Новае жыццё. Германія-2006
Я вырашыў напісаць тут пра 2006 год. Але, па-першае, гэта тэкст не пра дзяцінства. Па-другое, я не лічу гэты чэмпіянат самым лепшым. Калі чытаць статыстыку чэмпіянату свету ў Германіі, то здзіўляешся колькасці антырэкордаў. Ні аднаго хет-трыку, ні адной па-сапраўднаму заззяўшай новай зоркі, ні адной новай тактычнай прыдумкі, якая б спрацавала. На чэмпіянаце нават была перамога 6:0, пра якую ніхто не напісаў песні, што паказальна.
Я вырашыў напісаць тут пра 2006 год. Але, па-першае, гэта тэкст не пра дзяцінства. Па-другое, я не лічу гэты чэмпіянат самым лепшым.
Калі чытаць статыстыку чэмпіянату свету ў Германіі, то здзіўляешся колькасці антырэкордаў. Ні аднаго хет-трыку, ні адной па-сапраўднаму заззяўшай новай зоркі, ні адной новай тактычнай прыдумкі, якая б спрацавала. На чэмпіянаце нават была перамога 6:0, пра якую ніхто не напісаў песні, што паказальна.
У фінале згулялі дзве старыя зборныя, якія пайшлі за лідэрамі мінулых гадоў, высвятлялі нейкія старыя рахункі паміж сабой. А вось маладосць білі на гэтым чэмпіянаце не раз.
Так, дарэчы пра маладосць...
Менавіта па прычыне маладосці, якую я так моцна тады адчуў, якая выходзіла з мяне па кроплі, гэты чэмпіянат стаў для мяне такім важным.
Адмаўленне
Я вам нагадаю, што к лету 2006-га паступова скончылася ўся гэтая хрень з плошчай Каліноўскага, пасля якой ні адзін з маіх аднагодкаў, мабыць, больш не мае цікавасці да палітыкі. Кагосьці з маіх знаёмых звольнілі, кагосьці выгналі з вучобы. Я памятаю, як мы збіраліся тады па кухнях і кватэрах і выраблялі адчай у прамысловых маштабах.
Мы былі маладыя і верылі ў будучыню. Толькі-толькі скончылі універсітэты, пачалі працаваць. Усё пачыналася прывіднай надзеяй, а скончылася вы ведаеце чым ... Нават футбол нас цікавіў пастолькі-паколькі. Надышлі «цёмныя дні».
(глядзець з 31 секунды)
Так-так, за год да таго я скончыў універ і прыйшоў працаваць у дзяржструктуру па размеркаванні. Мяне ўзялі па выніках сумоўя з некалькіх кандыдатаў. Усё таму, што я прынёс прыгожы план, як я зраблю гэтую самую арганізацыю лепшай, мяне пахвалілі, павесілі план на сцяну, сказалі, што будзем працаваць па ім. І насамрэч засадзілі на год пісаць лісты, а потым насіць іх у міністэрства.
Маёй працай стала пісаць тыя самыя прыгожыя словы, якія да гэтага я слухаў і ў школе, і ва ўніверсітэце. Мне нешта расхацелася раптам у гэтым удзельнічаць.
Гнеў
Да 2006 году я перастаў сачыць за найбуйнейшымі спартыўнымі форумамі. Па многіх прычынах. Адну з іх дастаткова ясна сфармуляваў Капітан з «Изображая жертву»...
глядзець з 8.26
Іншы прычынай можна назваць зборную Грэцыі, якая была на той момант дзеючым чэмпіёнам Еўропы. Калі мне моташна, я прагаворваю фразу «Зборная Грэцыі – чэмпіён Еўропы» і мне становіцца лягчэй. Калі ты перажыў такое, то ўжо нічога не страшна...
Я даўно на той момант перастаў чытаць газету «Прессбол», з-за якой ўскосна паступаў на журфак. Хоць перад чэмпіянатам купіў, там было напісана, што ў фінале будуць гуляць англічане і галандцы... Вы разумееце, якія былі чаканні! А на справе...
Вось вы кажаце, што гэта іспанцы «каталі вату» 6 гадоў? Вы проста забыліся, як Англія гераічна перамагла Трынідад і Табага, якія наваліліся на яе «ўдваіх на аднаго». Зараз не модна лаяць Украіну і тады было не модна, мы ўсё ездзілі ў Кіеў падыхаць паветрам свабоды. Украінцы паказалі самае лепшае дасягненне постсавецкіх зборных, ¼ чэмпіянату свету! Але гулялі яны сапраўды гэтак жа, як цяпер гулялі расіяне. І гэта не толькі не прыносіла радасці, а выклікала гнеў. Мне было не шкада, калі іх знішчылі чвэрць фінале будучыя чэмпіёны.
Гандаль
Не, было шмат светлага. Адно з самых яркіх і жывых падзей быў матч яркіх аргентынцаў і бадзёрых немцаў. Вось ўспомнілі пра першы матч немцаў, а я нагадаю пра другі – з палякамі. Калі да апошняй хвіліны не атрымлівалася нічога, а на апошняй там быў такі вэрхал у штрафной, Клозэ і Балак ледзь не зламалі перакладзіну – і ўсё роўна не забілі. І толькі ўжо ў дадатковы час Нойвиль ўваткнуў мяч міма брамніка.
