Ягор Карпіцкі: «У дублі я пачаў шмат забіваць і з'явілася зорная хвароба. Цяпер усё добра»
Нападаючы «Шахцёра» Ягор Карпіцкі распавёў пра пачатак сваёй кар'еры.
– Ты ў 14 гадоў з’ехаў з Віцебска ў маленькі горад Салігорск. Як цябе адпусцілі бацькі? Можа ўспомніш нешта з жыцця на базе? Ці даводзілася перасякацца з асноўным складам? У «Шахцёры» заўсёды майстроў хапала. Ці мелі зносіны вы з асновай?
– Мама, калі адпусціла мяне ў 14 гадоў, перажывала моцна. Увесь час стэлефаноўваліся з ёй па дзесяць разоў на дзень: ці паеў, ці зрабіў урокі? Таму што малы быў, з’ехаў рана і далёка. А ў 14 мы асоба і не сачылі за асноўнай камандай. Зразумела, паміж сабой размаўлялі на гэтую тэму, гэта ж цікава абмеркаваць, але з асноўным складам не перасякаліся.
– Ну, а пацешнае што-небудзь з жыцця на базе ёсць?
– Ды асабліва няма чаго расказаць. Турбавала толькі, як і на ўсіх базах, мусіць: у халадзільнік паклаў ежу, якую мама перадала, на наступны дзень прыходзіш, а яе ўжо няма…
– Чуў, што ў цябе была «зорная» хвароба. Гэта зразумела, ты шмат забіваеш. У чым яна выяўлялася?
– Была, так. Была такая справа… У дублі я пачаў шмат забіваць, і тады яна з’явілася. На полі лічыў, што мне ўсе вінаватыя, але гэта было ўпершыню са мной: не ведаў, як сябе правільна паводзіць. Добра, што своечасова ўключылася маці. Яна гэта заўважыла, заўважыў і Станіслаў Уладзіміравіч Сувораў. Ну і мама, можна сказаць, рыдлёўкай мне гэтую карону з галавы збівала, каб я далей не «зазорыўся». Вось таму зараз усё добра. Не паўтару болей такіх памылак!
– Аляксей Бага цябе, у асноўным, хваліць, але кажа, што ты часам спазняешся, «хвасты» маюцца ва ўніверсітэце. Як ты з гэтым змагаешся?
– Ну, праколы ёсць. Гэта праўда. А вось спазненняў, здаецца, не было яшчэ. Так, ёсць невялікія праблемы з універсітэтам, але па меры паступлення буду ўсё вырашаць, – сказаў Карпіцкі.
