Трэнер БНТУ-БелАЗ Шаравараў: «Калі дзяўчынкі бачаць, як працуе Перагуд, якая корміць грудзьмі, мазгі становяцца на месца хутчэйшымі»

Галоўны трэнер БНТУ-БелАЗ Канстанцін Шаравараў пасля перамогі над «Гомелем» у Кубку Беларусі распавёў аб пераменах у клубе.

– Мы змянілі форму ўласнасці, з ТАА на ДУ. У таварыстве з абмежаванай адказнасцю дырэктар клуба мае шырэйшыя паўнамоцтвы. У дзяржаўнай установе, зразумела, усё праходзіць праз выканкам [Лукашэнкi па мiнскай вобласці]. Але калі ў першым выпадку мы маглі сядзець без заробку два месяцы, то зараз фінансаванне стабільнае – і скардзіцца на яго проста грэх.

І ў нас новы дырэктар: Аляксандр Вяргейчык, які раней быў начальнікам каманды, а значыць, яму не патрабавалася ўваходзіць у курс справы.

Ён і прапанаваў мне тых дзяўчынак, якія ў нас зараз гуляюць. У іх усіх розныя жыццёвыя абставіны, хтосьці знаходзіўся па-за гульнёй паўгода, хтосьці – два, хтосьці – нядаўна нарадзіла, але я, зразумела, такую ідэю толькі вітаў.

У кожнай была свая гісторыя, свой графік трэніровак, але зараз усе яны – Яніна Рагазенка-Елісеева, Карына Перагуд, Анастасія Лобач і Наталля Коціна – паўнапраўныя члены калектыву. І нам ужо цяжка ўявіць каманду без іх.

Ды і каманда стала іншай. Да моладзі дадаліся людзі, якія пагулялі за мяжой ужо не адзін сезон, якія ведаюць і ўмеюць у гандболе калі не ўсё, то вельмі шмат. Дзяўчынкі проста акрыялі духам. Энтузіязм забіў ключом – і гэта тут жа адбілася на трэніровачным працэсе.

Насця Лобач прыходзіць за паўгадзіны да трэніроўкі. Гэта прыкмета класа, хоць хачу сказаць, што нашы зборніцы – тая ж Яна, Даша Вакуліч і Ульяна Петрачкова – таксама могуць прыйсці крыху раней і сысці пазней. У загадным парадку можна прымусіць усіх, але мне заўсёды падабаюцца тыя, хто ставіцца да сваёй прафесіі сур'ёзна.

Я магу казаць шмат, але калі дзяўчынкі бачаць, як працуе Карына, якая да гэтага часу корміць грудзьмі, і Насця, якая не гуляла да гэтага два гады, то мазгі ў іх становяцца на месца значна хутчэй.

Плюс мы значна ўзмацнілі абарону і набылі свабоду ў ратацыі гульцоў. Усё гэта ў канчатковым рахунку згуляла нам на руку ў фінале.

– Варта меркаваць, стаўленне гамяльчанак да сабранай такім чынам менскай амаль што дрым тым змянілася.

– Сто працэнтаў. Мне дзяўчынкі потым расказалі, што пры змене бакоў на пляцоўцы адна з саперніц сказала, маўляў, гэта іх не выратуе.

– Фраза не для чужых вушэй.

– Вось менавіта! Калі жадаеш даць суперніку дадатковы імпульс, то менавіта так сябе і трэба паводзіць. Няцяжка выказаць здагадку, што маіх дзяўчынак гэта даволі моцна закранула, – сказаў Шаравараў.