Паўабаронца «Смаргоні» Дукса пра дзядулю-паэта: «Яго ніколі не цягнула да футбола. Матчы ён не глядзеў. На гульні бацькі ніколі не хадзіў. На мае – таксама»
Паўабаронца «Смаргоні» Мацвей Дукса распавёў пра свае ўзаемаадносіны з дзядулем – пісьменнікам Мар'янам Дуксам, а таксама стаўленне яго да футбола.
– Чаму ты пайшоў па шляху бацькі, былога футбаліста «Смаргоні» Уладзіслава Дуксы, а не дзеда, паэта і празаіка Мар'яна Дуксы?
– Мусіць, чалавек адразу разумее, што ў яго ёсць схільнасць да творчасці. Дзядулю цягнула да гэтага. Мяне няма. Глядзеў на бацьку. Мусіць, ён прышчапіў мне любоў да футбола. Тата гуляў, і мне таксама захацелася. Запісалі ў ДзЮСШ, і я да гэтага часу ў футболе.
– Бацька распавядаў, што дзядуля быў супраць, каб яго ўнук стаў футбалістам...
– Ну так. Яго ніколі не цягнула да футбола. Казаў, каб шукаў якую-небудзь іншую, больш спакойную працу. Напрыклад, станавіўся трэнерам. Тое самае ён паўтараў і бацьку.
– Дзядуля быў абыякавы да футбола?
– Так. Футбольныя матчы ён не глядзеў. На гульні бацькі ніколі не хадзіў. На мае – таксама.
– А нейкі іншы від спорту яму падабаўся?
– Ён любіў займацца спортам. Прабежка, зарадка – для здароўя. Штодзень штосьці рабіў. Плюс агарод.
– Наколькі блізкія вы былі? Як часта размаўлялі, бавілі час разам?
– Я заўсёды прыязджаў да яго на вакацыі. Да яго вёскі Солы ад Смаргоні 15 кіламетраў. Памятаю, як хадзілі на рыбалку. А яшчэ – на стадыён. Футбол ён не асабліва любіў, але са мной гуляў.
– Шмат твораў дзядулі прачытаў?
– Сорамна казаць, але няшмат. У асноўным тое, што праходзілі ў школе. Ну і сам мог сёе-тое прачытаць. Спадзяюся, у будучыні навярстаю.
– Ганарыўся дзедам, калі праходзілі яго вершы ў школе?
– Вядома. Калі аднакласнікі бачылі імя і прозвішча Мар'ян Дукса, паварочваліся: маўляў, твой дзядуля. Было прыемна. У Смаргоні ён вядомая асоба.
– А наогул чытаць любіш?
– Не асоба. Калі ў школе чыталі, для мяне гэта была пакута.
– Твой дзядуля пісаў на беларускай мове. Як у цябе з беларускім?
– Як у многіх – так сабе.
– Чым Мар'ян Мікалаевіч адрозніваўся ад іншых?
– Што дзіўна, ён ніколі не злаваўся. Не магу прыгадаць такіх момантаў. Што б ні адбывалася, не чуў ад яго дрэннага слова. Спакойны, разумны, мудры чалавек.
Тады я гэтага не разумеў. А зараз успамінаю: такіх людзей больш не сустракаў. Адразу відаць, што чалавек з талентам ад бога, творчы, – распавёў Дукса.
