Малады брамнік БАТЭ вырашыў скончыць пасля матча з «Дынама». Гэта вялікая страта? Ці круцейшы ён за Кудраўца і Чычкана?
Адбыўся ўнутраны надлом.
30 сакавіка БАТЭ абʼявіў, што галкіпер каманды Вячаслаў Дзергачоў пакідае клуб. Прычым не пераходзіць кудысьці, а ў прынцыпе завяршае прафесійную карʼеру. Такое рашэнне брамнік прыняў самастойна, і яно асабліва нечаканае, улічваючы, што Дзергачову ўсяго 22 гады. У сваім звароце ўжо былыя футбаліст толькі падзякаваў клубу, трэнерам і заўзятарам, але прычын свайго кроку не раскрыў.
«Трыбуна» даведалася, чаму Дзергачоў вырашыўся пайсці на «пенсію».
Чаго дасягнуў у прафесійным спорце?
Ураджэнец Гомеля ўвесь свой непрацяглы футбольны шлях прайшоў у Барысаве. Яшчэ ў дзяцінстве патрапіў у футбольную школу БАТЭ, паступова дабраўся да дубля, дзе ў сезонах-2019 і 2020 быў асноўным. Ну а з 2021-га пачаў прыцягвацца да трэнінгаў і гульняў асновы. Шмат у чым на руку Дзергачову згулялі траўмы больш статусных калег – Дзяніса Шчарбіцкага, Антона Чычкана і Андрэя Кудраўца. Першы лячыўся амаль увесь час, двое іншых перыядычна выляталі са складу праз пашкоджанні. Трэнерскаму штабу патрабаваўся рэзервовы галкіпер, і гэтая роля даставалася Дзергачову. У сезоне-2021 пры Віталіі Жукоўскім брамнік згуляў у трох матчах, прычым у вышэйшай лізе дэбютаваў нечакана – у 15-м туры ў матчы супраць «Віцебску» выйшаў на 77-й хвіліне, замяніўшы Максіма Скавыша, бо Чычкан зарабіў выдаленне. Дзергачоў адстаяў на нуль і дапамог камандзе захаваць «сухую» нічыю. Зрэшты, і асаблівай працы ў яго не было.
Пасля была яшчэ адна сустрэча ў Д1 – 90 хвілін з «Энергетыкам-БДУ» (1:1). Яшчэ восем разоў Дзергачоў у тым чэмпіянаце апынаўся ў заяўцы. Ну а першы матч на прафесійным узроўні адбыўся раней, у чэрвені 2021-га – у Кубку супраць «Баранавічаў» Дзергачоў замяніў Кудраўца на 75-й хвіліне пры ліку 4:1 на карысць барысаўцаў (БАТЭ выйграў у выніку 6:1).
У сезоне-2022 галкіпер стаў ужо паўнавартасным гульцом асноўнай абоймы, але ўсё роўна не пазбавіўся ролі рэзервіста – першым нумарам заставаўся Кудравец. Аляксандр Міхайлаў, які прыйшоў замест Жукоўскага, даў згуляць Дзергачову ў шасці матчах (тры ў чэмпіянаце і тры ў Кубку), у якіх той прапусціў тры мячы, а тройчы адстаяў на нуль. Далей – адрэзак пад кіраўніцтвам Кірыла Альшэўскага, які яшчэ больш давяраў Дзергачову: 10 матчаў ва ўсіх турнірах (у тым ліку ў кваліфікацыі Лігі Еўропы з «Шэрыфам» 2:2), 12 прапушчаных мячоў і 5 «сухароў». Аднойчы брамнік вывеў каманду з капітанскай павязкай, бо, па словах Альшэўскага, «ён выхаванец БАТЭ, доўга ў клубе, як і [штатны капітан Валерый] Бачароў, а хто больш [у клубе], той і атрымлівае яе».
Свае апошнія сустрэчы на прафесійным узроўні галкіпер правёў ужо пры Ігару Крывушэнку ў 2024 годзе: дзве з мінскім «Дынама» ў чвэрцьфінале Кубка. Спачатку БАТЭ саступіў 0:1, а пасля па пенальці прапусціў «бела-блакітных» у паўфінал. Абодва матчы Дзергачоў адгуляў цалкам. І менавіта гульня з «Дынама» ў адказ стала апошняй у карʼеры брамніка – у першым туры ЧБ ён патрапіў у заяўку, але не выйшаў, а за нядаўнім матчам з «Нафтанам» назіраў ужо з боку.
За плячыма галкіпера адзін матч у складзе зборнай Беларусі U-19 – у спарынгу супраць Турцыі ў 2019-м ён прапусціў чатыры разы, тады як партнёры нічога не забілі.
