Вайлупаў пра «Веспрэм»: «Асалода ад гандбола, адносіны людзей. Трэба было рэчы перавезці – уся каманда ўзялася за справу»

– Ведаў, дзе апынуся і якая гэта каманда. Ужо на першапачатковай стадыі перамоваў падкупіла тое, з якой грунтоўнасцю і сур'ёзнасцю ўсё было абстаўлена. Да драбнюткіх дэталяў. Важна, што з першага дня не адчуваў сябе чужым. «Веспрэм» – самавіты клуб з вялікімі гісторыяй і традыцыямі. Напрыклад, уразіў такі факт. Трыбуны на хатніх матчах перапоўнены, збіраецца па пяць тысяч чалавек, усё вакол чырвонага колеру.

І значная частка гледачоў прыходзіць па абанементах яшчэ сваіх дзядуляў! Так, вы не недачулі. Спачатку шматразовы білет купляў адзін продак, перадаваў яго сыну, той – свайму спадчынніку... Кожны, хто прыходзіць на трыбуны, бачыць ужо падпісанае ўласным прозвішчам месца. Неверагоднае адчуванне – бо яго займалі твае блізкія людзі! Пасля кожнага матча выконваем абавязковы рытуал: падыходзім да трыбунаў і дзякуем адданым фанатам. Заўзятары ў клуба проста неверагодныя. Не, яны не жывуць гандболам, яны ім проста дыхаюць. У Брэсце таксама любяць сваю каманду, але ў Вугоршчыне ўбачыў нешта надзвычайнае.

– Так, задавальненне – гэта немалаважна…

– Атрымліваю асалоду ад гандбола, адносіны людзей, навакольнай атмасферы. Упіваюся літаральна кожным пражытым днём. Не забывайцеся, у нас на пляцоўку выходзяць вялікія майстры. І гэтая акалічнасць таксама гуляе сваю ролю. Я, напрыклад, разумею, што ў жоранах такой канкурэнцыі працаваць на да штохвіліны, інакш цягнік сыдзе ў любы момант.

– Як прынялі партнёры па камандзе?

– Спачатку было нямала пытанняў пра Беларусь. Многія не ўяўлялі, дзе знаходзіцца наша краіна. На дапамогу прыходзіў гандбол. Калі называў імёны Віталя Чарапенькі (ён адзін час выступаў у Вугоршчыне), Сяргея Рутэнкі, Арцёма Каралька, на тварах з'яўляліся ўсмешкі. Гэтых гульцоў ведаюць вельмі многія.

– А як маеце зносіны?

– Пакуль больш на англійскай. Добра ведаю сербскую. Гэта мова адносіцца да балканскай групы, так што многія яе разумеюць. Адкуль ведаю? Калі выступаў у Брэсце, у камандзе было шмат сербаў. Яны часта запрашалі мяне на каву, паснедаць. Спачатку, вядома, нічога не разумеў у іхняй размове. Пасля стала лягчэй. Цяпер гэтыя веды на вагу золата. Хаця часам узнікалі забаўныя сітуацыі. У магазіне трэба было на касе папрасіць пакет, але не змог сфармуляваць. Выручыла жанчына, якая ведала некалькі слоў па-руску.

Ведаеце, што ўразіла спачатку? Стаўленне навакольных да цябе, разуменне партнёраў. Натуральна, і словы не тыя падбіраў, і да канца нешта не разумеў. Але ніхто ніколі не падколваў, не смяяўся – усё з радасцю прыходзілі на выручку, калі было складана. Трэба было рэчы перавезці на новую кватэру – хлопцы ўсёй камандай узяліся за справу. Пераезд праляцеў у імгненне, – распавёў Вайлупаў.