Шкурын нагадвае пра тое, што беларусы ўмеюць забіваць за мяжой. Гэта сапраўды вельмі рэдкая зʼява
Асабліва на сурʼёзным узроўні.
Ілля Шкурын працягвае стабільна забіваць у Польшчы. У 23 матчах у яго 12 галоў, прычым выключна з гульні (і яшчэ пяць асістаў зверху). На сёння гэта другое месца ў спісе бамбардзіраў Экстракласы, галоўны трэнер «Сталі», за якую выступае футбаліст, кажа пра цікавасць прадстаўнікоў топ-5 ліг.
Ну а для нас гэта нагода радавацца за суайчынніка, таму што беларускія форварды за мяжой разрываюць вельмі і вельмі рэдка. Але такое ўжо здаралася. Проста вы маглі яшчэ не нарадзіцца, калі самыя істотныя дасягненні на сурʼёзным узроўні фіксаваліся.
Сяргей Герасімец
Сезон-1994/95 быў для нападніка другім у складзе ізраільскай «Бней Іегуды», куды той перайшоў з мінскага «Дынама». У дэбютным чэмпіянаце Герасімец больш падыгрываў украінцу Мікалаю Кудрыцкаму, але той загінуў у аўтакатастрофе вясной 1994-га, і галоўнай зоркай каманды стаў беларус па пашпарце, які, зрэшты, таксама нарадзіўся ва Украіне. Па выніках 17 тураў чэмпіянату-1994/95 Герасімец з 12 галамі быў найлепшым бамбардзірам лігі, а яго каманда змагалася за медалі. Асобна адзначым хет-трык у вароты «Хапаэля» з Беер-Шэвы (3:3) – прамога канкурэнта за тройку (адзнакі 1:16, 3:15, 5:28).
Аднак затым у гульца зборнай Беларусі і яго каманды пачаўся спад. За 13 тураў пры стабільных 90 хвілінах на полі легіянер забіў усяго аднойчы і ў выніку стаў трэцім бамбардзірам чэмпіянату. «Бней Іегуда» на гэтым жа адрэзку набрала ўсяго сем пунктаў і фінішавала толькі 10-й.
У тым жа сезоне Герасімец забіў пераможны мяч у вароты зборнай Нідэрландаў (1:0) у чэрвені 1995-га. Пасля летняга адпачынку футбаліст вярнуўся ў «Бней Іегуду». Адгуляў за яе шэсць матчаў без галоў, атрымаў цяжкую траўму, праз якую вылецеў на год, а аднавіўшыся, расстаўся з клубам. Перазапускаць карʼеру зʼехаў у чэмпіянат Расіі, дзе ў пачатку 1997-га падпісаўся з «Балтыкай».
Пётр Качура
25-гадовы форвард перайшоў у Д2 Англіі перад стартам сезона-1996/97 і адразу там выбіў 12 мячоў за 40 матчаў. Шкадаваць пра выдаткаваныя на легіянера 650 тысячах фунтаў, якія атрымала мінскае «Дынама», «Шэфілду Юнайтэд» не выпадала. Свой першы мяч Качура аформіў у пятай гульні. Атрымаўшы паўгадзіны на полі, спачатку аддаў галявую, а на 90+2-й хвіліне прынёс перамогу над «Вулверхэмптанам» (2:1) (адзнака 14:39).
Качура дапамагаў камандзе змагацца за выхад у элітны дывізіён (толькі аднойчы мяч беларуса не прынёс калектыву пунктаў), аднак у фінальным матчы плей-оф «Шэфілд» саступіў «Крыстал Пэлас». Затое заўзятары прызналі форварда зборнай Беларусі найлепшым іграком сезона. У 1996/97-м Качура падзяліў званне найлепшага бамбардзіра каманды з шатландцам Эндзі Уолкерам. Праўда, на ўзроўні лігі 12 галоў выглядалі сціплым вынікам – 25-е месца ў бамбардзірскім спісе.
Пазіцыі Качура пахіснуліся пасля адстаўкі Говарда Кендала, які яму давяраў і дапамагаў. За наступныя паўтара сезона ў «Юнайтэд» легіянер папрацаваў яшчэ з чатырма галоўнымі трэнерамі, часам месяцамі не выходзячы на поле.
У пачатку 2000-га адправіўся зарабляць у чэмпіянат Кітая.
Максім Рамашчанка
Чатыры гады правёў у турэцкім чэмпіянаце, самым паспяховым у плане выніковасці стаў другі сезон (2001/02). 25-гадовы Рамашчанка стабільна выходзіў у стартавым складзе «Газіянтэпспора», а свае пункты па «гол+пас» (12+4 у 30 матчах) раўнамерна размеркаваў па 34 турах.
Найлепей у левага хаўбека атрымлівалася з «Бешыкташам», які змагаўся за медалі. У першым крузе адкрыў лік (1:3).
А ў заключным туры прынёс перамогу над сталічнай камандай 1:0, што дазволіла «Газіянтэпспору» фінішаваць шостым (праўда, пасля бронзавага сезона гэта не вельмі ўражвала). Гулец зборнай Беларусі заняў 19-ы радок у спісе бамбардзіраў таго сезона і падзяліў званне найлепшага снайпера каманды з Фаціхам Тэкке. У тым жа сезоне «Газіянтэпспор» прайшоў адзін раўнд Кубка УЕФА. Адзін з галоў у вароты «Зімбру» (0:0, 4:1) запісаў на свой рахунак Рамашчанка.
