Патапаў: А можна крыху раней? Як ты прыняў рашэнне? Як ты выйшаў, хто прапанаваў, ці ты сам вырашыў з'ехаць? Як гэта ўвогуле адбываецца?

Кірыл Гатавец: Насамрэч, усё ад бацькоў ішло. У мяне бацькі яшчэ з першага класа мне казалі, што адукацыя павінна быць на першым месцы, што ў хакей вечна гуляць не будзеш. У малым узросце ты не будуеш планаў, даляглядаў, ілюзій на рахунак таго, што гэта [хакей] будзе твая праца. Я, мусіць, толькі, калі мяне ў зборную першы раз паклікалі, калі я драфт прайшоў, тады задумаўся, што хакей можа быць рэальна прафесіяй.

А да гэтага ты гуляеш, табе падабаецца, але колькі такіх, хто гуляе і нікуды [не пападае].

Максім Ганчароў: А ты калі ў Беларусі вучыўся, у цябе атрымлівалася сумяшчаць [вучобу і спорт]? Таму што я памятаю, што ў апошніх класах увогуле ніяк не сумясціць адукацыю і хакей.

Кірыл Гатавец: Да 10-га класа атрымлівалася, у 10-м, калі мяне ўжо ўзялі ў фарм-клуб «Юнацтва», гэта атрымліваецца другая ліга Беларусі, і там не пытаюцца, вучышся ты ці не. Паставілі трэніроўку ў 11 раніцы і ўсё. І ў мяне атрымлівалася, што я прыходзіў на 3 урокі, потым сыходзіў, неяк даводзілася дамаўляцца з настаўнікамі.

Мне бацькі часам такія ўмовы ставілі, напрыклад, калі я чвэрць дрэнна скончваю, то наступную чвэрць я ў хакей гуляць не буду.

Максім Ганчароў: І было хоць раз такое?

Кірыл Гатавец: Не, не было, хакей вельмі падабаўся, таму матывацыя была добрая.

Аляксей Патапаў: У школе вучышся і? У плане пераезду, як гэта адбылося?

Максім Ганчароў: Адкуль увогуле прыйшла ідэя з'ехаць у Амерыку?

Кірыл Гатавец: Адзін сябар таты адправіў свайго сына ў акадэмію пры «Оксфардзе» ў Англію вучыцца. І вось у мяне бацькі таксама хацелі, каб я атрымаў адукацыю за мяжой. Мне гадоў 14-15 было, і стаяла сур'ёзнае пытанне, можа быць, нават сканчаць, каб ехаць вучыцца.

Пашанцавала, што ў той год прыехалі паўночнаамерыканскія трэнеры да нас у Беларусь з лагерам трэніровачным. Якраз Вудкрафт быў. Я тады быў удзельнікам кэмпа і адзін з нямногіх, хто па-ангельску размаўляў. Таксама падзяка бацькам, што яны мяне з 4 гадоў адправілі да рэпетытара па англійскай мове – мудрае рашэнне з боку бацькоў.

Дык вось я пачаў размаўляць з гэтымі паўночнаамерыканцамі. Яны паглядзелі, што ўзровень хакея ў мяне добры, і пачалі пытацца, як я вучуся. Вучыўся я таксама дастаткова добра на той момант. Пачалі яны пытацца, ці не хацеў бы ты з'ехаць у Паўночную Амерыку вучыцца, гуляць. Я сказаў: «Вядома, хацеў бы».

Звялі з чалавекам. За год гэта ўсё арганізавалася. Я з'ездзіў у школу на прагляд. Мне было 16 гадоў. Я прайшоў прагляд, трэнер мяне ўзяў. Мне яшчэ зніжку зрабілі вялікую.

Максім Ганчароў: А там [у школе] праўда ёсць такое, што вось ты гуляеш у камандзе, і калі дрэнная паспяховасць, ты можаш нейкія гульні прапускаць ці на выезд не паехаць, каб дагнаць.

Кірыл Гатавец: Так, цябе адхіляюць, пакуль не выправіш.

Аляксей Патапаў: Дрэнна – гэта двойкі?

Кірыл Гатавец: Кожная школа, універсітэт па-рознаму ўсё гэта робіць. У маёй школе такога не было, таму што гэтая школа вельмі элітная, сканцэнтраваная на адукацыі, тамака ўсе вучыліся. А ва ўніверсітэце, калі ў цябе было ніжэй C (адзнака «даволі», або 3 па пяцібальнай сістэме – Tribuna.com), па-мойму, або З з мінусам, то трэнер мог цябе адхіліць. Але зноў жа, гэта не ўніверсітэт вырашаў, а трэнер. Гэтае проста правіла было.

Трэнер цябе адхіляў ці нават не адхіляў, але ты павінен быў кожны дзень у 8 раніцы прыходзіць на арэну і сядзець пры ім, рабіць урокі ці нечым займацца.