Смольскі пра алімпійскую гонку: «Падыходзіў без лішніх думак. Проста адключыўся, на аўтаматызме адстраляўся»

– Давай да тваёй гонкі алімпійскай вернемся. Індывідуальная, самая цяжкая, яна нам прынесла медаль. І я так разумею, нават калі казаць аб якасці стральбы, то гэтая гонка ў цябе менавіта склалася. Гэта значыць можна казаць аб тым, што просты гонку ты правёў як прафесійны спартсмен.

– Наогул, напярэдадні гонкі, мы размаўлялі з Дзінарай, і яна кажа, зрабі максімальна якасны стрэл кожны ад прыстрэлкі да фінішу.

Гэта значыць, кожны стрэл павінен быць настолькі скантраляваны, каб не было такіх стрэлаў, што стрэл, а потым думаеш: «Ой, што адбылося».

Такое бывае часта ў біятланістаў, але самая галоўная мая задача была кантраляваць кожны стрэл, каб ад прыстрэлкі да фінішу, вось гэтыя 50 стрэлаў, я патраціў прыкладна 30 хвілін для сваёй размінкі.

Гэты агульны час усёй маёй нагрузкі, якая была да гонкі.

І як толькі стартануў, я зразумеў, што мне трэба трымаць крыху ніжэй тэмп, чым звычайна, таму што 20 кіламетраў. Усё ж хочацца потым утрымліваць гэтую хуткасць.

Прабегшы першы круг, адстраляўшыся чыста, я разумею, што гэты тэмп мне падыходзіць, што мне камфортна на ім, я магу дзесьці крыху нават дадаць.

Другую мяжу я пад’язджаю, адстраляўся чыста, стан яшчэ больш-менш добры, але я разумею, што я ўжо стамляюся. Усё ж горы.

Прыходзіць ужо трэцяя мяжа, самае цікавае пачынаецца там, толькі там, калі ўжо надыходзіць стомленасць, калі надыходзіць дыскаардынацыя, калі ты ўжо не кантралюеш свае дзеянні, гэта значыць ужо ўключаўся аўтаматызм, які напрацаваны ўлетку.

Гэта значыць, я прыбег, разумею, што мне хутка страляць нельга, павольна таксама.

Патрэбны гэтак жа вызначаны рытм. Усё, я адпрацаваў чыста, можна сказаць выдыхнуў, таму што для мяне стральба лежачы ў тым сезоне была дыскамфортнай.

Я разумеў, што вось у мяне застаецца адна мяжа і ўсё залежыць толькі ад мяне, але ў тых умовах, калі я бег у гонку і думаю, чаму так цяжка, зноў цяжка становіцца.

– Яшчэ цяжэй, так?

– Яшчэ цяжэй, чым было, хоць тэмп абраў быццам бы камфортны. Падчас гэтай гонкі я памятаю адчуванне, што мне жадалася хутчэй прыехаць на мяжу, адпачыць вось гэтыя 25-30 секунд.

І я вось прыязджаю на апошнюю мяжу, стараўся наогул ні пра што не думаць, забыцца, што ў мяне тры рубяжы прайшлі чыста.

Я проста падыходзіў без лішніх думак. Вось я еду, бачу ўстаноўку, напрыклад, там нумар вось такой, такой. Я памятаю, проста я ўстаў без адзінай думкі, сумневаў. Я проста ўстаў ад таго, што ўжо стомлены быў, проста адключыўся, на аўтаматызме адстраляўся, а потым, калі закінуў зброю, зразумеў, што ў мяне ўсё атрымалася.

І калі выходзіў, мне Раман Палыч крычыць: «Антошка, ты лідэр».

Я думаю: «Ну як лідэр», – сказаў Смольскі.