Затым ён правёў яшчэ два якасныя гады ў турэцкай Суперлізе, у суме набраўшы за «Газіянтэпспор» і «Трабзанспор» 13+8 у 42 матчах, пасля чаго вярнуўся ў маскоўскае «Дынама», дзе выступаў раней. Да канца карʼеры хаўбек яшчэ раз аформіў 10+ галоў. Здарылася гэта ў 2007-м за маскоўскае «Тарпеда» у расійскім Д2 – 15 галоў у 27 матчах.
Віталь Кутузаў
Пасля года ў «Спортынгу» з маладым Крышціяну Раналду форвард «Мілана» зʼехаў у арэнду да «Авеліна» у Серыю Б. Сезон-2003/04 аказаўся для беларускага форварда самым выніковым за мяжой. Няхай цягам усяго чэмпіянату «Авеліна» змагаўся за выжыванне (беспаспяхова), але гэта не перашкодзіла 24-гадоваму нападніку забіць 15 галоў у 42 матчах.
На фінішы сезона Кутузаў аформіў дублі ў вароты прамых канкурэнтаў у барацьбе за захаванне прапіскі ў Д2 – «Вероны» (6:0) і «Пескары» (3:2). Апошняй ён двойчы забіў у аднолькавай манеры, ссунуўшыся з левага фланга ў цэнтр.
«Авеліна» фінішаваў перадапошнім і вылецеў у Серыю С. Са сваімі 12 галамі Кутузаў заняў 20-е месца ў спісе бамбардзіраў Д2, аднак летам 2004-га яго з «Мілана» за 1,5 мільёна еўра выкупіла «Сампдорыя». Менавіта ў гэтым клубе легіянер пачаў атрымліваць доўгачаканую гульнявую практыку ў італьянскай эліце. Там футбаліст у асноўным выходзіў на замену і забіў 7 галоў у 61 матчы.
У сезоне-2007/08 Кутузаў вярнуўся ў Серыю Б. У складзе «Пізы» забіў 10 мячоў за 37 гульняў.
Сяргей Карніленка
Адзіны з беларусаў, хто аформіў 10 галоў і болей у двух еўрапейскіх Д1. Пасля паспяховых сезонаў за мінскае «Дынама» малады форвард зʼехаў у чэмпіянат Украіны, дзе правёў чатыры з паловай гады. Там беспаспяхова спрабаваў загуляць за кіеўскае «Дынама», а ўлетку 2005-га за 300 тысяч еўра перайшоў у «Дняпро». Калі першы паўнавартасны сезон за «рачнікоў» не асабліва атрымаўся (пяць галоў у 27 матчах), то ў наступным (2006/07) 23-гадовы Карніленка стаў трэцім бамбардзірам чэмпіянату Украіны: за 26 матчаў забіў дзесяць мячоў.
Фатальным для ўкраінскай карʼеры футбаліста стала выдаленне ў заключным туры таго яскравага чэмпіянату. У матчы з бронзавым прызёрам «Металістам» Карніленка зарабіў дзве жоўтыя карткі за штуршок і нецэнзурную лаянку ў адрас арбітра і атрымаў пяць матчаў дыскваліфікацыі на наступны сезон. Пакуль доўжыўся бан, месца ў аснове трывала занялі канкурэнты, і ў выніку гулец вырашыў зʼехаць у Расію.
Першую палову сезона-2010 Карніленка правёў у «Томі», дзе забіваў ледзь не ў кожным матчы (11 галоў за 15 гульняў). Асабліва паспяховымі атрымліваліся матчы са «Спартаком» – тры галы за дзве сустрэчы (адзнака 1:42, адзнака 2:00) (адзнака 1:42, адзнака 2:00)
На другую частку чэмпіянату-2010 Карніленка зʼехаў у казанскі «Рубін», дзе забіў тры мячы ў васьмі матчах і заваяваў бронзу. Па выніках таго сезона легіянер падзяліў другі радок у бамбардзірскім спісе чэмпіянату Расіі з Аляксандрам Аліевым. Выніковасць Карніленкі заўважылі нават у АПЛ, куды яго ў арэнду запрасіў «Блэкпул» (там было шэсць безгалявых выхадаў на поле).
У сезоне-2017/18 Карніленка забіў у расійскім Д2 за «Крылы Саветаў» 15 галоў у 33 гульнях.
І гэта яшчэ не ўсё
У 2005-м Мікалай Рындзюк выбіў 15 галоў у 19 матчах за «Гуанчжоў» у кітайскім Д2. Праз два гады забіў 11 разоў за «Даўгаву» ў чэмпіянаце Латвіі за 28 сустрэч.
Ігар Зяньковіч гуляў у чэмпіянаце Казахстана яшчэ да таго, як гэта стала мэйнстрымам. У сезоне-2012 забіў 10 разоў, а ў наступным – 15, і гэтага хапіла на званне найлепшага бамбардзіра КПЛ-2013.
Са снежня 2018-га да мінулай зімы Андрэй Варанкоў выступаў за брунэйскі ДПММ. Паміж прыпынкамі чэмпіянатаў праз пандэмію каранавіруса ён стабільна забіваў па 20+ мячоў. У 2019-м выбіў 21 гол у 22 матчах чэмпіянату Сінгапура, а праз два гады аформіў 23 мячы ў шасці гульнях брунейскай лігі.
