Экс-футбаліст зборнай са слабым зрокам Кавалёў: «На нашым апошнім ЧС паўкаманды не дапусцілі, з-за правіл па вастрыні зроку двое гулялі без замен»
Былы капітан зборнай Беларусі сярод са слабым зрокам Дзмітрый Кавалёў распавёў пра яе фарміраванне, гульню на чэмпіянаце свету і прычыны спынення існавання каманды.
– Якія крытэры былі па адборы ў зборную?
– З 1997 года ў Гродне праводзіцца чэмпіянат краіны па міні-футболе сярод слабавідушчых. Стабільна гулялі 10-12 каманд. Самых цікавых хлопцаў Анатоль Усенка прывозіў да лекара-афтальмолага. Потым камісія. Дарэчы, міжнародная камісія, вобразна кажучы, правярала вочнае дно праз вядомае задняе месца. Там найменшы нюанс каштаваў выступа.
– Камусьці вашы пастаянныя перамогі здаваліся верхам несправядлівасці.
– Калі дыскваліфікавалі аднаго або двух гульцоў, гэта разглядалася як справа жыццёвая, але на апошнім чэмпіянаце свету не дапусцілі палову нашай каманды! Пакінулі нас упяцёх. Прычым па новых правілах на пляцоўцы абавязаны былі знаходзіцца два гульцы з B2 – здольнасць распазнаваць форму рукі з вастрынёй зроку 2/60. А ў нас з квінтэта астатніх такіх было двое – Нявінскі і Дзіма Аначанка. І вось яны ўвесь турнір адыгралі ад званка да званка. Мы з Князевым і Семянякай стараліся часцей мяняцца, каб нагрузка на незаменных рабят не была высокай.
– Такое стаўленне з боку IBSA стала апошняй кропляй для спынення існавання зборнай?
– Усё ў сукупнасці. Назапасілася шмат праблем. Па сутнасці, з 2004 года лёсам каманды займаўся толькі Анатоль Усенка. Шукаў форму, прабіваў залы для трэніровак. Не паверыце, але даводзілася пачынаць трэніравацца ў 22 гадзіны! Уяўляеце, укладваю дзяцей спаць і еду на трэніроўку. Вяртаюся а палове першай ночы і а восьмай раніцы трэба ісці на асноўную працу. І так пяць-шэсць дзён на тыдзень. Як жонка вытрымала, не ўяўляю. Не перастаю захапляцца ёю.
Але ў тых умовах гэта была адзіная бясплатная магчымасць весці падрыхтоўку да міжнародных стартаў. Дапамагаў дэкан кафедры футбола і хакея БДУФКа Віктар Шукан, якога, на жаль, ужо няма ў жывых. Увогуле, прыляцелі мы з залатымі медалямі з чарговага чэмпіянату свету, а ў аэрапорце ніхто не сустрэў. Ніводнага журналіста ці функцыянера. Пустата. І ўзнікла разуменне, што мы нікому не патрэбныя. Анатоль Іванавіч паглядзеў так сумна і сказаў: «Стаміўся», – узгадаў Кавалёў.