Я заўсёды буду падтрымліваць зборную Італіі. Я ў нейкім сэнсе абавязаны італьянцам жыццём. Але немцаў я выбраў сэрцам. Таму што менавіта такім павінен быць футбол. Імклівым, злым, галодным да перамог. Але галоўнае – змагацца да канца. Нам, які здаліся пасьля сакавіка, гэта было важным урокам.
Збольшага ўсё, хто бачыў зборную Клінсмана, да гэтага часу заўзеюць за Лама, Швайнштайгера і Падольскі. Будзе выдатна, калі гэтыя хлопцы перамогуць, але я ад душы жадаю ўдачы і іх тагачаснаму настаўніку Клінсману. Мне здаецца, ён геній, і зборная ЗША больш за астатніх заслугоўвае медалёў з цяперашніх «цёмных лашадак».
Мы зноў сталі часцей збірацца сябрамі. Адзін прыяцель вярнуўся са стажыроўкі з Італіі і пастаянна нешта такое гатаваў. Іншыя вярнуліся (не ўсе) з амерыканскай work & travel, прывезлі адтуль нават сваіх сяброў. Нашы кампаніі станавіліся шумнымі.
Жах
Я быў, мабыць, зусім адзін у гэты час. І не толькі таму што бацькі на лецішчы, а мая будучая дзяўчына з’ехала на Байкал са сваім былым. Абедаць аднаму бульбай з памідоркай – усе гэтыя радасці бобыльской жыцця не бяда. Бяда была ў тым, што я быў зацыклены на сабе.
Па сутнасці, вялікая частка чэмпіянату тады прайшла міма мяне. Гэта цяпер бачна і зразумела, якія трагедыі, якія бітвы жыцця адбываліся тады на палях у Германіі. Напрыклад, зборная Іспаніі, якая ўжо гатова была з’явіцца свеце ва ўсёй сваёй непераможнасці, але зрэзаны французамі. Ці як у бляску новай зоркі Крышціяну Раналду патухлі надзеі, напэўна, самага таленавітай генерацыі ў гісторыі партугальскай зборнай. Фігу, Дэку, Кошта, Манише, Паулета.
Гэта ўжо зараз зразумелы маштаб постаці Зідана на тым Чемп. Апошні вялікі гулец мінулага стагоддзя зачыніў сабой цэлую эпоху тытанаў. Яго сыход сімвалічны. Мы часта кажам, што нам патрэбныя героі, але праўда ў тым, што нам патрэбныя толькі іх подзвігі. У спрэчках пра ўдар галавой, я быў на баку Матэрацы, але цяпер відавочна і сапраўдная веліч, і нікчэмнасць.
Прыняцце
Фінал мы глядзелі ў Ракаўскім бровары, на яго я ішоў спакойна. Хто зборную Італіі падтрымліваў, той у цырку не смяецца. Мне было б спакойна, калі б выйграла Францыя, таму што яна аднойчы ўжо гэта зрабіла. Фінал прайшоў пад сяброўскія спрэчкі з маім прыяцелем, які смешна называў Анры – Генры, і прытапліваў за французаў.
Але вось італьянцы, як чарада вераб’ёў выбеглі на поле, а для мяне іх перамога стала дзіўнай нечаканасцю. Быццам бы правядзенне аддало мне . Але не, не аддало! Перамагчы італьянцы павінны былі ў 1998-м, з Баджо ў складзе, гуляючы ў рамантычны, але атлетычныя футбол. А не ў 2006-м, калі яны мне зусім не падабаліся, калі Піпа Індзагі і Дэль П’ера выбягалі забіваць з лаўкі, а перамогі выдрапвалі дурныя Тоні і Яквінта (я не разумеў футбола настолькі добра, каб разумець геній Пірла).
Мара быццам бы спраўдзілася, але калі яна ўжо і не патрэбна была. Больш таго, цяпер даводзілася прыдумляць новую мару. Прыдумляць і рабіць сабе новае жыццё, і не даць яе спусціць ва ўнітаз, як гэта адбылося з маладосцю. Чорт яго ведае, як жыць правільна, але калі баяцца рабіць памылкі, то ўжо напэўна нічога добрага ў гэтым жыцці не зробіш.
Перш за ўсё я звольніўся з абрыдлай працы (можаце спытаць мяне, як звольніцца пасля года размеркавання, хоць вам наўрад ці дапаможа мой вопыт). Я дамовіўся з сябрамі здымаць кватэру і абвясціў бацькам, што з’язджаю. А калі мая дзяўчына вярнулася з Байкала, прапанаваў ёй жыць разам.
Потым, усё, вядома, аказалася больш складана. Патрабаваць, каб табе не хлусілі іншыя, лягчэй, чым перастаць хлусіць сабе самому. Гэта быў цяжкі шлях і я не адчуваю сябе цалкам паспяховым, але я ўсё зрабіў сам. Але калі ва маім жыцці і здарылася тое шчасце, якое я адчуваю цяпер, то ісці я да яго пачаў у тыя ліпеньскія дні 2006-га.
З самага пачатку, з самага дна. Ну і ў канцы я не магу не напісаць фразу, з-за якой я напісаў тое, што напісаў.
