Экс-трэнер «Сталіцы» Пракапец пра працу ў Кыргызстане: «Усе гульні ў двух гарадах. На трэніроўкі – на ровары, аптымальна, таму што кіроўцы ігнаруюць ПДР. Кыргызы гасцінныя і прыстойныя пры ўзаемнасці. Але мясцовая пунктуальнасць...»

Экс-трэнер «Сталіцы» Іван Пракапец, які зараз трэніруе кыргызстанскі «Алай», распавёў пра жыццё ў Кыргызстане і мясцовыя цяжкасці.

– Наколькі складаная лагістыка ў Кыргызстане?

– Усе гульні праходзяць у Бішкеку, за выключэннем тура на буферным этапе ў горадзе Джалал-Абадзе. Туды дабіраліся на самалёце. У плэй-оф нам зноў трэба ляцець на «Поўдзень».

– Першы вопыт трэнерства дарослай каманды ды яшчэ на іншым кантыненце не адпужваў?

– Мне гэтая ідэя засела ў галаву, і я доўга не мог яе адпусціць, пакуль не аказаўся тут і не пачаў працаваць. Праўда, пасля знаёмства з гульцамі МФК «Алай» унёс невялікія карэкціроўкі, але мы працягваем свой шлях ад матча да матча.

– Перабудова да дарослай каманды ад трэнера брамнікаў і юнакоў як прайшла?

– Я працаваў у найлепшым клубе Беларусі, мне былі знаёмыя лішкі працы галоўнага трэнера. Тут за ўсё адказваеш ты. Па прыездзе ў Кыргызстан мелася быць гульня праз два дні. Часу на разварушванне не заставалася.

– Ці прыйшлося асвойваць новыя методыкі, улічваючы іншы рэгіён?

– Я не чакаў, што слова «пунктуальнасць» у мясцовых мае зусім іншы сэнс, чым у нашым разуменні. Для некаторых было нормай спазніцца на трэніроўку. Ды і праца спартсменаў мяне не задавальняла. Хтосьці пачынае з дрыблінга, абразае каманду і глядзіць, як партнёры прапускаюць мяч, а затым пачынае ім расказваць, як трэба гуляць.

Пагутарыўшы з калегамі, перагаварыўшы з камандай, прыйшоў да высновы, што гэта класічнае раздзяўбайства. З кімсьці прыйшлося развітацца, увесці штрафы. Цяпер дысцыпліна наладзілася. Як вядома, парадак б'е клас. Паралельна спрабуем пабудаваць гульню, якая дапаможа заваяваць трафей. Момант прыціркі не такі хуткі, як хацелася б. Але мы над гэтым працуем.

– Як прайшла жыллёвая адаптацыя?

– Клуб арандаваў кватэру ў цэнтры горада. На трэніроўкі дабіраюся на веласіпедзе. Вельмі зручна, улічваючы жудасныя заторы Правілы дарожнага руху вадзіцелі ігнаруюць, таму веласіпед – аптымальны від транспарту.

– Моўны бар'ер адчуваецца?

– Мясцовыя гульцы размаўляюць на рускай мове. Адзін з бразільцаў таксама разумее рускую. Кая некаторы час гуляў у Казахстане, жонка рускамоўная. Ён мне дапамагае мець зносіны з бразільскай дыяспарай. Для лепшага ўспрымання патрабаванняў да трэніровачнага занятку я раблю план-канспект у электронным выглядзе на дзвюх мовах – рускай і партугальскай.

– Кухня відавочна адрозніваецца ад нашай. Што цікавага са страў для сябе прыкмеціў?

– Мясцовая кухня – гэта асобная гісторыя. Водары ў горадзе на кожным куце. Але з нацыянальнымі стравамі трэба быць асцярожным, асабліва спартсменам. Усё каларыйнае, порцыі велізарныя, усе цябе наровяць накарміць, адмовіць лічыцца благім тонам. Бешбармак, плоў, лагман, манты, самсы і гэтак далей – сапраўды смачна. Аднак гэта нельга есці увесь час. Першы тыдзень я з гэтай пышнасцю пазнаёміўся – і спыніўся. У маім рацыёне тое, што можна менавіта мне: гародніна, садавіна, арэхі – іх тут у лішку.

– Што незвычайнага для нас адразу заўважыў у культуры кыргызаў?

– Кыргызы – гасцінныя, сумленныя і прыстойныя, заўсёды прыйдуць на дапамогу. Але пры ўмове ўзаемнасці. Калі ты сумленны, яны ў пяць разоў больш зробяць для цябе дабра. Але мясцовая пунктуальнасць…

Як ведаем з гісторыі, яны нашчадкі качэўнікаў і адважных ваяроў. Тут папулярная гульня «Кок-Бару», пра існаванне якой я і не падазраваў. На іпадроме спаборнічаюць вершнікі. Сутнасць: мёртвую тушу казла вагой як мінімум 35 кілаграмаў падняць з зямлі і закінуць у вароты ў выглядзе тандыра. Шмат сутыкненняў коней і людзей. Памятаеце, як у «Барадзіно»? «Змяшаліся ў кучу коні, людзі» – вось гэта нешта падобнае. Поўныя трыбуны, білеты на спаборніцтвы не дастаць, людзі вар'яцеюць. Кыргызы любяць спаборнічаць ва ўсім, і мне гэтая рыса імпануе, – сказаў Пракапец.