Навоша пра скандал з Харлан: «Гэта памылка арганізатараў – міжнародныя федэрацыі працягваюць правакаваць канфлікты»

– Адбылося тое, што адбываецца на ўсіх турнірах, дзе зараз перасякаюцца ўкраінцы і расіяне. Украінцы не паціскаюць рукі расіянам, а таксама беларусам. У мяне асабіста язык не павернецца іх у гэтым абвінавачваць.

Давайце паспрабуем устаць на месца Вольгі Харлан. Яна нарадзілася ў горадзе Нікалаеў, яе горад працягваюць па-варварску знішчаць вось прама зараз, прама ў апошнія тыдні. І гэта доўжыцца з першага дня вялікай вайны, вось гэтага ўварвання.

Часам спаборнічаюць спартсмены, то бок, часам у іншы бок ад Украіны бываюць такія спартсмены, як расійская тэнісістка Касаткіна. Нават там не адбываецца поціск рукі. Але, напрыклад, тэнісістка ўкраінка Світоліна падзякавала Касаткіну пасля іх матчу за яе антываенную пазіцыю.

Вось адзіная праблема якраз у рэгламенце. Сапраўды, калі фармальна – літаральна ўчытвацца ў рэгламент – гэта неабходна, і нейкія фармальныя правілы для дыскваліфікацыі Харлан ёсць. Але па факце федэрацыя фехтавання атрымала вялізны скандал.

Трэба яшчэ разумець, хто такая Вольга Харлан. Не проста ўкраінка. Яна як бы там Крыціыяну Раналду або Ліянэль Месі свайго віду спорту. Яна шасціразовая чэмпіёнка свету, чэмпіёнка Алімпіяды і г.д. І вось яе выкідваюць з чэмпіянату свету і, па сутнасці, са спорту – дыскваліфікацыя можа быць доўга – проста за тое, што яна не магла зрабіць. Яна не магла паціснуць руку расіянцы.

І, дарэчы кажучы, вось гэты жэст, калі яна высунула наперад рапіру – я не вялікі эксперт менавіта ў фехтаванні, але людзі, якія ў гэтым разбіраюцца, разглядаюць гэты жэст як заклік проста як заклік сутыкнуцца шаблямі замест поціску рукі, што гэта нейкая яго замена.

– Няўжо арганізатары не маглі развесці двух спартсменаў па сетцы?

– Не ведаю, ці ёсць намер, але віна сапраўды ёсць. Я гатовы гэта сцвярджаць. Яны будуць плаціць зараз вось гэтым скандалам, некаторымі рэпутацыйнымі выдаткамі для свайго віду спорту, можа быць пытаннямі спонсараў, якія хацелі б спансіраваць нейкае свята, а не зноў уступаць у кантэкст вайны. Ёсць нават міжнародная практыка на гэты конт.

Напрыклад, ФІФА і УЕФА разводзяць ваюючыя краіны. Нават у выпадку нейкіх невялікіх войнаў, даўніх войнаў, старых войнаў, якія даўно скончыліся, нейкіх прымежных канфліктаў: Індыя не гуляе з Пакістанам, Ізраіль не гуляе наогул у арабскай групе – ён гуляе ў еўрапейскай групе, Расія даўно не гуляе з Украінай у футбол, яшчэ з 14-га года. І клубы, і зборныя разводзяцца проста па розных частках сеткі. Толькі ў фінале чэмпіянату свету ці Еўропы яны могуць сустрэцца, але туды ні тыя, ні іншыя не дабіраюцца.

Таму так, канешне, гэта як мінімум памылка арганізатараў, а як максімум – ёсць шырэйшы спартыўны кантэкст – я працягваю сцвярджаць, што сума міжнародных палітык вакол вайны слабая. Палітыка як федэрацыі фехтавання, так і Міжнароднага алімпійскага камітэта. Яны спрабуюць нейкія складаныя правілы прыдумляць: дапусціць як расіян, так і беларусаў, не дапускаць тых, хто ў пагонах ці спрабуюць казаць пра нядопуску тых, хто выступіў у падтрымку вайны.

Мне падаецца, ёсць вельмі просты крытэрый: дапускаць тых, хто асуджае ваенную агрэсію супраць Украіны. У выпадку з Беларуссю такіх спартсменаў значна больш, у выпадку з Расіяй іх і няшмат, але я ўпэўнены, што жаданне спаборнічаць на міжнародным узроўні зрабіла б больш такіх спартсменаў. Гэта было б карысна ў тым ліку для антываенна настроеных расіян і для таго, каб яны неяк больш упэўнена адчувалі сябе ў краіне і разумелі, што яны не адны. Але такое рашэнне не прынята, і міжнародныя федэрацыі па розных відах спорту працягваюць хадзіць па граблях і правакаваць канфлікты, – сказаў Навоша.