Ілля Шынкевіч: «У дзяцінстве з хакейнай формай былі праблемы. Бацька частку экіпіроўкі вырабляў сам»
Абаронца мінскага «Дынама» Ілля Шынкевіч распавёў пра праблемы з экіпіроўкай у яго дзяцінстве.
– Цяжка было сумяшчаць хакей і велакрос?
– Не. Хакей захапіў з самага пачатку. Нягледзячы на тое, што прыйшоў у яго толькі ў дзесяць гадоў і фактычна быў самым адстаючым, калектыў прыняў вельмі добра. Гэта і спадабалася. Усе падтрымлівалі, хаця я катаўся, трымаючыся рукой за борт.
У велакросе, шчыра кажучы, трэніровачны працэс быў сумнаватым. Хто там знаходзіўся побач? Тата, стрыечны брат… Плюс доўгае міжсезонне з-за таго, што траса пакрыта снегам. А тут трэніроўкі кожны дзень, шмат хлопцаў вакол – пастаянная дзвіжуха! З'явіліся сістэмнасць, дакладны расклад, прафесійны падыход. Так што на ВМХ ужо проста не хапала часу.
– Не позна было пачынаць у дзесяць гадоў? Цяпер дзяцей прыводзяць прама з дзіцячага сада...
– Можа, і позна. У мяне ж сумневаў не было. Час быў іншы. Цяпер у Мінску і вобласці колькі палацаў са штучным лёдам? Паўтара дзясятка сапраўды ёсць. А тады, у 1999 годзе, усяго дзве кропкі – парк Горкага і Палац спорту. Адпаведна, і дзяцей не так шмат займалася. З формай былі праблемы. Бацька частку экіпіроўкі вырабляў сам, змайстраваў хатні станок для завострывання канькоў, – распавёў Шынкевіч.
