Чэмпіёнка Беларусі па муай-тай Калашнікава пра працу ў Польшчы: «Усё як дома, мне звыкла. Так, ёсць наркаманы, дык і што?»
Шматразовая чэмпіёнка Беларусі па муай-тай і кікбоксінгу Анастасія Калашнікава, якая прапрацавала 8 гадоў у хуткай дапамозе, а затым была затрымана і звольнена па палітычных матывах, расказала пра работу ў Польшчы і адрозненні польскай хуткай ад беларускай.
– Я працую ў раёне Прага, яго мала хто любіць, але мне Прага падабаецца. Гэта, як лічыцца, крымінальны раён, там шмат старых дамоў і сацыяльных кватэр. Усё як дома, мне звыкла. Так, ёсць наркаманы, дык і што?
Польскія пацыенты падобныя да беларускіх. Такія ж людзі, гэтак жа п’юць, кідаюцца адно ў аднаго нажамі, гэтак жа часам выклікаюць хуткую на дробязі. Але такіх выклікаў тут менш, і рэч у фільтрацыі выклікаў з боку дыспетчараў.
Людзі тэлефануюць у хуткую з любых прычын, напрыклад, спытаць, якую ваду ім лепш піць, бо ў іх праблемы са страўнікам. Але ў Беларусі ёсць дыспетчары, якія адправілі б на такі выклік брыгаду, бо ў чалавека баліць жывот, а тут брыгада не паедзе. Чалавеку, калі ў яго нешта лёгкае, параяць выпіць таблетку ці самому пайсці да доктара.
Яшчэ адно адрозненне: калі брыгада ў Польшчы кажа пацыенту, што трэба ехаць у бальніцу, вельмі шмат людзей адмаўляецца (пытаюцца ў неэкстраных выпадках).
Рэч у тым, што ў Беларусі, калі чалавек едзе ў прыёмнае аддзяленне, ён праводзіць там у сярэднім адну-дзве гадзіны. Доўга там не прасядзіш, і ўвесь час, што ты ў бальніцы, цябе абследуюць.
У Польшчы ж гэты час расцягнецца да шасці-васьмі гадзін, і медыкам усё роўна, дзіця ты або дарослы, прыехаў ты на хуткай ці на сваёй машыне. Калі ты проста цяпер не паміраеш, на цябе звернуць увагу гадзін праз шэсць, і да гэтага часу, хутчэй за ўсё, табе стане лепш. Так што бальніцу ў Польшчы ўспрымаюць як пакаранне, – распавяла Калашнікава.