Экс-трэнер «Шахцёра» Касцюкевіч пра смерць Шчокіна: «Пасля таго, як ён скокнуў у басейн і стукнуўся галавой, хлопцы думалі, што ён адпачывае»
Былы трэнер «Шахцёра» Мікалай Касцюкевіч падзяліўся ўспамінамі пра свайго калегу, легенду каманды Івана Шчокіна.
Шчокін узначальваў «Шахцёр» з 1997-га па 1999 год. Ён загінуў у студзені 2000 гады ў басейне на клубнай базе.
– У 1997-м галоўным трэнерам каманды стаў Іван Шчокін…
– Ну, вынік з яго з'яўленнем прыйшоў не адразу. У 1997-м пры Шчокіне мы вылецелі з элітнага дывізіёна. Але тады выйшла так, што мiнская «Атака» знялася з чэмпіянату, а магілёўскія «Дняпро» і «Трансмаш» аб'ядналіся ў адзін клуб. Таму мы і засталіся ў вышэйшай лізе.
А ўвогуле, вядома, Іван Рыгоравіч быў знакамітым, па беларускіх мерках, настаўнікам, пад яго ў каманду пайшлі грошы.
Ён пачаў запрашаць у Салігорск футбалістаў, якія пагулялі ў яго ў мiнскім «Дынама». Іх шмат прыехала. Але ў лідaра беларускага футбола «Шахцёр» тады не ператварыўся, хаця гульцы і былі моцныя.
Пры Шчокіне самае высокае месца каманда заняла ў 1999 годзе, мы сталі пятымі. Ну а потым з ім здарылася жахлівая трагедыя ў басейне на клубнай базе…
– У клубе цяжка перажывалі смерць галоўнага трэнера?
– Мы ўсе былі ў шоку. Хто ж мог меркаваць, што такое здарыцца...
Ён тады пайшоў у басейн, а там з аднаго боку было мала вады, ён скокнуў і стукнуўся галавой, потым усплыў і пайшоў на дно. З ім у басейне былі Сяргей Нікіфарэнка, зараз легенда салігорскага футбола, а тады зусім малады гулец, і Андрэй Аб'едкін, масажыст каманды. Яны проста не разабраліся, што адбылося. Ды і маладыя былі, пабойваліся яго.
Я заходжу ў басейн і пытаю хлопцаў: «А дзе Іван Рыгоравіч?» Яны адказваюць: «А ён унізе ляжыць». Думалі, што ён адпачывае. Я ім кажу: «Давайце хутчэй яго паднімаць». Дасталі, пачалі адпампоўваць, штучнае дыханне рабіць, там яшчэ і доктар быў. Не атрымалася, дык ён, бедалага, і памёр...
У той дзень увогуле ніхто не павінен быў быць у басейне, ніхто! Гэта ў раскладзе не планавалася, каманда павінна была проста памыцца. Іван Рыгоравіч самавольна ўсё зрабіў, ён аматар быў паплаваць і плаваў вельмі добрае.
– Ці праўда, што Шчокін уладкоўваў такія разносы ў распранальні, што да яго баяліся падыходзіць?
– Ды глупства ўсё гэта! Іван Рыгоравіч быў добрым чалавекам. І тое, што там тады напрыдумвалі ў СМІ і нават далі яму мянушку Іван Грозны, – гэта ўсё трызненне. Адзінае, ён любiў доўгія разборы пасля матчаў. Але ніякіх жорсткіх разносаў не было.
– Пасля трагедыі са Шчокіным вы зноў узначалілі «Шахцёр»…
– Так, усе памылаліся трохі, не ведалі, каму даверыць трэніраваць каманду, і ў выніку прапанавалі мне. У сезоне 2000 гады мы ізноў сталі пятымі.
Пасля гэтага ў 2001-м я перадаў каманду Вяргейчыку, а сам яму дапамагаў… Я яго і запрасіў у штаб, калі мяне прызначылі галоўным трэнерам пасля смерці Шчокіна. Бачыў я ў ім добрыя задаткі трэнера. Але, на жаль, мы з ім не спрацаваліся, і ў 2003 годзе я сышоў з «Шахцёра» ужо назусім… Ну ды добра, праехалі, – сказаў Касцюкевіч.
