Крывушэнка пра працу ў Інданезіі: «Хацелася такога вопыту, падцягнуў англійскую. За два гады стаміўся без родных – мець зносіны мог толькі з Кузьмянком»

Беларускі трэнер Ігар Крывушэнка распавёў пра досвед працы ў Інданезіі.

– Вельмі хутка вы апынуліся ў Паўднёва-Усходняй Азіі, калі атрымалі прапанову ўзначаліць інданезійскі клуб «Ціраперсікаба». Гэты экзатычны варыянт стаў следствам безвыходнасці?

– Не. Раней ужо працаваў за мяжой, але, як правіла, у рускамоўных краінах. А хацелася атрымаць вопыт у далёкім замежжы, дзе можна было адшліфаваць навыкі гутарковага англійскай. Меркаваў, што ў краіне нядрэнны ўзровень футбола, што, акрамя дамарослых гульцоў, прыязджаюць шмат якасных легіянераў. А наогул у Інданэзіі ёсць як плюсы, так і мінусы. Галоўныя вынікі – атрымаў уяўленне аб мясцовым футболе, навучыўся даносіць свае думкі да падапечных, якія не валодаюць рускай мовай, стварыў добры мікраклімат у камандзе, падцягнуў англійская.

– Вы прынялі новую каманду, правялі тры матчы, як вылілася пандэмія. Футбол быў пастаўлены на паўзу. Моцна раздражняў просты?

– Безумоўна. Асабліва калі ты прыехаў з ідэямі і гарыш жаданнем працаваць. А тут усё жыццё ў краіне быццам замерла. Табе кажуць: маўляў, набярыцеся цярпення – у чэрвені сезон адновіцца. За месяц да старту збіраеш каманду, пачынаеш інтэнсіўна рыхтавацца. Надыходзіць лета, а старт зноў адкладаюць – гэтым разам да верасня. Зноў распускаеш футбалістаў, потым зноў збіраеш. І так па крузе раз пяць выводзіш каманду на пэўны ўзровень гатоўнасці. Усё гэта рэальна злавала. Плюс у Інданэзіі вельмі строга ставіліся да сітуацыі з каранавірусам. Але самае крыўднае – ні на што не можаш паўплываць: сядзіш і тупа чакаеш.

– Больш за два гады вы не вытрымалі...

– Растанне з клубам было маёй ініцыятывай. Як ні круці – далёкая краіна. За два гады стаміўся без сям'і, родных і блізкіх. А яшчэ цяжка даваліся ўсе гэтыя каранцінныя абмежаванні. Ну і з рускамоўных у камандзе былі толькі я ды Алег Кузьмянок. Толькі з ім можна было пагутарыць і нешта абмеркаваць, – сказаў Крывушэнка.