Чаму вырашыў пайсці?
Пакуль гэты момант публічна застаецца не прагавораным. Многія прадстаўнікі беларускага футбола, якія перасякаліся ў розны час з Дзергачовым, у гутарцы з карэспандэнтам «Трыбуны» заявілі, што рашэнне гульца не стала для іх вялікім сюрпрызам.
На думку нашых суразмоўцаў, Дзергачоў наўрад ці быў здольны дабіцца чагосьці на сапраўды сурʼёзным узроўні. Маўляў, гэта брамнік не для вялікіх каманд і нават не для сённяшняга БАТЭ. Усё жыццё ён спрабаваў замацавацца ў аснове Барысава, але не меў поспеху ў гэтым. Хоць атрымліваў шанцы як дзякуючы збегам акалічнасцяў, так і дзякуючы свайму трэнеру. Як кажуць спецыялісты, Міхайлаў шмат гадоў працаваў з Дзергачовым у дублі БАТЭ, бачыў хлопца ў справе, меў да яго спартыўную сімпатыю і запусціў у аснову – менавіта пры Міхайлаве гамяльчук стаў паўнавартасным бэкапам у БАТЭ.
Пры гэтым нашыя суразмоўцы прызнаюць, што хлопец вельмі моцна любіць футбол, з дзяцінства імкнуўся зарэкамендаваць сябе, шчыраваў на трэнінгах, аднак не сказаць, што нечым вылучаўся сярод аднагодкаў. Добра працаваў нагамі, меў нядрэнную рэакцыю, але не ў той ступені, каб прагназаваць зорную будучыню, нягледзячы на рост у 187 см.
Усе, з кім пагутарыла «Трыбуна», адназначна сцвярджаюць, што Дзергачоў не мог скласці паўнавартасную канкурэнцыю ні Шчарбіцкаму, калі той быў здаровы, ні Кудраўцу, ні Чычкану. Усе яны былі на галаву вышэй за калегу і па тэхнічных момантах, і па сіле характару. Дзергачоў – брамнік спакойны, невыбуховы, часта трымаў эмоцыі ў сабе, што адбівалася і на дзеяннях на полі (хоць пры гэтым па-сапраўднаму грубых памылак у карʼеры не дапускаў). Як адзначаюць спецыялісты, Дзергачоў не мог паўнавартасна кіраваць партнёрамі. Па сукупнасці ўсіх фактараў яму цяжка было прэтэндаваць на пазіцыю першага нумара.
Суразмоўцы «Трыбуны» факусуюць увагу на апошнім матчы Дзергачова на прафесійным узроўні – у адказ з «Дынама» у Кубку. У той сустрэчы «бела-блакітныя» за 120 хвілін нанеслі 23 удары (13 – у створ), у некаторых эпізодах Дзергачоў быў на вышыні. Аднак, як лічаць нашыя суразмоўцы, мог усё роўна дзейнічаць лепей: пры дальнім удары Ігара Школіка (2.22 на відэа ніжэй) пакінуў адкрытым кут і позна зрэагаваў, а пры замыканні перадачы ў выкананні Трафіма Мельнічэнкі (3.50) прапусціў у блізкі кут. У серыі пенальці брамнік не адбіў (і нават не быў да гэтага блізкі) ніводнага ўдару.
Па словах інфармаваных крыніц, з якімі мы пагутарылі, пасля гэтага ў Дзергачова адбыўся ўнутраны надлом, «ён страціў матывацыю працягваць працаваць і сурʼёзна задумаўся над завяршэннем карʼеры». Ну а перад гульнёй з «Нафтанам» абʼявіў трэнерскаму штабу, што скончыў.
Прыняць такое рашэнне дапамагло і тое, што хлопцу ёсць куды ісці. Будучы футбалістам, Дзергачоў скончыў Беларускі дзяржаўны эканамічны ўніверсітэт і, па словах знаёмых, выяўляў вялікую цікавасць і здольнасці ў сферы эканомікі, было відаць, што яму гэта падабаецца. Па нашай інфармацыі, у Дзергачова ёсць нядрэнныя перспектывы ў сферы, у якой ён атрымаў адукацыю.
На сёння ў распараджэнні Ігара Крывушэнкі застаюцца два галкіперы – 21-гадовы Уладзіслаў Ігнацьеў і 18-гадовы Арсеній Скопец. Ігнацьеў ужо правёў сёлета два матчы ЧБ і не прапусціў ніводнага мяча, пры гэтым у стартавым туры з «Мінскам» узяў пенальці.
Фота: fcbate.by
